تو عین فاتحه‏ ای، بلکه سر بسمله‏ ای

[فاطمه]

تو عین فاتحه‏ ای بلکه سر بسمله‏ ای




صبا از لطف چو عنقا برو بقله قاف که آشیانه قدس است، و شرفه اشراف‏
چو خضر در ظلمات غیوب زن قدمی که کوی عین حیاتست و منبع الطاف‏
بطوف کعبه روحانیان به بند احرام که مستجار نفوس است، و للعقول مطف‏
بطرف قبله اهل قبول کن، اقبال بگیر کام ز تقبیل خاک آن
بزن به قائمه عرش معدلت دستی بگو که‏ ای ز تو بر پا قواعد انصاف‏
به درد خویش چرا درد من دوا نکنی به محفلی که بنوشند، عارفان می‏صاف‏
به جام ما همه خون ریختند، جای مدام نصیب ما همه جور و جفا شد از اجلاف‏
منم گرفته بکف نقد جان، توئی نقاد منم اسیر صروف زمان، توئی صراف‏
شها بمصر حقیقت تو یوسف حسنی من و بضاعت مزجاء و این کلافه لاف‏
رخ مبین تو، آئینه تجلی ذات مه جبین تو نور معالی اوصاف‏
تو معنی قلمی، لوح عشق را رقمی تو فالق عدمی، آن وجود غیب شکاف‏
تو عین فاتحه‏ ای، بلکه سر بسمله‏ ایتو باء و نقطه بائی و ربط نونی و کاف‏