رشحاتي از کلام نوراني امام صادق(عليه السلام)

[صبور]

رشحاتي از کلام نوراني امام صادق(عليه السلام)

«اَبعَدُ ما يَکُونُ العَبدُ مِنَ اللهِ اَن يَکُونَ الرَّجُلُ يُوافِي الرَّجُلَ وَ هُوَ يَحفَظُ عَلَيهِ زُلامَةٌ لِيُعَيِّرَهُ بِها يَوماًما».(کافي،ج2،ص355)

دورترين بندة خدا از رحمت الهي، کسي است که با ديگري طرح برادري ريخته و همچنان لغزش هاي او را ياداشت مي کند که روزي او را به آن ها سرزنش نمايد.

«سِتُّ خِصالٍ يُنتَفَعُ بِهَا المُؤمِنُ بَعدَ مَوتِهِ: وَلَدٌ صالِحٌ يَستَغفِرُلَهُ، وَ مُصحَف يَقرَأمِنهُ، وَ قَليبٌ يَحضِرُه، وَ غرَسٌ يَفرِسُهُ وَ صَدَقَةُ ماءٍ يُجريهِ، وَ سنّةٌ حَسَنَةٌ يُؤخَذُ بِها بَعدَه.»
(امالي صدوق، ص120)
شش چيز است که مؤمن پس از مرگش از آن ها استفاده مي برد: 1- فرزند صالحي که براي او طلب آمرزش کند. 2- قرآني که از آن مي خواند. 3- چاه آبي که حفر مي کند. 4- درختي که مي نشاند. 5- آبي که بر مردم وقف مي کند. 6- و راه و روش خوبي که پس از او، از آن راه پيروي کنند.