جوانان و محبت اهل بيت(عليهم السلام)

[مشعشع]

نقش محبت

نوع رابطه ما با اهل بيت (عليهم السلام)، برچه مبنايى است و بر چه مبنايى بايد باشد؟ آيا مثل رابطه ملت و حاکم است؟ آيا رابطه علمى ميان شاگرد و استاد است؟ آيا رابطه «محبت» و «مودت» و پيوند قلبى و درونى است، که هم کارسازتر و هم بادوامتر و ريشه‏دارتر است؟ قرآن کريم روى اين رابطه، تاکيد دارد و «مودت اهل بيت» را اجر رسالت پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) معرفى مى‏کند: (قل لا اسئلکم عليه اجرا الا المودة فى القربى) در روايات هم، مودت و ولايت، به عنوان يک «فرض» و ملاک قبول اعمال به حساب آمده است. تولاى شما فرض خدايى است قبول و رد آن مرز جدايى است هر آن کس را که در دين رسول است ولايت، مهر و امضاى قبول است ديانت‏بى‏شما کامل نگردد بجز با عشقتان دل، دل نگردد حتى اهل سنت هم طبق احاديثشان اين نکته را قبول دارند و در شعر شافعى چنين آمده است: يا اهل بيت رسول الله حبکم فرض من الله فى القرآن انزله کفاکم من عظيم القدر انکم من لم يصل عليکم لا صلاة له اى خاندان پيامبر خدا! محبت‏شما فرض و واجب است که در قرآن آن را نازل فرموده است. در عظمت قدر شما همين بس که هرکس (در نماز) بر شما درود و صلوات نفرستد، نمازش صحيح نيست.” هرچه محبت و دلباختگى و ارتباط قلبى بيشتر باشد، تبعيت، همرنگى، همراهى و همدلى هم بيشتر خواهد شد. ايمان عاطفى به رهبرى، حتى در طاعت سياسى و اجتماعى هم تاثير مى‏گذارد و تبعيتى عاشقانه مى‏شود، نه صرفا تشکيلاتى و رسمى. از اين رو، ارتباط شيعه با اهل بيت (عليهم السلام) را علاوه بر جنبه ‏هاى اعتقادى برمبناى علمى، احاديث و منابع دينى، بايد عاطفى، روحى و احساسى قرار داد و «آگاهى عقلى» را با «عاطفه قلبى» درهم آميخت و عقل و عشق را با هم پيوند زد. ايجاد محبت و عشق را بايد از مراحل ساده، بسيط و عاطفى شروع کرد و در مراحل بعدى با بصيرت و شناخت‏بيشتر، آن را تعميق داد، تا آنجا که «حب»، جزء سرشت انسان گردد و «محبت اهل بيت»، جزء دين يک مسلمان و شيعه در آيد و «هل الدين الا الحب»؟ براى اين کار، بايد زمينه‏هاى روحى و آمادگيهاى قبلى افراد را در نظر گرفت، و الا محبت اهل بيت‏به دلهاى غير مستعد و غير آماده نمى‏چسبد، آنچنان که کاشى به ديوار کاهگلى نمى‏چسبد. گاهى هم بايد موانع را زدود، هم چنانکه در لحيم‏کارى، ابتدا با سنباده و مواد ديگر، چربيها، آلودگيها و جرمها را از محل مى‏زدايند، تا لحيم، بچسبد و جوش بخورد.

[مشعشع]

10- ايجاد فضاى روحى و معنوى
پديد آوردن صحنه ‏ها و فضاهايى که بچه‏ ها در شرايط خاصى قرار بگيرند و به تدريج‏حس درونى آنان بيدار شود و جذب گردند. چه بسا اگر کودکان را به حال خود رها کنيم، به اين سمت و جهت، کشيده نشوند و به دعا و توسل نيايند. ولى اگر ترتيبى دهيم که در اين فضا قرار گيرند، جذب مى‏شوند. مثلا اردوها و ديدارهاى از حرمها، زيارتگاه‏ها، مجالس دينى، دعا، توسل و عزادارى، محکم کننده اين رشته و رابطه است. اين همه اردوهاى سياحتى و زيارتى تشکيل مى‏شود و دانش‏ آموزان مثلا به قم، شيراز، مشهد، جمکران و امثال آنها مى ‏روند، تنها تماشاى ساختمان، در، ديوار و گنبد نباشد، همراه اين ديدارها، تغذيه فکرى و روحى شوند و مطلب ياد بگيرند و الگو بگيرند و عشقها و علاقه‏ هايشان را به اين خاندان، پيوند بزنند. ديدار با شخصيت هايى که تاثيرگذارند در صورت امکان حتما در برنامه اين سفرها و اردوها قرار بگيرند. شرکت در مجالس با حال، همين طور است.

[مشعشع]

يک هشدار
با همه اهميتى که براى محبت اهل بيت و ايجاد آن در دل بچه ‏ها قائليم، بايد از يکسونگرى هم پرهيز داشت و پرهيزشان داد. يعنى آميختن «محبت» به «عمل»، کار اصلى ماست تا صرف محبت و عشق به اهل بيت (منهاى عمل، تقوا و تبعيت) غرور براى محبان نياورد. امام صادق (عليه السلام) فرموده است: تعصى الاله و انت تظهر حبه هذا محال فى الفعال بديع لو کان حبک صادقا لاطعته ان المحب لمن يحب مطيع خدا را نافرمانى مى ‏کنى، در حالى که اظهار عشق و محبت نسبت‏به خداوند دارى، اين محال است و در کارها چيز شگفتى است. اگر محبت تو صادقانه بود، از او اطاعت مى‏ کردى، چرا که دوستدار، نسبت‏ به کسى که دوستش مى‏دارد، مطيع و فرمانبردار است. اظهار دوستى با خدا بايد همراه با تبعيت و اطاعت‏ باشد نه معصيت، چون حب صادقانه به اطاعت محبانه منجر مى‏شود. ادعاى دوستى با اهل‏بيت ولى اهل گناه و آلودگى بودن، نوعى تناقض است. بايد تفهيم کرد که هرچند دين، «دين حب و محبت» است ولى محبتى، صادقانه است که به همرنگى و هماهنگى کشيده شود. هم چنان‏که دو نفر وقتى به هم محبت دارند، به خاطر همين محبت، مى‏ کوشند مثل هم باشند و از رنجاندن و مخالفت ديگرى، پرهيز کنند. حديثى از امام رضا (عليه السلام) گوياى همين نکته است که نبايد به اتکاى دوستى اهل‏بيت، «عمل صالح» را رها کرد و گفت که: «على داريم: چه غم داريم؟» و امثال اينها: «لا تدعوا العمل الصالح و الاجتهاد فى العبادة اتکالا على حب آل محمد و لا تدعوا حب آل محمد و التسليم لامرهم اتکالا على العبادة، فانه لا يقبل احدهما دون الآخر.» «نه عمل صالح و تلاشى در عبادت را به اتکاى محبت اهل بيت، رها کنيد و نه محبت و دوستى اهل بيت و تسليم آنان بودن را به اتکاى عبادت، چرا که هيچ کدام بدون ديگرى پذيرفته نيست.” آرى... آميختن «محبت اهل بيت» به «عمل صالح و بندگى».





برگرفته از پایگاه اطلاع رسانی آموزه دین

نویسنده: استاد جواد محدثی