عقیده مهدویت، جزء مسلمات مذاهب اسلامی است و اگر چه که اختلاف آنها در مصداق آن می باشد ولیکن اصل قضیه مهدویت یکی از مسلمات فریقین است و از صدر اسلام تاکنون احدی از مسلمین منکر اصل عقیده مهدویت نشده است(1).


در بعضی از روایات اهل سنت، آمده که اسم حضرت مهدی(عجل الله فرجه)، همان اسم پیامبر(صلی الله علیه و آله) بوده و پدر ایشان امام حسن عسگری(علیه السلام) و او از اولاد حضرت فاطمه(سلام الله علیها) و از فرزندان امام حسین(علیه السلام) می باشد. البته گروهی از اهل سنت، بر خلاف شیعه، ولادت امام زمان (عج الله فرجه) در سال 255 هجری قمری، و غیبت طولانی ایشان را نمی پذیرند، بلکه عقیده دارند که آن حضرت مقارن ظهور (مثلاً چهل سال قبل از ظهور) به دنیا می آیند، و زمین را پر از عدل و داد می کنند و آن موعودی است که از تبار و اولاد فاطمه (سلام الله علیها) است.



علمای فرقه های مختلف اهل سنت، احادیث مهدویت را متواتر دانسته اند. مانند ابن حجر هیثمی، ابوالسرود حنفی و... احادیث مهدویت را مسلم دانسته اند. اما نزد شیعه، عقیده مهدویت جزء اصول مذهب است.(2)


علامه حسن زاده آملی می فرمایند: « اگر کسی در خصوص شخص حضرت مهدی(عجل الله فرجه) اندک تتبعی در جوامع روایی فریقین و کتب سیره و تاریخ آنها بنماید، حقیقت به وی مسلم خواهد شد که ایمان به مهدی موعود، و ایقان به ظهور از بدو اسلام، مرکز اذهان بوده است.»(3)



شهید مطهری می فرمایند: « اگر می خواهید بفهمید که مسئله مهدویت منحصر به شیعه نیست، ببینید آیا مدعیان مهدویت در میان شیعه زیاد بودند یا در میان اهل سنت. می بینید مدعیان مهدویت در میان اهل تسنن بیشتر بوده است.»(4)



خلاصه اینکه عقیده مهدویت، در میان اهل سنت یک حقیقت غیر قابل انکار و تردید است. ولیکن در برخی از موارد دچار اختلاف هایی گشته اند که عبارتست از اختلاف در ولادت، اختلاف بر سر عصمت ایشان و انکار غیبت.