خصائص امام حسین ع

[ملکوت]

نام : حسين علیه السلام
لقب : سيدالشهدا .
کنيه : ابوعبدالله .
نام پدر : علي علیه السلام
نام مادر : فاطمه زهرا سلام الله علیها
تاريخولادت : سوم شعبان .
مدت امامت : 11 سال .
مدت عُمر : 57 سال .
تاريخ شهادت : دهم محرّمالحرام سال 61 هجري .
قاتل : شمر لعين .
محل دفن : کربلاي معلاّ .
تعداد فرزندان : به روايتي چهار پسر و دو دختر .

[ملکوت]

ولادت امام حسین ع

حضرت امام حسين علیه السلام در سال چهارم هجري ، در مدينة منوّره ، چشم به دنيا گشود و در سال پنجاه هجري ، پس از شهادت برادر خود ، به مقام امامت رسيد و به ارشاد مسلمين پرداخت معاويه در اواخر عمر خود ، براي خلافت يزيد ، تلاش فراوان کرد تا از سيدالشهداء علیه السلام بيعت بگيرد اما با مخالفت شديد امام روبه رو گرديد
.
يزيد نيز پس از مرگ معاويه به فرماندارش در مدينه دستور داد تا از امام علیه السلام بيعت بگيرد يا ايشان را به قتل رسانده و سرِ او را براي وي ارسال دارند . وقتي که امامحسين علیه السلام اوضاع را آشفته ديد ، ناگزير به همراه اهلبيت خود ، مدينه را به قصد مکه ترک نمود . امّا وجود مبارک امام علیه السلام در مکه نيز در معرض خطر جدي قرار داشت و اين احتمال قوت داشت که حضرت را مخفيانه ترور نمايند ، لذا امام علیه السلام براي حفظ حرمت خانه خدا به طرف عراق حرکت نمود که در بيابان کربلا همراه اهلبيت و اصحاب خود در محاصره لشکر عبيدالله بنزياد قرار گرفتند و در روز دهم محرمالحرامسال 61 هجري ، مظلومانه و به طرز فجيعي به شهادت رسيدند .

فرزندان امام حسين ع

فرزندان امام حسين شهيد علیه السلام عبارتند از : علي اکبر علیه السلام که همراه پدرش در کربلا شهيد شد . امام سجاد علیه السلام ، محمد ، عبدالله (علي اصغر) علیه السلام که در ششماهگي در کربلا توسط حرمله در آغوش پدر به شهادت رسيد و جعفر . دختران آن حضرت : حضرت زينبصغري ، فاطمه صغري و سکينه بودند .

[ملکوت]

در احاديث متعدد از اهل تشيع و تسنن نقل شده است که رسول گرامي اسلام صلی الله علیه و آله راجع به حسنين صلی الله علیه و آله فرمود : «خداوند ، فرزندان هر پيامبري را از صلب آن پيامبر قرار داده ، اما نسل مرا از صلب علي بن ابيطالب علیه السلام قرار داده است درحاليکه فرزندان هر مادري را به پدرشان نسبت ميدهند ، مگر فرزندان فاطمه زهرا سلام الله علیها را که من پدر ايشانم» .

به همين جهت در جنگ صفين ، هنگامي که امام حسن مجتبي و امام حسين صلی الله علیه و آله براي جنگ با معاويه شتاب مينمودند ، اميرالمؤمنين علي علیه السلام فرمودند : «آنان را از نبرد بازداريد تا مبادا حسنين شهيد شوند و نسل رسول خدا صلی الله علیه و آله منقطع گردد!» اسامة بن زيد ميگويد : «طَرَقْتُ النبيّ صلی الله علیه و آله ذات ليلةٍ في بعض الحاجةِ فَخَرجَ النبيّ صلی الله علیه و آله و هو مُشْتَمِلٌ علي شيءٍ لا أَدْري ما هو ، فَلمّا فَرَغْتُ من حاجتي ، قلتُ : ما هذا الّذي أَنتَ مُشْتَمِلٌ عليه ؟ قال : فَکَشَفه فاذاً حسنٌ وحسينٌ عَلي رَکَبتيْه ، فقال : هذان اَبناي وابناي إبْنَتِي ، اللّهُمّ إنّي اُحِبَّهُما ، فَاحِبَّهُما وأَحِبُّ مَنْ يُحِبُّهما؛

شبي در منزل پيامبر صلی الله علیه و آله رفتم و در خانه را به صدا در آوردم ، ديدم پيامبر صلی الله علیه و آله ملحفهاي بر خود پيچيده ، ندانستم که آن چيست بعد از برآورده شدن حاجتم ، گفتم : اين چيست که خود را به آن پوشاندهاي ؟ ! پيامبر صلی الله علیه و آله ملحفه را برداشت . ديدم حسن و حسين بر روي زانوي پيامبر نشسته اند ، آنگاه فرمود : اين دوفرزندان من و فرزندان دخترم ميباشند ، بارالها! من اين دو را دوست دارم ، پس تو هم آنان را دوست بدار و آنان را که اين دو را دوست دارند نيز ، دوست بدار» .

[ملکوت]

افتخار ملائکه

يکي از ويژگيهاي وجود امام حسن و امام حسين صلی الله علیه و آله در جهان خلقت ، اين است که آنان محل نزول و فرود ملائکه هستند؛ چنانکه در روايتي آمده است : «إنَّ مَلکاً نَزَل مِنَ السَّماء علي صِفَةِ الطير ، فَقَعَدَ عَلي يَدِ النّبي صلی الله علیه و آله فَسَلَّمَ عليه بالنّبوّة ، وعَلي يَدِ عليٍّ علیه السلام فَسَلَّمَ عليه بِالوَصِيَّة ، وعَلي يَدِ الحسن والحسين ، فَسَلَّمَ عَلَيْهِما بِالْخِلافَة ، فقال رسول الله صلی الله علیه و آله : لِمَ لَمْ تَقْعُدْ عَلي يَدِ فلان ؟ فقال : أَنَا لا أَقْعُدْ في أرضٍ عصي عليها الله ، فَکَيْفَ أَقْعُد علي يَدٍ عُصَتِ الله؛»

«بدرستيکه فرشتهاي از آسمان به صورت يک پرنده بر پيامبر فرود آمد و بر دست پيامبر نشست و به ايشان به عنوان نبوت سلام کرد ، سپس بر روي دست علي علیه السلام نشست و بر وي به عنوان وصي پيامبر سلام کرد . سپس بر روي دست حسن و حسين صلی الله علیه و آله نشست و بر ايشان به عنوان خلافت سلام کرد . پيامبر صلی الله علیه و آله فرمود : چرا بر دست فلاني ننشستي ؟ ! گفت : من بر روي زميني که در آن خداوند را نافرماني کنند ، نمينشينم ، پس چگونه ممکن است بر روي دستي که خداوند را معصيت کرده ، بنشينم» .