ب) ریشه واژه ترجمه، عربی است.
جوهری(332-393 ق) در صحاح، راغب (م425ق) در مفردات، ابن منظور (م711ق) در لسان العرب، فیومی (م770ق) در المصباح المنیر و برخی دیگر این دیدگاه را پذیرفته، در ماده " رجم" و " ترجم" آورده اند.
در وجه اقتباس ترجمه از رجم می توان گفت: " رجم" به معنای پرتاب سنگ است که به صورت استعاری در سخن گفتن بر اساس حدس و گمان و نیز در توهم، شتم و جز این ها به کار می رود.
ترجمه نیز ابزاری است که برای رساندن پیام نویسنده متن به مخاطبان ناآشنا با زبان وی که این القا می تواند به منزله پرتاب تلقی شود، به ویزه اگر ترجمه برای انتقال پیام به گروهی ناسازگار یا در راستای تحقق امری خصمانه باشد.
" تَرجَمَ" از باب رباعی نیز به معنای روش و آشکار کردن است و " تَرجَمَ الکلام" یعنی سخن را آشکار کرد.
ترجمه نیز پیام متن مبدأ را برای مخاطبان نا آشنا به زبان مبدأ آشکار می سازد. از این رو، این وجه می تواند فلسفه این اشتقاق به شمار آید.