مناجات نامه و الهی نامه خواجه عبدالله انصاری
الهی!
نور تو، چراغِ معرفت بیفروخت،
دل من افزونی است.
گواهی تو، ترجمانی ِمن بکردند، ندای من افزونی است.
قُرب تو، چراغ وَجد بیفروخت، همت من افزونی است.
بُودِ تو کار من راست کرد، بُودِ من افزونی است.
الهی!
از بودِ خود چه دیدم مگر بلا و عنا؟ و از بودِ تو همه عطاست و وفا!
ای به بر پیدا! و به کرم هویدا.
نا کرده گیر کرد رهی.
و آن کن که از تو سزا.
(ج اول، ص28، تفسیر سوره ی الفاتحه)