پاداش بیماری چیست؟

[ملکوت]

---

یکی از نعمت های بزرگی که خداوند به آدمی عطا میکند تندرستی و سلامت تن است اما این به این معنا نیست که بیماری نقمت بوده و فرد بیمار از رحمت خدا دور گشته است.



فضیلت بیمارى‏ ‏

امام علی علیه السلام به یكى از یارانش كه بیمار بود فرمود: خدا آنچه را كه از آن شكایت دارى (بیمارى) موجب كاستن گناهانت قرار داد، در بیمارى پاداشى نیست امّا گناهان را از بین مى‏برد، و آنها را چونان برگ پاییزى مى‏ریزد، و همانا پاداش در گفتار به زبان، و كردار با دست‏ها و قدم‏هاست و خداى سبحان به خاطر نیّت راست، و درون پاك، هر كس از بندگانش را كه بخواهد وارد بهشت خواهد كرد. (راست گفت امام على علیه السّلام «درود خدا بر او باد» كه بیمارى پاداشى ندارد، بیمارى از چیزهائى است كه استحقاق عوض دارد، و عوض در برابر رفتار خداوند بزرگ است نسبت به بنده خود، در ناملایمات زندگى و بیمارى‏ها و همانند آنها، امّا اجر و پاداش در برابر كارى است كه بنده انجام مى‏دهد. پس بین این دو تفاوت است كه امام علیه السّلام آن را با علم نافذ و رأى رساى خود، بیان فرمود . (نهج البلاغة / ترجمه دشتى / حكمت 42)امام باقر علیه السّلام فرمود: هر گاه بدن بیمار نشود شرارتش بیشتر است، و بدنى كه شرارت برساند خیر ندارد و امام صادق علیه السّلام از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله نقل كند كه فرمود: حكایت مۆمن حكایت ساقه گیاهى است كه بادها او را به این سو و آن سو حركت مى‏دهند، مۆمن را هم دردها و بیماریها خم و راست مى‏كنند، و حكایت منافق حكایت عصاى آهنین راستى است كه آسیبى به آن نرسد، تا مرگش فرا رسد و او را در هم شكند. (مشكاة الأنوار / ترجمه هوشمند و محمدى/ متن 595 )


روزى پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلم به اصحاب فرمود: كدامیك از شما دوست دارد، سالم بماند و بیمار نشود؟ عرض كردند: همه ما اى پیامبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلم. فرمود: آیا دوست دارید همانند خران گمشده باشید، نه اصحاب كفّارات؟ (چون بیمارى كفّاره گناهان مى‏گردد) سوگند به كسى كه جانم در دست اوست، انسان در بهشت مقامى دارد كه با عمل به آن نمى‏رسد، اما به صبر بر بلا به آن مى‏رسد و بزرگى پاداش، در مقابل بلاى بزرگ است و خداوند هر گاه بنده‏اى را دوست بدارد، او را به بلاى بزرگ مبتلا مى‏سازد كه اگر صابر بود، رضا و خشنودى خدا را به دست مى‏آورد، و اگر صبر نكرد مورد خشم و غضب او قرار خواهد گرفت. و فرمود: اگر مۆمن در بیمارى نیكویى حال خود را بداند، دوست نمى‏دارد، از آن خارج گردد. و فرمود: اهل عافیت در قیامت دوست مى‏دارند، كه بدن‏شان را در دنیا با مقراضى مى‏بریدند، چون پاداش بزرگ اهل بلا را مى‏بینند. حضرت موسى عرض كرد: خدایا دوست ندارم كه بیمار و ضعیف گردم و در عبادت من سستى پیدا گردد و هم دوست ندارم همیشه سالم باشم كه تو را فراموش كنم، بلكه دوست دارم گاهى بیمار شوم كه تو را یاد كنم و گاهى سالم شوم، و تو را شكرگذارم. (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى / ج‏1 / 121 )

روایت است كه پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: جبرئیل به من داروئى آموخت كه با داشتن آن به داروئى دیگر نیاز ندارم، پرسیدند یا رسول الله آن دوا چیست فرمود: آب باران را پیش از آنكه به زمین بریزد بگیر و در ظرفى تمیز بریز و بر آن (حمد) و (توحید) و (معوّذتین) را 70 بار بخوان و لیوانى صبح و لیوانى شب از آن بیاشام، بآن كس كه مرا بحق فرستاد درد و بیمارى را از بدن و استخوان‏ و مخ و عروق ببرد

[ملکوت]

8ـ پاداش

خداوند برای برخی از کارها پاداشی بس بزرگ در نظر گرفته است و در عوض آن هدیه ای بس گران عرضه می کند. تحمل بیماری برای مومنان از جمله همان کارهایی است که خداوند ارزش بسیاری برای آن قایل است. امام باقر علیه السلام می فرماید:
سَهَرُ لَیلَةٍ مِن مَرَضٍ أو وَجَعٍ أفضَلُ و أعظَمُ أجرا مِن عِبادَةِ سَنَةٍ(الكافی، ج 3، ص 114)؛ پاداش شبى از بیمارى یا درد نخفتن، برتر و بزرگتر از یک سال عبادت است.
این پاداش به قدری بزرگ و با ارزش است که پیامبر خدا در مورد آن می فرماید:

از مؤمن و بیتابىِ او از بیمارى تعجّب مى كنم. اگر مى دانست كه چه ثوابى در بیمارى هست، بى گمان دوست مى داشت پیوسته بیمار باشد تا آنگاه كه پروردگار خود را دیدار كند. (التوحید، ص 114)
البته این سخن پیامبر به این معنا نیست که از خدا درخواست بیماری طولانی کنیم و دوست داشته باشیم تا آخر عمر در بستر به سر بریم بلکه سخن ایشان ترغیبی است بر شکیبایی در برابر بیماری و اشاره ای است به پاداش بزرگی که در پی آن خواهد آمد.

[ملکوت]

9ـ ثبت عبادات دوران سلامتی

بیماری، انسان را از کارهای روز مره می اندازد و عبادات و خدمت رسانی او را کاهش می دهد. اما خداوند برای این مشکل نیز راه چاره ای طراحی کرده است و پاداش بزرگتری به بیمار عنایت کرده است. روزی پیامبر خدا صلى الله علیه و آله سر به آسمان برداشت و لبخندى زد. اصحاب علتش را پرسیدند. حضرت فرمود:
از دو فرشته اى تعجب كردم كه از آسمان به زمین فرود آمدند و به سراغ بنده مؤمن درستكارى در جایگاه نمازش رفتند تا عمل روز و شب او را بنویسند. اما وى را در نمازگاهش نیافتند. پس به آسمان رفتند و عرض كردند: اى پروردگار ما! به سراغ فلان بنده مؤمنت در مصلایش رفتیم تا عمل شبانه روز او را بنویسیم، اما پیدایش نكردیم و او را در دام(بیمارى) تو یافتیم؟
خداوند فرمود: براى بنده من، تا زمانى كه در دام من است، مانند خیر و ثوابى را بنویسید كه در زمان سلامتیش انجام مى داد. زیرا بر من است كه وقتى سلامتى را از او باز مى گیرم، اجر كارى را كه در زمان تندرستى اش مى كرده است، برایش بنویسم.(الكافی، ج 3، ص 113)
برگرفته از انجمن منجی