چهل حديث، سيره باقرى

[گل مريم]

چهل حديث، سيره باقرى
مؤلف: سيد محمود مدنى بجستانى

مقدمه

امام سجاد(عليه السلام) فرمود:
الا و ان اءبغض الناس الى الله
من يقتدى بسنة امام و لا يقتدى باءعماله ^{( الكافى، 8:234، ح 312.)}.

هشدار كه منفورترين مردم نزد پروردگار، كسى است كه شيوه امامى را پيروى كند ولى از سيره عملى او پيروى ننمايد.
براى ((چگونه بودن)) نياز به الگو داريم و نقش الگو در تربيت چنان روشن است كه نيازى به بيان و توضيح نيست.
آنچه در اين الگوگيرى و اسوه يابى و تاءسى به اخلاق اولياء الهى كارساز است، آشنايى با جزئيات صفات و رفتار آن حضرت است، نه كليات. خوشبختانه در كتب حديث و سيره، نمونه هاى رفتارى پيامبر و امامان بصورت ريز و جزئى آمده است كه آشنايى با آنها بسيار سودمند است و گامى جهت خودسازى و تعالى بخشيدن به جامعه است.
انسان در ديد ژرف نگر اسلام بيابانگردى سرگردان و گمگشته اى در تاريكزار زندگى نيست. او كشتى شكسته اى شوربخت و نااميد و اسير موجهاى بيم زا و هراس آفرين نمى باشد.
بلكه موجودى مسؤ ول است كه با مقصد و مقصودى مشخص با زاد و توشه اى كامل و راهنمايانى درونى و برونى به سفر پرداخته كه از صحراى عدم آغاز مى شود و تا بار يافتن به لقاءالهى ادامه دارد.
تمامى نيروهاى خلقت، انسان را در اين سفر صادقانه يارى مى كنند و خداى با لطف بيكران خويش به هدايت او از راههاى گوناگون پرداخته است و بهترين جايگاه جاودانه را در سراى آخرت براى او مهياكرده است.

انسان براى به دست آوردن نيك بختى خويش و سعادتمندى جامعه و رضايت خداوند بايد در طول اين سفر چگونه زيستن را بياموزد و اين آموزه ها را در زندگى خويش بكار گمارد.

اسلام عزيز براى پاسخ گويى بدين سؤال بسيار اساسى دو شيوه را دنبال نموده است:

الف: بيان احكام و دستوراهاى زندگى از آغاز تا فرجام
ب: ارائه الگوهاى تربيتى و نمونه هاى عينى كمال

براساس همين شيوه دوم در قرآن مجيد بارها از پيامبران و ديگر انسانهاى والا سخنى به ميان آمده است، و از جنبه هاى الگويى آنان ستايش شده تا ديگران نيز به آنان تاءسى بجويند.

[گل مريم]

9: شب زنده دارى

عن جعفر بن محمد (عليه السلام) اءنه قال:
كان اءبى رضوان الله عليه اذا قام من الليل اطال القيام و اذا ركع اءو سجد اءطال حتى يقال انه قد نام فما يفجاءنا منه الا و هو يقول:
لا اله الا الله حقا حقا....

امام صادق (عليه السلام) فرمود:

پدرم رضوان خدا نثارش باد چون شبانگاه از خواب بر مى خاست، قيامى طولانى و ركوع و سجده اى طولانى به جاى مى آورد، به حدى كه گفته مى شد، خوابش برده است، ناگاه مى شنيديم كه مى گويد: لا اله الا الله حقا حقا.



بحار الانوار، ج 87، ص 227.

[گل مريم]

10: قرائت سوره توحيد در نماز شب

قال الصادق (عليه السلام) كان اءبى (عليه السلام) يقول:
((قل هو الله اءحد)) تعدل ثلث القران...
كان بينى و بين اءبى باب فكان اذا صلى يقرء فى الوتر بقل هو الله اءحد فى ثلاثتهن.

امام صادق (عليه السلام) فرمود: پدرم مى فرمود:

((قل هو الله اءحد)) (در ثواب) با يك سوم قرآن برابر است...
بين جايگاه من و پدرم درى بود. چون او براى نماز شب برمى خاست، در هر سه ركعت نماز وتر (شفع و وتر) ((قل هو الله اءحد)) مى خواند.



بحار الانوار، ج 87، ص 226، روايت 39.

[گل مريم]

11: تلاوت قرآن با صداى خوش


قال الصادق (عليه السلام):
ان اءبا جعفر (عليه السلام) كان اءحسن صوتا بالقران و كان اذا قام من الليل و قرء صوته فتمر به مار الطريق من السقائين و غيرهم فيقومون فيستمعون الى قرائته.


امام صادق (عليه السلام) فرمود:

امام باقر (عليه السلام) زيباترين صدا را در تلاوت قرآن داشت. چون شبانگاه برمى خاست و قرآن مى خواند، رهگذران (سقايان و ديگران) مى ايستادند و به صداى قرائت قرآن وى گوش مى سپردند.



بحار الانوار، ج 85، ص 82، روايت 23.

[گل مريم]

12: روياروى با خدا

كان اءبو جعفر و اءبو عبدالله (عليه السلام) اذا قاما الى الصلاة تغيرت اءلوانهما حمرة مرة و مرة صفرة كاءنما يناجيان شيئا يريانه.

امام باقر و امام جعفر صادق (عليه السلام) چون به نماز بر مى خواستند رنگشان تغيير مى كرد، گاه سرخ و گاه زرد مى شد، گويا با چيزى مناجات مى كنند كه او را مى بينند.


دعائم الاسلام 1: 159؛ بحارالانوار 84: 248.