سوگنامه كربلا (مقتل لهوف)

[گل مريم]

در این تاپیک بر آنیم تا کتاب ترجمه ی لُهوف را به مناسبت نزدیک شدن ایام محرم برای شما به نمایش بگذاریم.



سوگنامه كربلا
(ترجمه لهوف)
نويسنده : سيّد بن طاوس
مترجم : محمّدطاهر دزفولى

[گل مريم]

شاعر عرب این مصیبت عظمى را به رشته نظم در آورده :

"یصلى على المبعوث من ..."؛ این قضیه بسیار شگفت آور است كه مردم بر پیغمبر مبعوث كه از آل هشام است ، تحیت و درود بر روح پاكش ‍ مى فرستند و از طرف دیگر، فرزندان و خاندان او را به قتل مى رسانند!!

آیا آن امتى كه امام حسین علیه السّلام را به ظلم و ستم به شهادت رساندند، مى توانند در روز قیامت از جد بزرگوارش امید شفاعت داشته باشند!؟

روایت است كه سرهاى مطهر اصحاب امام حسین علیه السّلام هفتاد و هشت سر نورانى بودند قبیله هاى اعراب براى تقرب جستن به ابن زیاد پست فطرت و یزید حرام زاده بد طینت ، در میان خود قسمت نمودند به این نحو كه طایفه "كنده " سیزده سر مطهر را برداشتند و رئیس ایشان قیس بن اشعث پلید بود قبیله "هوازن " دوازده سر مؤ من ممتحن را گرفتند به سركردگى شمر بن ذى الجوشن - لعنه الله - و گروه تمیم هفده سر عنبر شمیم را برداشتند و بنى اسد شانزده سر از آن بندگان خداى احد، را بردند و قبیله مذحج هفت سر و باقى مردم پرشر سیزده سر انور را قسمت نمودند و با خود به كوفه آوردند.

[گل مريم]

به خاكسپارى شهداى گلگون كفن


راوى گوید: چون ابن سعد لعین بیرون آمد از آن سرزمین ، رفت به سوى كوفه با دست هاى خونین ، جماعتى از طایفه بنى اسد از خانه هاى خود بیرون آمدند و بر آن اجساد طیبه و طاهره ، نماز گزاردند و آن شهدا را به خاك سپردند در همان مكانى كه اینك قبرهاى آن هاست


ابن سعد لعین ، اسیران آل رسول صلى الله علیه و آله را برداشت و قبه همراه خود به كوفه رسانید و چون اهل بیت نزدیك كوفه رسیدند، مردم براى تماشاى اسیران به اطراف شهر آمدند در این هنگام زنى از زنان كوفه بر پشت بام آمد و فریاد زد: من اى الاسارى انتن ؟ شما اسیران از كدام قبیله و خاندانید؟ اسیران گفتند: نحن اسارى آل محمد)! ما اسیران از آل محمد هستیم !

در این موقع آن زن از پشت بام پائین آمد و چندین قطعه لباس و چارقد و مقنعه به خدمت آنها آورد و تقدیمشان نمود آنان آن لباس و پوشاك ها را پذیرفتند و آن ها را حجاب و پرده خویش نمودند.

راوى گوید: امام سجاد علیه السّلام هم همراه زنان اهل بیت ، اسیر اشقیاء لئام ، بود، در حال یكه مرض او را ضعیف و ناتوان ساخته بود و حسن مثنى فرزند امام حسن علیه السّلام نیز با زنان اسیر بود و او شرط مواسات در خدمت عموى بزگوار و امام عالى قدر خود به جاى آورده و صبر بسیار بر ضربت شمشیر و زخم نیزه نموده بود و در اثر زخم هاى بسیار كه بر بدن شریفش رسیده بود، ضعیف و ناتوان گردید.

مصنف كتاب "مصابیح " روایت كرده كه حسن مثنى فرزند امام حسن علیه السّلام در آن روز بلا، هفده نفر از گروه اشقیا را به جهنم فرستاد و هیجده زخم بر بدن شریفش وارد آمد و در آن حال ، دایى او اسماء بن خارجه او را از میان معركه برداشت و به سوى كوفه آورد و زخم هاى بدنش ‍ را معالجه و مداوا نمود تا بهبود یافت و او را روانه مدینه ساخت.

همچنین در میان اسیران ، زید و عمرو، فرزندان امام حسن علیه السّلام بودند هنگامى كه اهل كوفه اهل بیت را دیدند، شروع به گریه و زارى نمودند امام زین العابدین علیه السّلام فرمود: اتنوحون و تبكون ...اى اهل كوفه ! در اینجا اجتماع نموده اید و بر حال ما گریه مى كنید؟ و چه كسى عزیزان ما را به قتل رسانیده ؟!

[گل مريم]

سخنرانى زینب علیها السّلام در كوفه


بشیر بن حذلم اسدى مى گوید: در آن روز به سوى زینب دختر امیر المومنین علیه السّلام متوجه شدم ، به خدا سوگند! در عین حال كه سخنورى توانا و بى نظیرى بود، حیا و متانت سراپاى او را فرا گرفته بود و گویا سخنان گهربار على علیه السّلام از زبان رساى او فرو مى ریخت و او على وار سخن مى راند به مردم اشاره نمود سكوت را مراعات نمایند در این هنگام نفسها در سینه ها حبس گشت و زنگ هاى شتران از صدا افتاد پس ‍ زینب كبرى علیها السّلام شروع به سخنرانى نمود:




الحمدالله ....اما بعد، اى مردم كوفه ! اى اهل خدعه و غدر! آیا براى گرفتارى ما گریه مى كنید؛ پس اشك چشمانتان خشك مباد!

و ناله هایتان فرو منشیند! جز این نیست كه مثل شما مردم مثل آن زن است كه رشته خود را بعد از آن كه محكم تابیده شده باشد تاب آن را باز گرداند شما ایمان خود را مایه دغلى و مكر و خیانت در میان خود مى گیرید؛ آیا در شما صفتى هست الا به خود بستن بى حقیقت و لاف و گزاف زدن و به جز الایش به آن چه موجب عیب و عار است و مگر سینه ها مملو از كینه و زبان چاپلوسى مانند كنیزكان و چشمك زدن مانند كفار و دشمنان دین .

[گل مريم]

یا گیاهى را مانید كه در منجلاب ها مى روید كه قابل خوردن نیست یا به نقره اى مانید كه گور مرده را به آن آرایش دهند.

ظاهرت چون گور كافر پر حلل

باطنت قهر خدا عزوجل

آگاه باشید كه بد كارى بوده آن چه را كه نفس هاى شما براى شما پیش فرستاد كه موجب سخط الهى بود و شما در عذاب آخرت ، جاویدان و مخلد خواهید بود.

آیا گریه و ناله مى نمایید، بلى به خدا كه گریه بسیار و خنده كم باید بكنید؛ زیرا به حقیقت كه به ننگ و عار روزگار آلوده شدید كه این پلید را به هیچ آبى نتوان شست ؛ لوث گناه كشتن سلیل خاتم نبوت و سید شباب اهل جنت را چگونه توان شست ؟! كشتن همان كسى كه در اختیار نمودن امور، او پناه شما بود و در هنگام نزول بلا، فریاد رس شما و در مقام حجت با خصم ، رهنماى شما و در آموختن سنت رسول الله صل الله علیه و اله را، بزرگ شما بود.

آگاه باشید كه بد گناهى بود كه به جا آوردید، هلاكت و دروى از رحمت الهى بر شما باد و به تحقیق كه به نومیدى كشید كوشش شما و زیان كار شد دست هاى شما و خسارت و ضرر گردید این معامله شما؛ به غضب خداى عزوجل برگشتید و زود شد بر شما داغ ذلت و مسكنت ؛ واى بر شما باد، اى اهل كوفه !

[گل مريم]

آیا مى دانید كدام جگر رسول خدا صلى الله علیه و آله را پاره پاره نمودید و چه بانوان محترمه ، معززه چو دُر گوهر را آشكار ساختید كدام خون رسول خدا را ریختید و كدام حرم او را ضایع ساختید؟ به تحقیق كه كارى قبیح و داهیه اى ناخوش به جا آوردید كه موجب سرزنش است و ظلمى به اندازه و مقدار زمین و آسمان نمودید.

آیا شما را شگفت مى آید كه اگر آسمان خون بر سرتان باریده است و البته عذاب روز باز پسین خوار كننده تر است و در آن روز شما را یاورى نخواهد بود؛ پس به واسطه آن كه خدایتان مهلت داد سبك نشوید و از حد خویش ‍ خارج نگردید؛ زیرا عجله در انتقام ، خداى را به شتاب نمى آورد و او با بى تاب نمى كند كه ببر خلاف حكمت كارى كند و نمى ترسد كه خونخواهى كردن از دست او برود.

به درستى كه پروردگار به انتظار بر سر راه است (تا داد مظلوم از ظالم ستاند).

راوى گوید: به خدا سوگند! مردم كوفه را در آن روز دیدم همه حزان ، دست ها بر دهان گرفته و گریه مى كردند.
پیر مردى را دیدم در پهلویم ایستاده چنان گریه مى كرد كه ریشش از اشك چشمانش تر شده بود و همى گفت :
پدر و مادرم به فداى شما باد؛ پیران شما از بهترین پیران عالمند و جوانان شما بهترین جوانان و زنانتان بهترین زنان و نسل شما بهترین نسلهاست و این نسل خوار و مغلوب ناكسان نمى گردد.

[گل مريم]

سر نازنین امام حسین علیه السّلام در مجلس یزید


راوى گوید: بعد از آن ، سر نازنین امام حسین علیه السّلام را با زنان و كودكان آن امام مبین ، به مجلس یزید بى دین بردند به هیئتى كه همه ایشان را به یك ریسمان بسته بودند و چون با آن حالت وارد مجلس یزید شدند در مقابلش ایستادند و حضرت سجاد علیه السّلام فرمود: اى یزید! تو را به خدا سوگند مى دهم به گمان تو اگر پیامبر، ما را به این هیئت دیدار نماید چه مى كند؟


یزید حكم كرد ریسمان ها را بریدند و آل طه و یاسین را از قید طناب رها ساختند سپس یزید، سر مبارك امام علیه السّلام را در پیش رو گذاشت و زنان را در پشت سر خود جاى داد تا چشم ایشان به سر انور امام حسین علیه السّلام نیفتد و لیكن جناب سیدالساجدین علیه السّلام چشمش بر آن سر نازنین افتاد و بعد از آن صحنه دلخراش ، دیگر تا آخر عمرش گوشت كله حلال گوشتى تناول نفرمود.

و اما زینب خاتون علیها السّلام چون سر مبارك برادر خود را بدید از شدت ناراحتى دست در گریبان برد چاك زد سپس به آواز غمناك فریاد واحسیناه .... برآورد به قسمى كه ناله اش دل ها راخراشید.

[گل مريم]

راوى گوید: به خدا سوگند كه همه آن كسانى كه در مجلس یزید حضور داشتند از ناله جانسوز او به گریه و افغان افتادند و در آن حال خود آن پلید لب از گفتار فرو بست و ساكت بود.
پس یكى از زنان بنى هاشم كه در خانه یزید بود بى اختیار براى امام حسین علیه السّلام بگریست و به آواز بلند با ناله و فغان گفت : یا حبیباه ! یا سید اهل بیتاه یابن محمداه !
راوى گفته كه هر كس از آن اهل مجلس صداى آن زن را مى شنید بى اختیار گریه مى كرد.

در این بین یزید لعین چوب خیزران طلبید مكرر با آن چوب به دندان مبارك فرزند رسول الله صلى الله علیه و آله مى زد.

در این هنگام ابو برزه اسلمى خطاب به آن بدتر از ارمنى ، نمود و گفت : واى بر تو اى یزید! به چه جرات چنین جسارتى مى نمایى و با چوب ، به گوهر دندان حسین فرزند فاطمه اطهر مى زنى ؟

من گواهى مى دهم كه به چشم خود دیدم كه رسول خداصلى الله علیه و آله دنداهاى ثنایاى حسن و حسین را مى بوسید و مى فرمود: "انتما سیدا..." شما دو نفر سید و سرور جوانان اهل بهشت هستید، خدا بكشد كشندگان شما را و لعنت كند آن ها را و جایگاه ایشان جهنم باد كه بد جایگاهى است .

[گل مريم]

رواى گوید: پس یزید از این سخنان به خشم آمد و حكم داد كه ابوبرزه را از مجلسش بیرون افكنند. در این هنگام او را كشان كشان بیرون نمودند.

راوى گفت كه یزید ملعون در مقام تمثیل به ابیات ابن زبعرى را كه در هنگام شكست مسلمانان در جنگ احد به عنوان فتح نامه براى كفار قریش و اصحاب ابو سفیان در مكه انشاء نموده بود، همى ترنم و زمزمه داشت :


"لیت اشی اخى ببدر...."؛ یعنى اى كاش بزرگان قوم از قریش كه در جنگ بدر كشته شدند (مانند عتبه ، شیبه ، ولید، ابوجهل و غیره ) در این جا حاضر بودند و مشاهده مى كردند چگونه طائفه خزرج كه یاور رسول الله بودند،
از شمشیرهاى قریش به جزع و افغان آمده اند،
تا از دیدن این صحنه ،
صداها به شادى بلند نمایند
و صورت هایشان از شدت سرور و خرسندى ، درخشنده شود
و بگویند یزید دستت شل مباد كه این چنین عمل نمودى و انتقام از بنى هاشم گرفتى . (این بیت از اشعار خود یزید است ).
ما بزرگان خزرج را در جنگ احد كشتیم
و این معامله را با معامله بدر برابر داشتیم
و جنگ بدر بر جنگ احد زیادتى ننمود.
بنى هاشم به لعب ، هواى سلطنت داشتند
و اسلام را بهانه كردند؛
نزول وحى را حقیقتى نبود
(مراد آن كافر از بنى هاشم جسارتت است نسبت به حضرت ختمى مرتبت صلى الله علیه و آله )
از نسل خندف نبودمى آگر از اولاد احمد مختار انتقام خون كشتگان بدر را نمى كشیدم.

[مشعشع]

فرا رسیدن ایام محرم ماه حزن و اشک و اندوه بر همگان تسلیت و تعزیت باد

[گل مريم]