هر که حرفی یاد گیرد، باید از استاد گیرد.

[فاطمه]

هر که حرفی یاد گیرد، باید از استاد گیرد. علم را باید از استاد آموخت. کتاب کافی نیست. استاد است که می­داند کدام نکته را کی و چگونه به شاگرد بیاموزد. افزون بر این، استاد شایسته حاصل عمر اساتید خود است؛ و استاد بزرگ، عصارة علم و عالمان گذشته است. آیت الله العظمی بهاﺀالدینی( قدس سره) از اساتید بزرگی است که باید به واکاوی واژه واژه از گفته­های حکیمانة او پرداخت. او می­فرماید: )... لَئِنْ شَکَرْتُمْ َلأزیدَنّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنّ عَذابی لَشَدیدٌ[1] شکر نعمت های الهی، موجب ازدیاد نعمت است. معنای شکر این است که انسان نعمت را در راه خدا صرف کند؛ در این صورت تقرب الهی پیدا می کند. شکر علم، ارشاد اجتماع است. شکر علمی که خدا به انسان اعطا کرده است، این است که به مردم تعلیم دهد؛ در این صورت علم او زیاد می شود. اقتصاد هم چنین است. اگر صرف راه خدا شود، تقویت می شود. اما کفران نعمت، موجب دوری انسان از خدای تعالی است. کفران، یعنی معصیت حق تعالی، اگر کسی با معصیت از حق تعالی دور شد، از برکات حق محروم می شود. پس شکر نعمت های الهی، اسباب قرب است و قرب به خدا برای انبیا و اولیا آثاری چون احیاء، غرق شدن فرعون و ... را دارد و برای دیگران آثار نازلتری. طاغوت های جهان چون قدرت و امکانات خود را در جهت الهی و اصلاح اجتماع مصرف نمی کنند، موجب دوری از خدا و محرومیت است. )ألَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعادٍ … إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ … الّتی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُها فِی الْبِلادِ … وَ ثَمُودَ الّذینَ جابُوا الصّخْرَ بِالْوادِ … وَ فِرْعَوْنَ ذِی اْلأوْتادِ … الّذینَ طَغَوْا فِی الْبِلادِ … فَأکْثَرُوا فیهَا الْفَسادَ … فَصَبّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذابٍ … إِنّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصادِ[2] این ها نعمت داشتند، اما به جای اینکه شکر نعمت های الهی کنند، گردن کلفتی کردند و یا زمانی برگشتند که کار از کار گذشته بود.[3]     [1]. ابراهیم ﴿14﴾ : 7. [2]. فجر ﴿89﴾ : 14 ـ 6 . [3]. نردبان آسمان، ص 225 و 226. پدید آورنده : مرضیه معینی ، صفحه 23 مجلات حوزه