معارفی از سوره های قرآن (جزء بیست و پنج )

[دژدان]

مـــعــارف قــــرآن
جــلــد 6
نــویـــسـنــده: جــمــعــے از نــویــســنــدگـان
فــــصــــل اول
مــعــارفــے از جزء 25

[دژدان]

---

گریه آسمان و زمین

---

روايات زيادى دلالت بر گريه آسمان و زمين دارد و از جمله:
روزى دشمنى از دشمنان خدا و رسول خدا نزد امام على عليه السلام عبور كرد.
حضرت اين آيه را خواند:
«آسمان و زمين بر آنان گريه نكرد و ...»
كمى بعد امام حسين عليه السلام از آنجا عبور كرد؛
امام على عليه السلام فرمود: لكن آسمان و زمين براى اين گريه مى‌كند و ادامه داد:
آسمان و زمين جز بر يحيى بن ذكريا و حسين بن على عليهم السلام گريه نكرد.
آرى، بر روى زمين از كفار كار شايسته حاصل نشده و خيرى از آنان به سوى آسمان‌ بالا نرفته، از هلاكتشان نه زمين و آسمان متأسف و اندوهناك مى‌شوند و نه اهل زمين و آسمان.

ادامه:روز جدايى‌  

1398/04/2
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

روز جدایی

---

انَّ يَوْمَ الْفَصْلِ ميقاتُهُمْ اجْمَعينَ يَوْمَ لا يُغْنى‌ مَوْلىً عَنْ مَوْلىً شَيْئاً وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ الَّا مَنْ رَّحِمَ اللَّهُ انَّهُ هُوَ الْعَزيزُ الرَّحيمُ.
روز جدايى (حق از باطل) وعده‌گاه همه آنهاست. روزى كه هيچ دوستى كمترين كمكى به دوستش نمى‌كند و از هيچ سو يارى نمى‌شوند؛ مگر كسى كه خدا او را مورد رحمت قرار دهد، چرا كه او عزيز و رحيم است.

در اين آيات از روز قيامت به «يوم الفصل» يعنى «روز جدايى» تعبير شده است.
اين نامگذارى به دو جهت مى‌تواند باشد:
#نخست اين كه روز قيامت روزى است كه خويشان و نزديكان و دوستان از هم جدا شده و هر كدام تنها در فكر خويشند. هيچ كدام نه نفعى براى ديگرى دارند و نه توان يارى همديگر را مى‌يابند. حتى نزديكترين پيوندها در اين دنيا همانند پدر و فرزندى نيز كارگر نمى‌افتد چنان كه قرآن كريم مى‌فرمايد:

«لَنْ تَنْفَعَكُمْ ارْحامُكُمْ وَ لا اوْلادُكُم‌ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ ...»
هرگز بستگان و فرزندانتان روز قيامت سودى به حالتان نخواهند داشت؛ ميان شما جدايى مى‌افكند ...»

ادامه دارد...

1398/04/3
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

روز جدایی

---

#دوم اين كه در آن روز، به تمام اختلافات فيصله داده خواهد شد و قضاى الهى جارى مى‌گردد.
حق از باطل جدا مى‌شود و مطلب مورد اختلافى باقى نمى‌ماند. چه اختلاف بين مردمى باشد كه پيرو يك آيين‌اند مانند قوم بنى‌اسرائيل، كه خداوند درباره آنها مى‌فرمايد:
«فَمَا اخْتَلَفُوا حَتّى‌ جاءَهُمُ الْعِلْمُ انَّ رَبَّكَ يَقْضى‌ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فيما كانُوا فيهِ يَخْتَلِفُونَ.»
و اختلاف نكردند مگر بعد از آنكه علم و آگاهى به سراغشان آمد. پروردگار تو روز قيامت در آنچه اختلاف مى‌كردند، ميان آنها داورى مى‌كند.

و چه اختلافى كه بين تمام افراد بشر پيش آمده است و در نتيجه به آيين‌هاى مختلف گرويده باشند:
«انَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هادُوا وَالْصَّابِئينَ وَ النَّصارى‌ وَ الَمجُوسُ وَ الَّذينَ‌ اشْرَكُوا انَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ انَّ اللَّهَ عَلى‌ كُلِّ شَىْ‌ءٍ شَهيدٌ.»
مسلماً كسانى كه ايمان آورده‌اند و يهود و صائبان (ستاره پرستان) و نصارى و مجوس و مشركان، خداوند در ميان آنها روز قيامت داورى مى‌كند؛ (و حق را از باطل جدا مى‌سازد) خداوند بر همه چيز گواه (و از همه چيز آگاه) است.

ادامه دارد...

1398/04/04
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

روز جدایی

---

البته در مورد جدايى پيوندهاى عاطفى گفتنى است كه اين جدايى هنگامى است كه پيوندها رنگ الهى به خود نگرفته باشد ولى آنجا كه رابطه پدر و پسرى، همسرى يا دوستى رنگ الهى به خود گرفته و همگى در صراط مستقيم توحيد از همديگر تبعيت كنند، پيوندها در قيامت نيز دوام دارد:
«وَالَّذينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرَّيَّتُهُمْ بِايمانٍ الْحَقْنابِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ ما الَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَىْ‌ءٍ ...»
كسانى كه ايمان آوردند و فرزندانشان به پيروى از آنان ايمان اختيار كردند، فرزندانشان را (در بهشت) به آنان ملحق مى‌كنيم و از (پاداش) عملشان چيزى نمى‌كاهيم.

ادامه:دانایان گمراه

1398/04/05
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

دانایان گمراه

---

«افَرَايْتَ مَنِ اتَّخَذَ الهَهُ هَويهُ وَاضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‌ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‌ سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‌ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ يَهْديهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ افَلا تَذَكَّرُونَ»
آيا آن كس را كه هوا و هوسش را خداى خود گرفت و خدا از روى علم، گمراهش كرد و بر گوش و دلش مهر نهاد و بر ديدگانش پرده افكند، ديده‌اى؟ پس از خدا، چه كسى او را هدايت خواهد كرد؟ پس چرا پند نمى‌گيريد؟

بى شك، خدا پرستى و دين‌باورى فطرى است و دين خدا بر اساس «ميثاق» و «عهد» ذاتى بشر پى‌ريزى شده است.
ولى عوامل گوناگونى انسان را از اصل فطرى و عقلى منحرف مى‌سازد كه مهم‌ترين آنها هواپرستى است.

ادامه:هواپرستی

1398/04/06
https://t.me/shahrenuraniquran

[دژدان]

---

هواپرستی

---

هوا پرستى، ناديده گرفتن فطرت، اطاعت نكردن از عقل و انديشه و پيروى از خواهشهاى منفعت جويانه نفس است بدون اينكه به بُعد منفى آن توجّه شود.
از حضرت على عليه السلام نقل شده است كه فرمود:
«غَلَبَةُ الْهَواى يُفْسِدُ الّدينَ وَ الْعَمَلَ.»
پيروز شدن هواى نفس (بر انسان) سبب از بين رفتن دين و عقل او مى‌شود.
پديدار شدن خصلت هواپرستى در انسان، دنياگرايى، استكبار، ريا و عجب را به دنبال خود دارد.
از اين رو قرآن، پيروانش را از پيامدهاى آن برحذر مى‌دارد يكى از مهمترين اين پيامدها كه در آيه مورد بحث بدان اشاره شده گمراهى آگاهانه است. يعنى با اينكه برخى به فطرت و عقل و ابلاغ پيامبران نسبت به خدا و دين، علم كافى دارند ولى باز هم نفس خود را معبود خويش قرار مى‌دهند و از آن پيروى مى‌كنند زيرا علم و دانش هميشه ملازم هدايت نيست و ضلالت نيز پيوسته نشأت گرفته از جهل نمى‌باشد. علم وقتى مايه هدايت است كه انسان به لوازم آن ملتزم باشد وگرنه اثرى ندارد.
يادآور مى‌شويم كه گمراهى هواپرستان بواسطه خدا و مُهر نهادن بر مدركات و مشاعر آنها اثر طبيعى ضلالت و از باب مجازات است نه گمراه ساختن ابتدايى؛ يعنى چون انسان در اثر هواپرستى آگاهانه زمينه هدايت را از دست مى‌دهد، خدا نيز گمراهش مى‌سازد.
در جاى ديگر اين موضوع را يادآور شده و مى‌فرمايد:
«... فَلَمَّا زاغُوا ازاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ»
هنگامى كه منحرف شدند، خداوند هم دلهايشان را منحرف ساخت.

پایان

1398/04/08
https://t.me/shahrenuraniquran