سجده بر تربت حسینی، یادآور خاطره شیرمردانی است که برای پایداری اسلام و جلوگیری از نابودی دین، جانهای عزیز خود را فدا کردند، و عشق به آنها، عشق به خدا و رسول خداست.
مسروق از اعاظم تابعان جز بر زمین بر چیز دیگری سجده نمیکرد، حتی در کشتی همراه خود خاکی میبرد و بر آن سجده میکرد.
عمر بن عبدالعزیز روی حصیر میایستاد و خاکی بر روی آن میریخت و بر آن سجده میکرد. اینان هیچگاه متهم به شرک نشدند. حال، اگر در جستوجوی سیره سلف صالح هستیم، این، سیره سلف صالح است.
بالاخره سجده بر زمین مظهر خضوع بیشتر است؛ زیرا انسان پیشانی خود را بر روی خاک مینهد و میگوید: ‹سبحان ربّی الأعلی›، این نوع خضوع شایسته مقام ربوبی است یا سجده بر لباسهای فاخر و فرشهای گرانقیمت؟ ‹قاتل الله الجهل و الجهالة›.»
اهل البیت