آیت الله مرعشی نجفی(رحمة الله علیه) نقل کرد:
یکی از علمای نجف اشرف که مدتی به قم آمده بود برای من چنین نقل کرد که:
من مشکلی داشتم به مسجد جمکران رفتم و درد دل خود را به محضر حضرت بقية الله -(ع)- عرضه داشتم و از وی خواستم که نزد خدا شفاعت کند تا مشکلم حل شود.
برای این منظور به دفعات به مسجد جمکران رفتم ولی نتیجه ای ندیدم.
روزی هنگام نماز دلم شکست و عرض کردم:
" مولا جان، آیا جایز است در محضر شما و در منزل شما باشم و به دیگری متوسل شوم؟
شما امام من می باشید، آیا زشت نیست با وجود امام حتی به علمدار کربلا قمر بنی هاشم -علیه السلام- متوسل شوم و او را نزد خدا شفیع قرار دهم؟! "
از شدت ناراحتی بین خواب و بیداری قرار گرفته بودم. ناگهان با چهره نورانی قطب عالم امکان حضرت حجت بن الحسن العسکری -عجل الله فرجه- مواجه شدم.
بدون تأمّل به حضرتش سلام عرض کردم. حضرت با محبت و بزرگواری جوابم را دادند و فرمودند:
نه تنها زشت نیست و نه تنها ناراحت نمی شوم به علمدار کربلا متوسل شوی، بلکه شما را راهنمایی هم می کنم که به حضرتش چه بگویی.
چون خواستی از حضرت ابوالفضل -علیه السلام- حاجت بخواهی، این چنین بگو:
يا أبَاالغَوث أدرِكنى