تلخ و شیرین

[ملکوت]

ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً لِلَّذینَ کَفَرُوا إمرَأَة نُوحً وَ إمرَأَة لُوطً … وَ ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً لِلَّذینَ آمَنُوا إمرَأة فِرعون…… خداوند از همسر نوح و همسر لوط به عنوان مَثَلی برای کافران یاد می کند، چه این که این دو زن علی رغم این که تحت سرپرستی دو بنده نیکوکار ما بودند به آنان خیانت کردند ـ و همدست و همداستان کافران گردیدند ـ و ارتباط و انتساب با پیامبر سودی به حالشان ـ در برابر عذاب الهی ـ نداشت و ندارد، و به آنها گفته شد: همراه با دوزخیان به آتش در آئید. و از همسر فرعون به عنوان مَثَل برای مؤمنان یاد می کند، آنگاه که به خدایش گفت: بار إلها برای من نزد خود خانه ای در بهشت فراهم ساز و مرا از فرعون و کارهای ناروای او نجات ده، و از ستمگران تجاتم ده. و نیز مریم دختر عمران که دامان خویش پاک نگاه داشت، و ما از روح خود در او دمیدیم، او به کتابها و کلمات پروردگار خویش ایمان داشت و آنها را تصدیق می کرد و از اطاعت کنندگان فرمانِ خدا بود» . (سور تحریم، آی 10ـ11) پرتـو نیکان نگیـرد هـر که بنیادش بـد است تربیت نا أهل را چون گرد کان بر گنبد است

[ملکوت]

سخن اول:

چه أسفبار است که همسر پیامبر مَثَل برای کافران و تبه کاران گردد! و نامی زشت و ننگین از خویش به یادگار گذارد، و چه باشکوه است عکسِ این جریان؛ یعنی این که بانویی درباری مَثَل برای مؤمنان بشود و نامی نیک بر جای گذارد، اگر چه این دو جریان زیاد اتّفاق می افتد و عجیب می نماید و خلافِ عادت است،

لیکن کاشفِ از این حقیقت است که چنین نیست که عوامل تربیتی و تأثیر گذاری چون محیط، مربّی، دوست و همنشین و مانند آن حرف اول را بزند؛ بلکه حرفِ اول همواره از آنِ خودِ شخص و قدرت اراده و تصمیم خودِ اوست، فلذا زنانی چون زنِ نوح پیامبر و زنِ لوط پیامبر با همه امکان بهره وری از فضایل و معنویات این پیامبران الهی با بد سلیقه گی تمام در جهت مخالف مسیر آنان گام بر میدارند و هم خطّ و هم مسیر با کفار و همدست آنان می شوند

و خویشتن را به قهر و عذاب الهی دچار می سازند و زنانی چون آسیه همسر فرعونِ مصر و مریم با تفکّری درست و اراده ای آهنین در مسیری قرار می گیرند که خدای بزرگ از آنان به عظمت و نیکی یاد می کند، پس این یک واقعیت است که هر کسی سر سفره عزم و اراده و ذکر و عمل خویش نشسته است و مهمان خویشتن است.

«میزبان خویشی و مهمانِ خویش» و عوامل دیگر مقهور عامل اراده و همّت خودِ آدمی است. همّت حافظ و انفاس سحر خیزان بود که زبنـد غـم أیـام نـجاتـم دادنـد

ادامه دارد

[ملکوت]

و سخن دیگر آن که:

چه حسرت بار و تأسّف بر انگیز است از دست دادن فرصتها و وقت ها و فراغتها؛ موقعیتهای طلایی؛ ولی با کم لطفی و بی انصافی و بی حالی و… به کام دل نرسیدن و همه آن موقعیتهای گران بها را به مُفت فروختن. و زمانی انسان متوجه می شود که زمان گذشته و فرصت تمام شده و جز انگشت گزیدن و دست حسرت بر پیشانی کوفتن و جرعه نوش غصّه ها بودن، چیز دیگری نمانده است.
قـدر وقـت ار نشناسـد دل و کـاری نکنـد
بس خجالت که از این حاصلِ اوقات بریم بی چاره همسر نوح و همسر لوط، در خانه پیامبران الهی بودند و در کنار جرعه نوشانِ وحی، هر یک می توانستند بانویی زبان زد خاص و عام و گوهر شب چراغ روزگاران، بهشتی و بهشتی روی و بهشتی خوی بشوند؛ امّا هزار افسوس که تنها غنیمت و نصیبی که به چنگ آوردند این خطاب بود که: «اُدخُلا النّار مَعَ الدّاخلین؛ با دوزخیان به آتش در آئید».

ادامه دارد

[ملکوت]

چه خوش فرجام و زیبا سرانجامی است سرانجام کسی که علی رغم زندگی در محیط نامتناسب ناگاه مشامش به نسیم مُشک فشانی معطّر گردد و به نیم نگاهی اسیر جذبه عشق شود و تمام دار و ندار خویش را بدهد و به دست آورد آنچه را که باید به دست آورد و بشود آسیه قرآنی و مریم عمرانی.

بنی آدم با موجهای گوناگونی روبروست، موجهای رحمانی و الهی و موجهای شیطانی و ابلیسی، تا کدامیک تو را ببرد.

از جهان دو بانگ می آید به ضدّ تا کدامیک را تـو باشـی مستعدّ
برخی از خاک تا آسمان صعود می کنند و گروهی از آسمان به زمین هبوط، تا چه باشد و چگونه باشی!
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست در بـاغ لاله رویـد و در شـوره زار خَـس

[ملکوت]

و سوم آن که:

به حکم محکم «الجنة للمتقین و النّار للعاصین؛ بهشت از آن پروا پیشگان است و جهنّم از آن بی پروایان». هر کسی آن درود عاقبت کار که کِشت، نه بهشتی از بهشت محروم می گردد و نه دوزخی از دوزخ، هر یک به جای گاه خویش در پیش و از خویشاوندی و فامیلی ظاهری کاری بر نیاید،

فلذا فرمود: «و لَم یغنیا عنهما من اللّه شیئاً؛ ـ به ترجمه روان یعنی این که ـ در نجات این دو زن کاری از آن دو پیامبر هم ساخته نیست. مگر نه این که نوح(ع) از خدا خواست که پسرش را غرق نسازد و مگر نه این که چنین نشد؛ و ملاکِ اصلی همین است، پس هر مؤمنی اهل است و هر کافری نا اهل، و لذا به نوح فرمود: «انَّهُ لَیسَ مِن أهلک؛ فرزند تو نا أهل است نه أهل».
پـسر کـو نـدارد نـشـان از پـدر تو بیگانه خوانش مخوانش پسر پـســر نـوح بـا بـدان بنـشست خـانـدان نـبــوتـش گــم شـد

ادامه دارد

[ملکوت]

و چهارم آنکه:

زن خوب و فرمانبر و پارس کنـد مرد درویش را پادش
زن خوب را قیمت نیست، چنان که زنِ بد را. زنان به مَثَل به مانندِ پاشنه دَرند و چنانکه در به پاشنه می چرخد، خانه به زن، و چه زیبا سروده است اسکافی:

نه بـر گزاف سکنـدر به یـادگار نـوشت که اسب و تیغ و زن سه گانه آمد از دادار

این مریم است که مسیح می زاید و هند جگر خواره است که ابلیسی چون معاویه، «از پاک پاک زاید و ز ناپاک پلید» و چه عالی فرمود رسول خدا ـ که درود خدا بر او باد ـ «بهشت زیر پای مادران است». این مادر است که بهشت و بهشتی می سازد و نیز دوزخ و دوزخی و این زن است که زندگی را زیبا می سازد و زشت، شیرین می سازد و تلخ.

بـه زن گـیـرد آرام مــرد جــوان اگـر تاجدار است اگـر پهـلوان هم از وی بود دین یزدان به پای جـوان را به نیکـی بود رهنـمای بـویـژه کـه باشـد به بالا بـلنـد فرو هشتـه تا پای مشکین کمند خردمند و با دانش و رأی و شرم سخن گفتـنِ خـوب و آوای نرم و به قول أوحدی در جامِ جم: زنِ مستور شمع خانه بود زنِ شـوخ آفتِ زمانه بـود پارسـا، مـرد را بر افـرازد زنِ نـاپـارسـا، بـر اندازد


منبع حوزه

[سجادی]

به نام الله پاسدار خون شهیدان

چه خوب است که ما نیز خانم هایی باشیم که روزی در

کسوت یکی از فرماندهان سپاه حضرت مهدی ^{(عجل الله تعالی فرجهم الشریف )} فعالیت نماییم ....... ان شاءالله