امام، پدر، مادر و برادر است

[ملکوت]

الْإِمَامُ الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِيرِ(1)


می خواهیم مثل زندگی همه مان که از مادر آغاز شد، ما نیز با مادر آغاز کنیم. همه ما چه آنهایی که مادرانشان را از دست داده اند و چه آنهایی که هنوز نعمت مادر را در کنار خود دارند طعم شیرین محبت مادر را احساس کرده ایم.

مادر واژه ای است که عشق و محبت را به خاطر می آورد و در سراسر دنیا مرسوم است که هر گاه می خواهند نمونه ای از محبت و عاطفه را مثال بزنند مادر را یادآور می شوند. هر جا می خواهند مجسمه و تمثالی از عشق و دلسوزی برپا کنند مادر را مجسم می کنند. آن هم محبت مادر به طفل خردسال و ضعیفی که وجودش به وجود مادر بسته است. شیرین ترین خاطراتمان آن زمانی است که مادر نوازشمان می کرد و در آغوش گرم مادر به خواب می رفتیم.

چه بسا شبهایی که تب کردیم و مادر نیز تب آلود و نگران در کنار بستر ما شب را به صبح رساند. چه بسا که در غصه ها و مشکلات از پا افتادیم و دعاهای مادر راهی برایمان گشود. هنوز هم وقتی یاد کودکی هایمان می افتیم گرمی دستان مادر را احساس می کنیم. هنوز هم به یاد می آوریم نخستین گامهای لرزانی را که برداشتیم و مادر دلواپسانه مراقب بود که مبادا زمین بخوریم و...


حالا هم که در بزرگسالی به سر می بریم گاهی در اوج مشکلات آرزو می کنیم باز همان کودک خردسال بودیم و به آغوش مادر، همان پناهگاه همیشگی پناه می بردیم. همان آغوشی که وقتی درون آن جا می گرفتیم فکر می کردیم تمام رنجها، سختیها، و غصه های دنیا به پایان رسیده است. نمی دانم طعم مادر شدن را چشیده ای یا نه؟! تا زمانی که مادر نشده ای هیچ چیز نمی تواند خواب ناز تو را آشفته کند اما وقتی مادر شدی به کوچکترین صدای کودکت هراسان از خواب می پری و آشفتة اویی. مادر مهربان کودک خود را از خودش بیشتر دوست دارد.

امام رضا (علیه السلام) فرمود: امام مادری نیک رفتار به طفل خردسال خویش است.