چهل حديث، سيره تقوى

[گل مريم]

نام كتاب: چهل حديث، سيره تقوى
نام نويسنده: محمود شريفى

شناخت اجمالى امام (عليه السلام)

حضرت امام محمد تقى - جواد الائمه - (عليه السلام) در دهم ماه رجب سال 195 هجرى در مدينه متولد شد و در آخر ماه ذى القعده 220 ه‍ در سن 25 سالگى در بغداد به شهادت رسيد. مرقد پاك آن حضرت كنار جد بزرگوارش حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) در كاظمين مى باشد.
پدرش حضرت امام رضا (عليه السلام) بود و مادرش سبيكه يا ريحانه نام داشت. هشت سال از عمر حضرت در حيات پدر و دوره امامتش 17 سال و مقارن با حكومت ماءمون و معتصم عباسى بود.
ماءمون امام را به بغداد دعوت كرد و دخترش را به عقد او در آورد. با مرگ ماءمون حضرت به مدينه برگشت ولى مجددا معتصم آن حضرت را به بغداد فرا خواند و سپس او را مسموم نمود.

مقدمه

امام سجاد (عليه السلام) فرمود:
الا و ان ابغض الناس الى الله من يقتدى بسنة امام و لا يقتدى باءعماله.^{( الكافى، 8: 234، ح 312.)}

هشدار كه منفورترين مردم نزد پروردگار، كسى است كه شيوه امامى را پيروى كند ولى از سيره عملى او پيروى ننمايد.
براى ((چگونه بودن)) نياز به الگو داريم و نقش الگو در تربيت چنان چنان روشن است كه نيازى به بيان و توضيح نيست.
آنچه در اين الگوگيرى و اسوه يابى و تاءسى به اخلاق اولياء كارساز است، آشنايى با جزئيات صفات و رفتار آن حضرات است، نه كليات. خوشبختانه در كتب حديث و سيره، نمونه هاى رفتارى پيامبر و امامان بصورت ريز و جزئى آمده است كه آشنايى با آنها بسيار سودمند است و گامى جهت خودسازى و تعالى بخشيدن به جامعه است.

انسان در ديد ژرف نگر، اسلام، بيابانگردى سرگردان و گمگشته اى در تاريكزار زندگى نيست. او كشتى شكسته اى شور بخت و نااميد و و اسير موجهاى بيم زا و هراس آفرين نمى باشد.
بلكه موجودى مسؤول است كه با مقصد و مقصودى مشخص، با زاد و توشه اى كامل و راهنمايانى درونى و برونى به سفرى پرداخته كه از صحراى عدم آغاز مى شود و تا بار يافتن به لقاء الهى ادامه دارد.
تمامى نيروهاى خلقت، انسان را در اين سفر صادقانه يارى مى كنند و خدا با لطف بيكران خويش به هدايت او از راههاى گوناگون پرداخته است و بهترين جايگاه جاودانه را در سراى آخرت براى او مهيا كرده است.
انسان براى به دست آوردن نيك بختى خويش و سعادتمندى جامعه و رضايت خداوند بايد در طول اين سفر چگونه زيستن را بياموزد و اين آموزه ها را در زندگى خويش بكار گمارد.

[فاطمه]

19: دعاى امام جواد (عليه السلام)

دعاء محمد بن على (عليه السلام)
اءللهم رب الاءرواح الفانية، و الاءجساد البالية، اءساءلك بطاعة الاءرواح الراجعة الى اءحبائها....صل على محمد و آل محمد و اجعل النور فى بصرى، و اليقين فى قلبى، و ذكرك بالليل و النهار على لسانى و عملا صالحا فارزقنى.

دعاى امام نهم (عليه السلام) چنين است:

اى خدايى كه پروردگار روحهاى فناپذير و جسمهاى پوسيده اى از تو مى خواهم بخاطر اطاعت روحهاى پاكى كه به دوستانشان بر مى گردند...بر پيامبر و خاندان او درود فرستى و نور را در ديدگانم قرار دهى (تا حقايق را ببينم) و يقين را در قلبم جايگزين كنى و ياد خود را شبانه روز بر زبانم جارى سازى و توفيق انجام كارهاى نيك را روزيم گردانى.


بحارالانوار 91: 189

[فاطمه]

20: دعاى قنوت امام (عليه السلام)

قنوت الامام محمد بن على بن موسى (عليه السلام)
اءللهم منائحك متتابعة و اءياديك متوالية و نعمك سابغة و شكرنا قصير، و حمدنا يسير و اءنت بالتعطف على من اعترف جدير....

خدايا بخششهاى تو پشت سرهم، نعمتهاى تو پياپى، نعمتهاى تو فراوان است.
سپاسگزارى ما نارسا و ستايش ما كم است و تو براى مهربانى نسبت به كسى كه به كوتاهى كردن خود اعتراف دارد سزاوارى.

عوالم 23: 211.

[فاطمه]

21: دعاى ديگر قنوت

و دعا (عليه السلام) فى قنوته:
اءللهم اءنت الاءول بلا اولية معدودة والاخر بلا آخرية محدودة، اءنشاءتنا لالعلة اقتسارا، و اخترعتنا لالحاجة اقتدارا، و ابتدعتنا بحكمتك اختيارا....

امام جواد (عليه السلام) در قنوت چنين دعا كرد:
خدايا! تو اولين هستى، نه اول بودن به شمارش و آخرين هستى نه آخرينى محدوديت پذير. ما را به وجود آوردى بى آنكه مجبور باشى و ما را اختراع كردى نه بخاطر نياز بلكه بخاطر توانمندى خودت و ما را با حكمت خويش ‍ و به اختيار از نيستى به وجود آوردى.

بحارالانوار 85: 225.