مشاعره عاشورایی(مسابقه ای با جایزه)

[گل مريم]

سلام دوستان و بزرگواران شهر نورانی قرآن

در این تاپیک به مشاعره شعرهای عاشورایی و محرم میپردازیم. إن شاءالله

توجه: به سه نفر از دوستانی که در مشاعره شرکت فعالی داشته باشند در پایان ماه محرم به قید قرعه جایزه تعلق میگیرد.

[غزال رمیده]

و نشسته است در خیمه چه بی تاب رقیه
تا بیاید مگر از علقمه با مشک ،عمویش

(( یا اخا ادرک )) از آن سوبه هوا رفت خدایا
ساقی تشنه به خاک است و شکسته ست سبویش

[عطیه سادات]

شهادت نردبان آسمان بود
شهادت آسمان را نردبان بود

چرا برداشتند اين نردبان را؟
چرا بستند راه آسمان را؟

[گل مريم]

آیم به قتلگاه که پیدا کنم تو را
امشب وداع هجرت فردا کنم تو را
جویم تو را قدم به قدم بین کشتگان
با شوق و اضطراب تمنّا کنم تو را
در حیرتم که از چه بجویم نشان تو
نی سر ، نه پیرهن ، ز چه پیدا کنم تو را ؟
برگیرمت ز خاک و ببوسم گلوی تو
خود نوحه مادرانه چو زهرا کنم تو را
ریزم به حلق تشنه‌ی تو اشک چشم خویش
سیراب ، تا که ای گل حمرا کنم تو را
دشمن نداد آبت اگر غم مخور حسین
صحرا ز آب دیده چو دریا کنم تو را
ای آن که داغ های جگرسوز دیده ای
اکنون به اشک دیده مداوا کنم تو را
خواهم که سیر بینمت امّا حسین من
کو صبر و طاقتی که تماشا کنم تو را ؟
شمع تو گشته ام که بسوزم برای تو
از عشق خویش قبله‌ی دل ها کنم تو را
هر جا روم لوای عزایت به پا کنم
ماتم سرا ، سراسر دنیا کنم تو را
خون خداست خون تو پامال کی شود ؟
در شام و کوفه محکمه برپا کنم تو را
گوئی حسان که می‌شنوم از گلوی او
هر چیز خواهی از کرم اعطا کنم تو را


***حبیب الله چایچیان***

[مشعشع]

انگار از مصيبت خواهر خبر نداشت
تا صبح خفته بود و سر از خاك برنداشت
مي‌رفت از آشيانه‌ی آتش گرفته‌اش
با دسته‌اي كبوتر تنها كه پر نداشت
شب ترسناك بود و سراسيمه مي‌دويد
طفلي كه غير عمه اميد دگر نداشت
آن سوتر از خيام حرم در ميان خاك
«يك كهكشان سوخته ديدم كه سر نداشت»
يك كربلا مصيبت و صد قتلگاه غم
در قلب‌هاي سخت‌ترا ز سنگ اثر نداشت

سيد فضل‌اله قدسي

[مشعشع]

تمام سهم زمین از حسین ، پرپر شد
زمین برای همیشه شهید پرور شد
شکست حرمت خورشید در برابر شب
چه شد که گوش زمین از شنیدنش کر شد؟
و سرنوشت عجیبی که بیم آن می‌رفت
به حکم قاتل آیینه‌ها مقرر شد
و لحظه‌لحظه عطش بود دست و پا می‌زد
چنان که آب هم از دیدنش مکدر شد
و کینه‌های فدک آن‌چنان به اوج رسید
که بوسه‌گاه محمد، نصیب خنجر شد
عجب حکایت تلخی، غروب و غربت و داغ
زمین گریست به حدی که آسمان تر شد
حاتمی‌نسب

[صبور]

در غروبی میان آتش و دود

پسری را به نیزه ها بردند

روز ما شد سیاه، از وقتی

سحری را به نیزه ها بردند

بی تعادل شد آسمان، یعنی

قمری را به نیزه ها بردند

همره شیرخواره ای انگار

مادری را به نیزه ها بردند

چشم زینب اگر که کم سو شد

نظری را به نیزه ها بردند

دختری بینِ خیمه شد تنها

پدری را به نیزه ها بردند

چه بگویم ز ماتم زینب

چه سری را به نیزه ها بردند

اصغری را به نیزه ها بستند

اکبری را به نیزه ها بردند

[گل مريم]

در غروبی میان آتش و دود

پسری را به نیزه ها بردند

روز ما شد سیاه، از وقتی

سحری را به نیزه ها بردند

بی تعادل شد آسمان، یعنی

قمری را به نیزه ها بردند

همره شیرخواره ای انگار

مادری را به نیزه ها بردند

چشم زینب اگر که کم سو شد

نظری را به نیزه ها بردند

دختری بینِ خیمه شد تنها

پدری را به نیزه ها بردند

چه بگویم ز ماتم زینب

چه سری را به نیزه ها بردند

اصغری را به نیزه ها بستند

اکبری را به نیزه ها بردند

شاعر: رضا باقريان

[صبور]

دل تاریک مثل شب دارد

در کفش دشنه ای دو لب دارد

وای، در چهره اش غضب دارد

بی حیا گوئیا طلب دارد

که چنین نعره می زند به سرش

با لگد می زند به بال و پرش

چه پر و بال بسته ای داری

چه تنِ زار و خسته ای داری

استخوان شکسته ای داری

تار و پودِ گسسته ای داری

مادرت آه، آمده به حرم

می زند ناله آه، ای پسرم

ای گل من چه پرپر افتادی

چه شد اینجا که بی سر افتادی

پیش پاهای مادر افتادی

زیر یک مشت خنجر افتادی

بدنت بین بوریاست، حسین

دست بافِ تنت کجاست، حسین

چند ضربه به پیکرت خورده ؟

چند تایش به حنجرت خورده ؟

سنگهایی که بر سرت خورده

چند تایی به خواهرت خورده

خواهرت هم شکسته بود سرش

آتش افتاده بود بر جگرش

شاعر: رضا باقريان

[صبور]

شمر آهسته صدا زد: جگرت می سوزد?

عضو عضو بدنت، بال و پرت می سوزد
خس خس سینه که نه ، زمزمه ای از پاییز

برگ ریزان شده از پا به سرت ، می سوزد
تیر از سینه تو رد شده گویا ، که چنین
با تکان دادن دستت ، کمرت می سوزد
سر خونین تو را بر نوک نیزه زده ام
تا ببینی که چگونه ثمرت می سوزد
................
وای..در تیر رس چشم حرامی دیدم
معجر دخترکان حرمت می سوزد

شاعر قاسم افرند

[عطیه سادات]

دوباره گفتم:

دیگر سفارشت نکنم دوباره گفتم:
جان تو و حسین، پسر!

دوباره گفتم و گفتی:

"به روی چشم عزیز!"
فدای چشمت، چشم تو بی بلا مادر