سالنامه شیعه (روز شمار محرم و صفر سال 1394 هجری شمسی )

[گل مريم]

سالنامه شیعه (روز شمار محرم و صفر سال 1394 هجری شمسی و 37 - 1436 هجری قمری)

کاری از گروه فرهنگی هنری ثقلین

با اقتباس از کتاب تقویم شیعه
تألیف محقق گرانقدر: عبدالحسین نیشابوری

[گل مريم]

پنج شنبه

24 مهر

اول محرم

15 اکتبر

آغاز ایام حسینی علیه السلام

اولین روز از ماه حزن و اندوه آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین است، که همه ی انبیاء و ملائکه و شیعیان و دوستان اهل بیت علیه السلام محزون اند.
حضرت رضا علیه السلام فرمودند: این ماه، ماه حزن و اندوه ماست چون در این ماه جوانان ما را کشتند و زنان ما را به اسارت کشیدند
و حضرتش می فرمودند: پدرم هر گاه هلال ماه محرم را می دید، دیگر خندان دیده نمی شد و هر چه به روز عاشورا نزدیک می شد حزن و اندوهشان بیشتر می شد.

[گل مريم]

جمعه

24 مهر

2 محرم

16 اکتبر

ورود امام حسین علیه السلام به کربلا

در این روز در سال 61 هجری آقا و مولایمان حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام با اهل بیت و اصحابشان وارد کربلای معلی شدند.

[گل مريم]

شنبه

25 مهر

3 محرم

17 اکتبر

ورود عمر بن سعد به کربلا

در این روز عمر بن سعد با شش هزار یا نُه هزار سوار برای قتل پسر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم وارد کربلا شد که در روزهای بعد به حدود 30 هزار نفر رسید.

[گل مريم]

یکشنبه

26 مهر

4 محرم

18 اکتبر

فتوای شریح قاضی به قتل امام حسین علیه السلام

در این روز از سال 61 هجری، ابن زیاد با استناد به فتوایی که از شریح قاضی گرفته بود، در مسجد کوفه خطبه خواند و مردم را به کشتن امام حسین علیه السلام تحریک کرد.

[گل مريم]

دوشنبه

27 مهر

5 محرم

19 اکتبر

یاری طلبیدن حبیب بن مظاهر از قبیله بنی اسد

[گل مريم]

سه شنبه

28 مهر

6 محرم

20 اکتبر

منع آب از امام حسین علیه السلام

در این روز به دستور ابن زیاد، آب را بر اهل بیت سید الشهداء علیه السلام بستند.

[گل مريم]

چهارشنبه

29 مهر

7 محرم

21 اکتبر

قحط آب در خیمه های حسینی علیه السلام

در این روز آب در خیمه های سید الشهداء علیه السلام نایاب شد.

[سحر]

یک دهه مستی


شب اول همه خادم
شب کوفه شب مسلم
شب دوم دلها خونه
صدا زنگ کاروونه
شب سوم شب ناله
شب روضه ی سه ساله
شب چهارم مثل در
شب چهارم شب حر
شب پنجم شده مرسوم
شب عبداله معصوم
شمشین شب،شب قاسم
نمونده یه تن سالم
شب هفتم شب آبه
شب اصغر ربابه
شب هشتم شده پر پر
اربا اربا علی اکبر
نهمین شب شب سقا
علم و مشک و یه دریا
دهمین شب دلا بی تاب
شب عاشورای ارباب
شب یازدهم اسارت
خیمه ها میره به غارت

بابی انت و امی یا اباعبدالله
هر که دارد هوس کرب وبلا بسم الله

[گل مريم]

پنج شنبه

30 مهر

8 محرم

22 اکتبر

1. "خوارزمی" در مقتل الحسین و "خیابانی" در وقایع الایام نوشته ‏اند كه در روز هشتم محرم امام حسین علیه السلام و اصحابش از تشنگی سخت آزرده خاطر شده بودند؛ بنابراین امام علیه السلام كلنگی برداشت و در پشت خیمه ‏ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را كَند، آبی گوارا بیرون آمد و همه نوشیدند و مشكها را پر كردند، سپس آن آب ناپدید شد و دیگر نشانی از آن دیده نشد.
هنگامی كه خبر این ماجرا به عبیداللّه‏ بن زیاد رسید، پیكی نزد عمر بن سعد فرستاد كه: به من خبر رسیده است كه حسین چاه مي‏كَند و آب بدست مي‏ آورد. به محض اینكه این نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت كن كه دست آنها به آب نرسد و كار را بر حسین علیه السلام و یارانش سخت بگیر. عمر بن سعد دستور وی را عمل نمود.1

2. در این روز "یزید بن حصین همدانی" از امام علیه السلام اجازه گرفت تا با عمر بن سعد گفتگو كند. حضرت اجازه داد و او بدون آنكه سلام كند بر عمر بن سعد وارد شد؛ عمر بن سعد گفت: ای مرد همدانی! چه چیز تو را از سلام كردن به من بازداشته است؟ مگر من مسلمان نیستم؟ گفت: اگر تو خود را مسلمان مي‏پنداری پس چرا بر عترت پیامبر شوریده و تصمیم به كشتن آنها گرفته ‏ای و آب فرات را كه حتی حیوانات این وادی از آن مي‏نوشند از آنان مضایقه مي‏كنی؟
عمر بن سعد سر به زیر انداخت و گفت: ای همدانی! من مي‏دانم كه آزار دادن به این خاندان حرام است، من در لحظات حسّاسی قرار گرفته ‏ام و نمي‏دانم باید چه كنم؛ آیا حكومت ری را رها كنم، حكومتی كه در اشتیاقش مي‏سوزم؟ و یا دستانم به خون حسین آلوده گردد، در حالی كه مي‏دانم كیفر این كار، آتش است؟ ای مرد همدانی! حكومت ری به منزله نور چشمان من است و من در خود نمي‏بینم كه بتوانم از آن گذشت كنم.
یزید بن حصین همدانی بازگشت و ماجرا را به عرض امام علیه السلام رساند و گفت: عمر بن سعد حاضر شده است شما را در برابر حكومت ری به قتل برساند.2

3. امام علیه السلام مردی از یاران خود بنام "عمرو بن قرظة" را نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو سپاه با هم ملاقاتی داشته باشند.
شب هنگام امام حسین علیه السلام با 20 نفر و عمر بن سعد با 20 نفر در محل موعود حاضر شدند. امام حسین علیه السلام به همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود "عباس" و فرزندش "علي ‏اكبر" را نزد خود نگاه داشت. عمر بن سعد نیز فرزندش "حفص" و غلامش را نگه داشت و بقیه را مرخص كرد.
در این ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام علیه السلام كه فرمود: آیا مي‏خواهی با من مقاتله كنی؟ عذری آورد. یك بار گفت: مي‏ترسم خانه‏ ام را خراب كنند! امام علیه السلام فرمود: من خانه ‏ات را مي‏سازم. ابن سعد گفت: مي‏ترسم اموال و املاكم را بگیرند! فرمود: من بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالی كه در حجاز دارم. عمر بن سعد گفت: من در كوفه بر جان افراد خانواده‏ ام از خشم ابن زیاد بیمناكم و مي‏ترسم آنها را از دم شمشیر بگذراند.
حضرت هنگامی كه مشاهده كرد عمر بن سعد از تصمیم خود باز نمي‏گردد، از جای برخاست در حالی كه مي‏فرمود: تو را چه مي‏شود؟ خداوند جانت را در بسترت بگیرد و تو را در قیامت نیامرزد. به خدا سوگند! من مي‏دانم كه از گندم عراق نخواهی خورد!
ابن سعد با تمسخر گفت: جو ما را بس است.3

4. پس از این ماجرا، عمر بن سعد نامه ‏ای به عبیداللّه‏ نوشت و ضمن آن پیشنهاد كرد كه حسین علیه السلام را رها كنند؛ چرا كه خودش گفته است كه یا به حجاز برمي‏گردم یا به مملكت دیگری مي‏روم. عبیداللّه‏ در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، "شمر بن ذی الجوشن" سخت برآشفت و نگذاشت عبیداللّه‏ با پیشنهاد عمر بن سعد موافقت كند.4

   

   

---

1. وقایع الایام، ج5، ص27؛ مقتل الحسین، خوارزمی، ج1، ص244.
2. كشف الغمة، ج2، ص47.
3. بحارالانوار، ج44، ص388.
4. ارشاد، شیخ مفید، ج2، ص82.