کلمات قصار نهج البلاغه

[دژدان]

کلمات قصار نهج البلاغه

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_100

وقال عليه السلام وقد مدحه قوم في وجهه: اللَّهُمَّ!
إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي، وَأَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ،
اللَّهُمَّ!
اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ، وَاغْفِرْ لَنَا مَا لاَ يَعْلَمُونَ. 

امام عليه السلام در برابر گروهى كه او را ستودند فرمود:
خداوندا!
تو نسبت‏ به من از خود من آگاهترى و من آگاهتر بخودم از آنها هستم.
خداوندا!
ما را بهتر از آنچه آنها گمان مى‏ كنند قرار ده و آنچه را نميدانند بر ما ببخش.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_101

وقال عليه السلام :
لاَ يَسْتَقِيمُ قَضَاءُ الْحَوَائِجِ إِلاَّ بِثَلاَثٍ: بِاسْتِصْغَارِهَا لِتَعْظُمَ، وَ بِاسْتِكْتَامِهَا لِتَظْهَرَ، بِتَعْجِيلِهَا لِتَهْنَأَ.

انجام حوائج مردم كامل نمى‏ شود مگر به سه چيز:
كوچك شمردنش‏ تا خود بزرگ گردد و مكتوم داشتنش تا خود آشكار شود و تعجيل در آن‏ تا گوارا باشند.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_102

وقال عليه السلام : يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لاَ يُقَرَّبُ فِيهِ إِلاَّ الْمَاحِلُ وَلاَ يُظَرَّفُت فِيهِ إِلاَّ الْفَاجِرُ، وَلاَ يُضَعَّفُفِيهِ إِلاَّ الْمُنْصِفُ، يَع غُرْماًح، وَصِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً وَالْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاس السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ الاِمَاءِ، وَإِمَارَةِ الصِّبْيَانِ، وَتَدْبِيرِ الْخِصْيَانِ!

زمانى بر مردم فرا مى‏ رسد كه مقرب نمى‏ گردد مگر سخن چين و جالب شمرده نشود مگر فاجر و ضعيف شمرده نمى‏ شود مگر افراد با انصاف، در آن زمان كمك به نيازمندان خسارت و ضرر محسوب ميشود و صله رحم منت و عبادت وسيله برترى جوئى بر مردم، در آن زمان حكومت‏ به‏ شوراى زنان و فرمانروائى كودكان و تدبير خواجه‏ ها است!

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_103

ورُؤيَ عليه إزار خَلَقٌ مرقوع، فقيل له في ذلك. فقال عليه السلام : يَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ، وَتَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ، وَيَقْتَدِي بِهِ الْمُؤْمِنُونَ. وقال عليه السلام : إِنَّ الدُّنْيَا وَالاَْخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ، وَسَبِيلاَنِ مُخْتَلِفَانِ، فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَتَوَلاَّهَا أَبْغَضَ الاَْخِرَةَ وَعَادَاهَا، وَهُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، وَمَاشٍ بَيْنَهُمَا، كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الاَْخَرِ، وَهُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ!

لباس كهنه و وصله‏ دارى بر اندام امام عليه السلام بود كسى درباره آن‏ سؤال كرد، فرمود: قلب بخاطر آن خضوع مى‏ كند و نفس‏ سركش با آن رام ميشود و مؤمنان به آن اقتدا ميكنند(و سر مشق ميگيرند) دنيا و آخرت دو دشمن مختلف و دو جاده جداگانه‏ اند كسى كه دنيا را دوست دارد و به آن‏ عشق مى‏ ورزد آخرت را دشمن ميدارد و با آن عداوت مى‏ كند و اين دو همچون‏ مشرق و مغربند و انسان همچون كسى كه ميان اين دو راه ميرود هر زمان به يكى‏ نزديك شود از ديگرى دور ميگردد و اين دو همچون دو «هوو» هستند!(كه معمولا ناسازگارند).

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_104

وعن نوفٍ البِكاليّ، قال: رأيت أميرالمؤمنين عليه السلام ذات ليلة، وقد خرج من فراشه، فنظر في النجوم فقال: يا نوف، أراقد أنت أم رامق؟ فقلت: بل رامقيا أميرالمؤمنين. قال: يَا نَوْفُ، طُوبَى لِلزَّاهِدِينَ فِي الدُّنْيَا، الرَّاغِبِينَ فِي الاَْخِرَةِ، أُولئِكَ قَوْمٌ اتَّخَذُوا الاََْرْضَ بِسَاطاً، وَتُرَابَهَا فِرَاشاً، وَمَاءَهَا طِيباً، وَالْقُرْآنَ شِعَاراً وَالدُّعَاءَ دِثَاراً ثُمَّ قَرَضوا الدُّنْيَاقَرْضاً عَلَى مِنْهَاجِ الْمَسِيحِ يَا نَوْفُ، إِنَّ دَاوُدَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ قَامَ فِى مِثْلِ هذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ فَقَالَ: إِنَّهَا سَاعَةٌ لاَ يَدْعُو فِيهَا عَبْدٌ إِلاَّ اسْتُجِيبَ لَهُ، إِلاَّ أَنْ يَكُونَ عَشَّاراًأَوْ عَرِيفاًف أَوْ شُرْطِيّاًأَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ أَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ.

از نوف بكالى نقل شده كه در يكى از شبها امام عليه السلام را ديدم كه‏ براى عبادت از بستر خود خارج شده بود نگاهى بر ستارگان آسمان افكند.
سپس به من فرمود: اى نوف! خواب هستى يا بيدار!
عرض كردم بيدارم, فرمود:
اى نوف! خوشا بحال زاهدان در دنيا و راغبان در آخرت، آنها كه‏ زمين را فرش قرار دادند و خاك آنرا بستر و آبش را عطر و قرآن را همچون‏ لباس زيرين و دعا را همچون لباس روئين. سپس دنيا را بر روش مسيح طى كردند.
اى نوف! داود عليه السلام در چنين ساعتى از خواب بر خاست و گفت اين‏ همان ساعتى است كه هيچ بنده‏اى در آن دعا نميكند جز اينكه مستجاب خواهد شد مگر آنكه مامور جمع ماليات براى حاكم ظالم يا جاسوس مخفى او و يا مامور انتظامى! و يا صاحب طنبور و يا طبال(مطرب) بوده باشد.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_105

وقال عليه السلام : إِنَّ اللهَ افْتَرَضَ عَلَيْكُمُ فَرَائِضَ فَلاَ تُضَيِّعُوهَا، وَحَدَّ لَكُمْ حُدُوداً فَلاَ تَعْتَدُوهَا، وَنَهَاكُمْ عَنْ أَشْيَاءَ فَلاَ تَنْتَهِكُوهَا وَسَكَتَ لَكُمْ عَنْ أَشْيَاءَ وَلَمْ يَدَعْهَا نِسْيَاناً فَلاَ تَتَكَلَّفُوهَا.

خداوند فرائضى بر شما واجب كرده است آنها را ضايع نكنيد و حدود و مرزهايى براى شما تعيين كرده از آن تجاوز نكنيد و از چيزهائى شما را نهى كرده حرمت آنها را نگاه داريد و از امورى ساكت‏ شده نه‏ بخاطر فراموش كارى(بلكه بخاطر مصالحى) خود را در مورد آنها به زحمت‏ نيفكنيد.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_106

وقال عليه السلام : لاَ يَتْرُكُ النَّاسُ شَيْئاً مِنْ أَمْرِ دِينِهِمْ لاِسْتِصْلاَحِ دُنْيَاهُمْ إلاَّ فَتَحَ اللهُ عَلَيْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ. 

مردم چيزى از امور دينشان را براى اصلاح دنيايشان ترك نمى‏ كنند مگر اينكه خداوند زيانبارتر از آن را بروى آنها خواهد گشود.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_107

وقال عليه السلام : رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لاَ يَنْفَعُهُ.

چه بسيارند دانشمندانى كه جهلشان آنها را كشته در حالى كه علمشان‏ با آنها است اما به حالشان سودى نمى‏ دهد.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_108

وقال عليه السلام : لَقَدْ عُلِّقَ بِنِيَاطِهذَا الاِِْنْسَانِ بَضْعَةٌهِيَ أَعْجَبُ مَا فِيهِ: وَذلِكَ الْقَلْبُ، وَلَهُ مَوَادّ مِنَ الْحِكْمَةِ وَأَضْدَادٌ مِنْ خِلاَفِهَا، فَإِنْ سَنَحَ لَهُ الرَّجَاءُ أَذَلَّهُ الطَّمَعُ، وَإِنْ هَاجَ بِهِ الطَّمَعُ أَهْلَكَهُ الْحِرْصُ،إِنْ مَلَكَهُ الْيَأْسُ قَتَلَهُ الاََْسَفُ، وإِنْ عَرَضَ لَهُ الْغَضَبُ اشتَدَّ بِهِ الْغَيْظُ، وَإِنْ أَسْعَدَهُ الرِّضَى نَسِيَ التَّحَفُّظَ ،إِنْ غَالَهُ الْخَوْفُ شَغَلَهُ الْحَذَرُ، وَإِن اتَّسَعَ لَهُ الاََْمْنُ اسْتَلَبَتْهُ الْغِرَّةُ وَإِن أَصَابَتهُ مُصِيبَةٌ فَضَحَهُ الْجَزَعُ، وَإِنْ أَفَادَ مَالاًأَطْغَاهُ الغِنَى، وَإِنْ عَضَّتْهُ الْفَاقَةُي شَغَلَهُ الْبَلاَءُ، وَإِنْ جَهَدَهُالْجُوعُ قَعَدَ بِهِ الضَّعْفُ، وإِنْ أَفْرَطَ بِهِ الشِّبَعُ كَظَّتْهُگ الْبِطْنَةُ فَكُلُّ تَقْصِيرٍ بِهِ مُضِرٌّ، وَكُلُّ إِفْرَاطٍ لَهُ مُفْسِدٌ.

در درون سينه انسان قطعه گوشتى آويخته است كه عجيب‏ ترين‏ اعضاى وجود او است: و آن قلب او است و اين شگرفى بخاطر آن است‏ كه انگيزه‏ هائى از حكمت و ضد آن در آن جمع است. هر گاه آرزوها در آن‏ ظاهر شود طَمَع او را ذليل خواهد كرد و هنگامى كه طمع در او به هيجان آيد حرص‏ او را هلاك مى‏ كند و هنگامى كه ياس مالك او گردد تاسف او را از پاى درمى‏ آورد و هرگاه غضب بر او مستولى شود خشمش فزونى مى‏ گيرد و هرگاه‏ از چيزى راضى شود جانب احتياط را از دست مى‏ دهد و اگر ترس بر او غالب‏ شود احتياط كارى او را به خود مشغول مى‏ دارد و هرگاه كار او آسان گردد در غفلت و بى‏ خبرى فرو مى‏ رود، اگر مالى بيايد بى‏ نيازى او را به طغيان وا مى‏ دارد و اگر مصيبتى به او برسد بيتابى او را رسوا مى‏ كند و اگر فقر دامنش را بگيرد مشكلات او را بخود مشغول مى‏ دارد و اگر گرسنگى پيدا كند از ناتوانى زمين گير مى‏ شود و اگر پرخورى كند راه نفس را بر او مى‏ بندد و بطور كلى هر گونه‏ كمبود به او زيان مى‏ رساند و هر گونه زيادى او را فاسد مى‏ سازد.

[دژدان]

#کلمات_قصار_نهج_البلاغه
#شماره_109

وقال عليه السلام : نَحْنُ الُّنمْرُقَةُ الْوُسْطَى بِهَا يَلْحَقُ التَّالِي، وَإِلَيْهَا يَرْجِعُ الْغَالِيك.

ما جايگاه ميانه، حد وسط هستيم، عقب افتادگان بايد به ما ملحق شوند و تندروان غلو كننده بايد بسوى ما باز گردند.