از جمله حکمت آل داوود این بود که: « بر عاقل لازم است که نگاهبان زبان خود باشد و توجهش به انجام وظیفه ی خودش باشد و هر که بسیار یاد مرگ کند، به کمی از دنیا قانع باشد و حوادث و کارهای سخت دنیا بر او آسان شود و هر که کلماتی که می گوید شماره کند، سخن گفتنش کم می شود ( زیرا می بیند بسیاری از آنها لغو و بیهوده و بی منفعت است.)

بدان (ای برادر!) نیکوترین احوال تو وقتی است که زبان خود را نگاه بداری از غیبت و نمامی کردن و سخن بیهوده گفتن و در عوض زبان خود را به ذکر خدای سبحان واداری یا تعلیم علم کن که آن هم ذکر خدای تعالی است. به درستی که عمر سرمایه ی بزرگی است برای تجارت (آخرت)، پس هرگاه ترک ذکر خدا کردی و سخنان لغو و بیهوده گفتی، همانند آن کسی خواهی بود که ببیند دری را پس موقع برداشتن آن در عوض سنگی بردارد.

پس هوشیار باش زمانی که ملک الموت برای قبض روح تو آمد، اگر از او مهلت بخواهی ساعتی را و یا اقلا یک دقیقه ای که لااله الاالله بگویی نخواهدبود، اگر چه تمامی دنیا را داشته باشی و به او ببخشی، و چه بسیار انسان ساعاتی از عمر عزیز و گرانبهای خود را بیهوده صرف کرده و این خود یک نوع ضرر و غبن بزرگی است. به درستی که مومن آن کسی است که سخنش فقط ذکر خدا باشد و خاموشی اش تفکر و نظر کردنش از روی عبرت باشد.

منبع: داستانهایی از یاد خدا