چهل حديث، سيره حسنى

[گل مريم]

نام كتاب: چهل حديث، سيره حسنى
نام نويسنده: سيد حسين زينالى تيلى

امام سجاد (عليه السلام) فرمود:
الا و ان ابغض الناس الى الله من يقتدى بسنة امام و لا يقتدى بأعماله.


هشدار كه منفورترين مردم نزد پروردگار، كسى است كه شيوه امامى را پيروى كند ولى از سيره عملى او پيروى ننمايد.



( الكافى، 8: 234، ح 312)

[گل مريم]

27: مذمت دنيا


كان الحسن بن على (عليه السلام) كثيرا ما يتمثل:

يا اهل لذات دنيا لابقأ لها

ان اغترارا بظل زائل حمق

امام حسن (عليه السلام) زياد به اين شعر تمثل مى فرمود:

اى آنكه دنبال لذات ناپايدار دنيا هستيد،
فريب خوردن و مغرور شدن به سايه ناپايدار حماقت و بى خردى است.



بحارالانوار، ج 73 ص 123 ح 111

[گل مريم]

28: يادآورى مرگ


عن على بن الحسن (عليه السلام) قال:
ان الحسن (عليه السلام) كان اذا ذكر الموت بكى و اذا ذكر القبر بكى.


امام سجاد (عليه السلام) فرمود:
امام حسن (عليه السلام) وقتى مرگ را به ياد مى آورد، مى گريست،
و هرگاه به ياد قبر مى افتاد، مى گريست.


امالى صدوق، ص 150، بحار الانوار ج 43، ص 331

[گل مريم]

29: يادآورى بعث و نشر

قال السجاد (عليه السلام):
ان الحسن (عليه السلام) كان اذا ذكر البعث و النشور بكى و اذا ذكر الممر على الصراط بكى.


امام چهارم (عليه السلام) مى فرمايد:
امام مجتبى (عليه السلام) وقتى برانگيخته شدن و حشر و نشر قيامت و گذشتن از پل صراط را به ياد مى آورد گريه مى كرد.


امالى صدوق ص 150

[گل مريم]

فصل چهارم: ادعيه امام (عليه السلام)


30: لبيك به خدا

قال زين العابدين (عليه السلام):
ان الحسن بن على (عليه السلام) كان لايقرء من كتاب الله عزوجل "يا ايها الذين آمنوا" الا قال: لبيك، اللهم لبيك.


امام زين العابدين (عليه السلام) فرمود:
امام حسن (عليه السلام) هيچ وقت آيه "يا ايها الذين آمنوا" (اى كسانى كه ايمان آورده ايد) را از كتاب خدا نمى خواند مگر اينكه مى گفت "لبيك اللهم لبيك".


بحارالانوار 43 ص 331

[گل مريم]

31: دعاى درب مسجد


قال ابن شهر آشوب:
كا الحسن (عليه السلام) اذا بلغ باب المسجد
رفع رأسه و يقول: الهى ضيفك ببابك، يا محسن قد اتاك المسى ء، فبجاوز عن قبيح ما عندى بجميل ما عندك، يا كريم،


ابن شهر آشوب نقل مى كند كه:
هرگاه امام مجتبى (عليه السلام) به درب مسجد مى رسيد سرش را بلند كرده مى گفت:

خدايا ميهمانت مقابل خانه ات ايستاده، اى احسان كننده !
گناهكار نزد تو آمده، از گناهان زشتى كه در نزد من است به آن زيبايى كه در نزد توست در گذر،
اى بخشنده.


مناقب، ج 3 ص 180، بحارالانوار، ح 43 ص 339

[گل مريم]

32: تعقيب نماز صبح


قال الراوندى:
ان الحسن (عليه السلام) كان اذا فرغ من الفجر لم يتكلم حتى تطلع الشمس.


راوى گويد:

امام حسن (عليه السلام) بعد از نماز صبح تا طلوع آفتاب با كسى صحبت نمى كرد (مشغول عبادت و تعقيب بود.)



مناقب، ج 14، بحارالانوار، ج 43 ص 339

[گل مريم]

33: دعاى قنوت


عن الحسن بن على (عليه السلام) قال:
علمنى جدى رسول الله صلى الله عليه و آله كلمات اقولهن فى الوتر:

"اللهم اهدنى فيمن هديت، و عافنى فيمن عافيت، و بارك لى فيما اعطيت..."


امام حسن (عليه السلام) فرمايد:

جدم رسول الله صلى الله عليه و آله كلماتى به من آموخت كه در قنوت نماز وتر مى خوانم:
"خدايا مرا هدايت كن در ميان كسانى كه هدايت كردى، و عافيت ده در ميان كسانى كه عافيت دادى و آنچه به من عطا كردى مبارك گردان...."


معجم الكبير، ج 3 ص 73 ح 2703

[گل مريم]

34: تعويذ حسن و حسين (عليه السلام)



عن ابن عمر قال:
كان على الحسن و الحسين (عليه السلام) تعويذان حشوهما من زغبب جناح جبرائيل.

ابن عمر گويد:
براى حسن و حسين (عليه السلام) تعويذهايى بود كه جلدشان از پربال جبرئيل بود.



بحارالانوار 43: 263 ح 9

[فاطمه]

35: ترس از آتش

عن السجاد (عليه السلام) قال:
ان الحسن بن على (عليه السلام) كان اذا ذكر الجنة و النار اضطراب اضطراب السليم و سأل الله الجنة و تعوذ به من النار.
اما چهارم (عليه السلام) فرمود:
امام مجتبى (عليه السلام) وقتى از بهشت و آتش دوزخ ياد مى كرد، مثل مار گزيده به خود مى پيچيد و از خداوند بهشت مى طلبيد و از آتش به خداوند پناه مى برد.
امالى صدوق، ص 150، بحارالانوار، ج 43 ص
331

[فاطمه]

فصل پنجم: برخورد با ديگران

36: رسيدگى به امور مردم

فى حديث:
ما رؤ ى ان رجلا دفع اليه رقعة فى حاجة (الا) فقال له:
حاجتك مقضية، فقيل له يابن رسول الله لو نظرت فى رقعته ثم رددت الجواب على قدر ذلك، فقال: اخشى ان يسألنى الله عن ذل مقامه بين يدى حتى اقرء رقعته.
در حديثى آمده:
هرگز ديده نشد كه كسى به امام نامه اى در مورد حاجتى بدهد مگر اينكه حضرت جواب مى داد: حاجتت برآورده است:
گفته شد: اى فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله كاش در نامه اش ‍ مى نگريستى و به اندازه حاجتش مى دادى، حضرت فرمود: مى ترسم خدا از من درباره مدت زمانى كه رو برويم خوار ايستاده تا نامه اش را بخوانم، سؤ ال كند.

نظم درر السمطين ص 196