در وصـيـّت هـاى امـيـرالمـومـنـيـن (علیه السلام ) وكـيـفـيـت وفـات وغسل و دفن آن حضرت

**گل مريم** · 2013_07_30, 01:30 PM

منتهي الامال جلد اول
نويسنده : مرحوم حاج شيخ عباس قمي تحقيق : صادق حسن زاده

در وصـيـّت هـاى امـيـرالمـومـنـيـن (ع ) وكـيـفـيـت وفـات وغسل و دفن آن حضرت

از مـحـمّد بن حنفيه روايت شده كه چون شب بيستم ماه مبارك رمضان شد اثر زهر به قدمهاى مـبـارك پـدرم رسيد و در آن شب نشسته نماز مى كرد و به ما وصيّتها مى كرد و تسلّى مى داد تا آنكه صبح طالع شد، پس مردم را رخصت داد كه به خدمتش ‍ برسند، مردمان مى آمدند و سلام مى كردند و جواب مى فرمود
و مى فرمود:
اَيُّهـَا النـّاسُ سـَلُونـى قـَبـْلَ اَنْ تـَفـْقـِدُونـى ؛ سـؤال كنيد و بپرسيد از من پيش از آنكه مرا نيابيد، و سؤالهاى خود را سبك كنيد براى مصيبت امـام خـود.

مردم خروش برآوردند و سخت بناليدند. حُجْر بن عَدى برخاست و شعرى چند در مـصـيـبـت امـيـرالمؤمنين عليه السّلام انشاد كرد؛ چون ساكت شد آن حضرت فرمود: اى حُجْر! چـون بـاشـد حـال تـو گـاهى كه ترا بطلبند و تكليف نمايند كه از من برائت و بيزارى جـوئى ؟ عـرض ‍ كرد: به خدا قسم ! اگر مرا با شمشير پاره پاره كنند و به آتش عذاب نـمـايـنـد از تـو بـيـزارى نـجـويـم . فـرمـود: تـو به هر خير موفق باشى ، خداوندت از آل پيغمبر جزاى خير دهد.

آنگاه شربتى از شير طلبيد و اندكى بياشاميد و فرمود كه: اين آخر روزى من است از دنيا، اهل بيت به هاى هاى بگريستند.( (بحارالانوار) 42/290، (جلاء العيون ) مجلسى ص 347 .)

نـقـل شـده كـه مـردى ابـن مـلجـم را گـفـت : اى دشـمـن خـداى ! خـوشـدل مـبـاش كـه امـيـرالمـؤمـنـيـن عـليـه السـّلام را بـهـبـودى حاصل شود؛ آن ملعون گفت : پس امّ كلثوم بر چه كس مى گريد، بر من مى گريد يا بر عـلى سـوگـوارى مـى كـند؟ سوگند به خداى كه اين شمشير را با هزار درهم خريدم و با هـزار درهـم آن را به زهر سيراب ساختم و هر نقصان كه داشت به اصلاح آوردم و با چنان شـمـشـيـر ضـربـتـى بـر عـلى زدم كـه اگـر قـسـمـت كـنـنـد آن ضـربـت را بـر اهل مشرق و مغرب همگان بميرند!(ر. ك : (ارشاد شيخ مفيد) 1/21.)

**گل مريم** · 2013_07_30, 01:56 PM

نـقـل شـده كـه عـبـداللّه بن عباس اين اشعار را در مرثيه حضرت اميرالمؤمنين عليه السّلام انشاد كرد:

شعر :

وَهَزَّ عَلِىُّ بالْعِراقَيْنِ لِحيتَهُ

مُصيبَتُها جَلَّتْ عَلى كُلِّ مُسْلِمٍ

وَقالَ سَيَاءتيها مِنَ اللّهِ نازِلٌ

وَيَخْضِبُها اَشْقَى الْبَرِيَّةِ بالدَّمِ

فَع اجَلَهُ بِالسَّيْفِ شَلَّتْ يَمينُهُ

لِشُؤْمِ قَطامِ عِنْدَ ذاكَ ابْنُ مُلْجَمٍ

فَياضَرْبَةً مِنْ خاسِرٍ ضَلّ سَعْيُهُ

تَبَوّءَ مِنْها مَقْعَدا فى جَهَنَّم

فَفازَ اَميرُ المُؤْمِنينَ بِحَظِّهِ

وَاِنْ طَرَقَتْ اِحْدى اللَّيالى بِمُعْظَمٍ

اَلا اِنَّمَا الدُّنْيا بَلاءٌ وَفِتْنَةٌ

حَلا وَتُها شيبَتْ بِصَبْرٍ وَعَلْقَمٍ(1)

**گل مريم** · 2013_07_30, 01:59 PM

و نيز منقول است كه چون خبر قتل اميرالمؤمنين عليه السّلام را براى معاويه بردند گفت :

اِنَّ الاسـَدَ الَّذى كـانَ يـَفـْتَرِشُ ذِراعَيْهِ فِى الْحَرْبِ قَدْ قَضى نَحْبَهُ ؛ يعنى آن شيرى كه چـنـگـالهـاى خود را هنگام حرب بر زمين گسترده مى داشت وداع جهان گفت ؛ پس اين شعر را تذكره كرد:

شعر :

قُلْ لِلاَرانِبِ تَرْعى اَيْنَما سَرَحَتْ

وَلِظِّباء بِلا خَوْفٍ وَلا وَجَلٍ(1)

شـيخ كلينى و ابن بابويه رحمه اللّه و ديگران به سندهاى معتبر روايت كرده اند كه در روز شـهـادت حـضـرت امـيـرالمـؤمنين عليه السّلام صداى شيون از مردم بلند شد و دهشتى عظيم در مردم افتاد مانند روزى كه رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلم از جهان برفت

و در آن حال پيرمردى اشك ريزان و شتاب كنان بيامد مى گريست و مى گفت :

(اِنـّا للّهِ وَاِنـّا اِلَيـْهِ ر اجِعُونَ) امروز خلافت نبوّت انقطاع يافت پس بيامد و بر دَرِ خانه امـيـرالمـؤمـنـين عليه السّلام بايستاد و بسيارى از مناقب حضرت اميرالمؤ
منين عليه السّلام تـذكـره كـرد و مـردمـان سـاكـت بودند و مى گريستند چون سخن را به پاى آورد، از نظر ناپديد شد مردمان هرچه او را طلب كردند او را نيافتند!(2)

مـؤلّف گويد: كه آن پيرمرد حضرت خضر عليه السّلام بود و كلمات او را كه به منزله زيـارت حـضـرت امـيرالمؤمنين عليه السّلام است و در روز شهادت آن حضرت ، اين احقر در كـتـاب (هـديـّه ) در بـاب زيـارات آن حـضـرت ذكـر كـردم و ايـن مـخـتـصـر را گـنـجـايش ‍ نقل آن نيست .(3)