معارف قرآن_جلد دوم(معارفی از سوره های مائده و انعام)

[دژدان]

معارف_‌قرآن_جلد_2_نویسنده_ج� �عی_از_نویسندگان
#فصل_اول
#معارفى_از_سوره_مائده

معارفی از سوره مائده
‌ «مائده» با 120 آيه مدنى، پنجمين سوره قرآن و آخرين سوره مفصلى است كه اواخر حيات رسول خدا (ص) بر آن جناب نازل شده است.
هدف عمده آن دعوت به پايدارى در پيمانها و تهديد نسبت به شكستن و بى‌اعتنايى كردن به آنهاست و اينكه سنّت خدا بر اين جارى شده كه نسبت به كسى كه پيمان با امام خود را بشكند و از اطاعت امام درآيد سختگيرى كند.
نامگذارى اين سوره به «مائده» به خاطر داستان نزول مائده براى ياران حضرت مسيح در آيه 114 است.
فشرده مطالب سوره مائده‌ مطالب اصلى اين سوره در موارد زير خلاصه مى‌شود:

1- تأكيد بر وفاى به عهد و پايدارى نسبت به ميثاقها كه به مناسبت ميثاقهايى كه خدا از بنى‌اسرائيل و نصارا گرفته و آنها به آن عمل نكردند را يادآورى مى‌كند.

2- آياتى از اين سوره به بحث امامت و رهبرى پس از پيامبر (ص) اختصاص دارد، مانند آيه اكمال دين و اتمام نعمت كه به مناسبت منصوب شدن حضرت على (ع) به امامت در روز غديرخم به دست پيامبر اكرم (ص)، نازل شده‌است. همچنين آيه ولايت كه ولى مؤمنان را خدا و رسول و مؤمنان نمازگزارى كه در حال ركوع زكات مى‌دهند، معرفى مى‌كند كه مراد از مؤمنان حضرت على (ع) است. همچنين آيه تبليغ كه روشن كردن رهبرى پس از پيامبر را معادل تبليغ 23 ساله پيامبر قلمداد نموده، در اين سوره واقع شده‌است.

3- نصايح و بحثهاى مفصلى درباره اهل كتاب. اين سوره همه آنان را به دين اسلام و پذيرش دعوت پيامبر اسلام (ص) فراخوانده و در رابطه با عقايد و افكار و اعمالشان، سخن گفته و بر دشمنى يهود با اسلام نيز تأكيد ورزيده‌است.

4- در اين سوره مسائلى چون غذاهاى حلال و حرام، وضو و تيمم، حكم قتل، مفسدين فى‌الارض، حرمت شراب و قمار و بت‌پرستى، احكام صيد در حال احرام و شهادت بر وصيت نيز مورد بحث قرار گرفته است.

اكمال دين و اتمام نعمت‌

«... الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ دينِكُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى وَ رَضيتُ لَكُمُ الْأِسْلامَ ديناً ...»
امروز آنان كه كافر شدند، از دين شما مأيوس گشتند. پس از آنان مترسيد و از من بترسيد.
امروز دينتان را برايتان كامل كردم و نعمتم را بر شما تمام نمودم و اسلام را به عنوان دين، براى شما پسنديدم.

اين عبارت، قسمتى از آيه سوم سوره مائده است.
ابتداى آيه در مقام شمردن خوراكيهاى حرام است و انتهاى آن استثناى مضطرّ را بيان مى‌كند و اگر اين عبارت را از وسط آيه برداريم، به معناى آيه هيچ خللى وارد نمى‌شود و بقيه آيه مشابه آيات 173 سوره بقره، 145 سوره انعام و 115 نحل مى‌شود.
پس، اين عبارت، جمله معترضه‌اى است كه يا از اول نزول (به مصلحتى) در وسط آيه جاى گرفته و يا به دستور رسول خدا (ص) در آنجا قرار داده شده و يا در هنگام جمع‌آورى قرآن در آنجا قرارش داده‌اند.
البته در روايات شأن نزول اين عبارت نيز هيچ ذكرى از اصل آيه نيامده و مؤيّد اين احتمال است كه اين عبارت جداگانه نازل شده است و قرار گرفتنش در اينجا مطابق نزول نبوده‌است. عجيب اين است كه آيات ديگر قرآن نيز كه به شكلى مربوط به مسأله ولايت‌ و جانشينى بعد از پيامبر است، همچون آيه 67 سوره مائده و 33 سوره احزاب نيز چنين حالتى دارند و در بين آياتى قرار گرفته‌اند كه مربوط به بحثهاى ديگر است.

#اليوم_چه_روزى_است؟...

[دژدان]

تنبيه عبرت‌آموز در شرع مقدس اسلام

براى بعضى‌از گناهان تنبيه‌هايى مشخص شده است.
غالب اين گناهان اعمال خلافى است كه آثار سوء اجتماعى دارند، مانند زنا كه فساد اجتماعى بار مى‌آورد يا مانند دزدى كه ناامنى اقتصادى ايجاد مى‌كند و يا سحر كه سبب ناامنى روحى، روانى و ايمانى مى‌گردد، با توجه به اين آثار سوء مرتكب اين اعمال را تنبيه مى‌كنند تا هم او متنبه گشته و دست از گناهان بردارد و هم ديگران عبرت گرفته و جرأت ارتكاب اين گناهان را پيدا نكنند.
در برخى از آيات اشاره به فلسفه اين مجازاتها شده‌است؛ ازجمله در اين آيه مى‌فرمايد:

«جَزاءً بِما كَسَبا نَكالًا مِنَ اللَّهِ»
اين قطع دست دزد جزاى كار او و عقوبتى است بازدارنده از جانب خدا.

«نكال» به مجازاتى گويند كه غرض از آن هم دست كشيدن مجرم از جرم و هم عبرت گرفتن ديگران باشد.
در آيات حد زنا نيز مى‌فرمايد:

«لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فى‌ دينِ اللَّهِ انْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْاخِرِ وَلْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنينَ»
در اجراى مجازات الهى نسبت به آن دو گرفتار رأفت نشويد، اگر به خدا و روز جزا ايمان داريد! و بايد گروهى از مؤمنان مجازاتشان را مشاهده كنند!

داورى و حكومت، طبق قانون خدا

«وَ أَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما انْزَلَ اللَّهُ وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ ما انْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّما يُريدُ اللَّهُ أَنْ يُصيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَ إِنَّ كَثيراً مِنَ النَّاسِ لَفاسِقُونَ» (مائده، آيه 49)
و ميان آنان (اهل كتاب) به آنچه خداوند فرو فرستاده است، حكم كن و از هوسهاى آنان پيروى مكن، مبادا تو را (نسبت به تغيير در) بعضى از آنچه خداوند بر تو نازل كرده است، بفريبند، و چنانچه (از داورى تو) روى برگردانند، بدان‌كه خداوند مى‌خواهد آنان را به سبب برخى از گناهانشان، مجازات كند و همانا بسيارى از مردم فاسقند.

شأن نزول

‌ تنى چند از بزرگان يهود با يكديگر تبانى كردند كه پيامبر صلى الله عليه و آله را به خيال خام خود بفريبند و او را وادار كنند تا نسبت به حكم الهى، كوتاه آيد و به سود آنان داورى كند.
آنان نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله رفتند و گفتند:
اى محمّد! تو خوب مى‌دانى كه ما از دانشمندان، اشراف و بزرگان يهوديم و چنانچه ما از تو پيروى كنيم، يهوديان هم از ما تبعيت مى‌كنند و مخالفت نمى‌ورزند. ميان ما و قوم ما، درگيرى و نزاعى وجود دارد.
ما آنها را براى حل اختلاف نزد تو مى‌خوانيم، تو به نفع ما داورى مى‌كنى و ما هم در عوض به تو ايمان مى‌آوريم و رسالتت را تصديق مى‌كنيم.
پيامبر صلى الله عليه و آله از پذيرفتن اين پيشنهاد، امتناع كرد و آيه فوق در اين باره نازل شد.

#طرد_احكام_اسلام_هرگز...

[دژدان]

طرد احكام اسلام، هرگز

اين آيه[49_سوره مائده] گوشزد مى‌كند كه براى جذب ديگران به اسلام، نبايد زير بار معامله سياسى رفت و به خواسته‌هاى نامشروع، تن داد:

«وَ لا تَتَّبِعْ أَهْوائَهُمْ»
بلكه بايد مراقب تبانى و توطئه پيروان ديگر مكاتب و مذاهب، عليه ارزشهاى اسلامى بود و كوچكترين انعطافى در اين مورد از خود، نشان نداد.

«وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ ما انْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ».
از نكات ظريف اين آيه اشاره به گرفتاريهاى دنيوى بعض كفار است.
آيه دليل گرفتار شدن اين عدّه را مجازاتِ تسليم نشدن آنان در برابر حق و عدالت و انجام گناهان مى‌داند و اين مجازاتها را در برابر بخشى از گناهان آنان مى‌شمارد.
هشدار و عصمت‌ هشدار الهى به پيامبر صلى الله عليه و آله، با مقام عصمت آن حضرت، منافات ندارد؛ زيرا معناى معصوم بودن پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمه عليهم السلام اين نيست كه اختيار از آنان سلب مى‌شود و ارتكاب معصيت برايشان محال مى‌گردد؛ اگر چنين باشد، ديگر عصمت براى آنها فضيلت و ارزشى ويژه به‌شمار نخواهد آمد.
كسانى كه از عصمت برخوردارند، على‌رغم توانايى برانجام گناه، مرتكب آن نمى‌شوند و يكى از عوامل مصونيت آنان، تذكرات و هشدارهاى الهى است.
وجه دوم اين‌گونه هشدارها، تشديد خطاب نسبت به پيروان است.
وقتى مطلبى داراى اهميت زياد باشد، خداوند امر و نهى مربوط به آن را به‌طور مستقيم متوجه شخص پيامبر مى‌كند و با اينكه پيامبر در بالاترين درجه عبوديت و بندگى است و هرگز مخالف خواست خدا عمل نمى‌كند، شخص ايشان را به رعايت آن مهم مأمور مى‌سازد تا ديگران حساب خويش را بكنند و در رعايت آن دستورات كمال سعى و كوشش را به خرج دهند.

#گرايش_به_بيگانگان‌...

[دژدان]

گرايش به بيگانگان

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصارى‌ أَوْلِياءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِى الْقَوْمَ الظَّالِمينَ فَتَرَى الَّذينَ فى‌ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشى‌ أَنْ تُصيبَنا دائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِىَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلى‌ ما أَسَرُّوا فى‌ أَنْفُسِهِمْ نادِمينَ» (مائده، آيات 51- 52)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! يهوديان و مسيحيان را دوست و هم‌پيمان نگيريد؛ برخى از آنان، دوست و هم‌پيمان بعض ديگرند. هر كس از شما ولايت آنان را بپذيرد (و هم‌پيمانشان گردد،) از آنان به شمار مى‌رود؛ خداوند، جمعيت ستمكار را هدايت نمى‌كند. پس آنان را كه در دلهايشان مرض است، مى‌بينى كه در دوستى و هم‌پيمانى با آنها (يهود و نصارا) بر يكديگر پيشى مى‌گيرند (و در توجيه عملكرد خود) مى‌گويند: مى‌ترسيم حادثه‌اى براى ما پيش آيد (و ما به كمك يهوديان و مسيحيان، نيازمند شويم). اميد است خداوند (براى مسلمانان) پيروزى يا امرى از جانب خود (پيروزى نهايى اسلام بر دشمنان) پيش آورد تا آنان (كه با كفار هم‌پيمان گشتند) از آنچه در دل، پنهان ساختند، پشيمان گردند.

شان نزول

‌ درباره شأن نزول اين آيات، روايات گوناگونى وجود دارد.
بنابر روايتى بعد از اينكه يهود بنى‌قينقاع با مسلمانان درگير شدند، «عبادة بن صامت خزرجى» نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله رفت و گفت:
اى رسول خدا! من تعداد فراوانى هم‌پيمان از يهوديان دارم ولى اينك از هم‌پيمانى و دوستى با يهود، بيزارى مى‌جويم و به خدا و رسول صلى الله عليه و آله پناه مى‌برم و ولايت و دوستى خدا و رسولش را مى‌پذيرم.
ولى عبداللّه ابىّ گفت:
«من مردى ترسو هستم، مى‌ترسم كه بلايى بر سرم بيايد، از اين رو، پيمان خود را با يهود نقض نمى‌كنم.» رسول خدا صلى الله عليه و آله نسبت به خطر اين كار به وى هشدار داد و او در ظاهر پذيرفت كه پيمان خود با آنان را نقض كند.

پيامدهاى دوستى با بيگانگان‌

خداوند، مسلمانان را از دوستى و ارتباط تنگاتنگ با يهوديان و مسيحيان برحذر مى‌دارد؛ زيرا اينگونه دوستى و ارتباط، موجب اثرپذيرى اخلاقى مى‌گردد و سرانجام جامعه را از تبعيت حق، به پيروى از هوا و عبادت شيطان سوق مى‌دهد

«لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصارى‌ أَوْلِياءَ».

البته محبت قلبى داشتن، صميمى و همراز بودن و روابط ولايى داشتن غير از داشتن روابط متقابل است.
آنچه مورد نهى قرار گرفته نوع اول است؛ به‌خاطر اينكه آثار سوء در پى دارد.
اما روابط متقابل انسانى و داد و ستد ممنوع نيست و تا زمانى كه آنان به روابط مسالمت‌آميز پاى‌بند باشند، داشتن چنين روابطى بلامانع است.

#علت_تأكيد_بر_روى_عنوان_يهود _و_نصارا...

[دژدان]

علت تأكيد بر روى عنوان يهود و نصارا

علت اينكه بر روى عنوان يهود و نصارا تأكيد شده است نه بر روى عنوان اهل كتاب، اين است كه از تعبير به اهل كتاب نوعى «نزديكى به مسلمانان» به ذهن خطور مى‌كند (چون مسلمانان نيز همانند يهود و نصارى‌ پيرو كتاب آسمانى هستند) و اين تعبير با دستورى كه خداوند مبنى بر قطع رابطه با آنها مى‌دهد، مناسب نيست، از اين رو، نهى از پذيرفتن ولايت و دوستى آنان را با تعبير «اهل كتاب» نياورد.
مسلمانانى كه هشدار قرآن را ناديده گرفته، بسوى بيگانگان، گرايش پيدا كنند، از حوزه ايمان، خارج مى‌شوند و در شمار دشمنان اسلام درمى‌آيند
«وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ»

كسانى كه به‌جاى تكيه بر قدرت بى‌كران الهى و نيروهاى خودى، به قدرت بيگانگان پناه برند و به آن دلخوش باشند، دچار نوعى شرك، ناخالصى و مريضى قلب هستند
«فَتَرَى الَّذينَ فى‌ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فيهِمْ»

اينان كه به دست خود، زمينه محروميت خويش را از هدايت الهى فراهم آورده‌اند، در راستاى اهداف دشمنان اسلام، قدم برمى‌دارند و همانند آنان به راه ضلالت مى‌روند
«يُسارِعُونَ فيهِمْ»

معيار روابط بين‌المللى‌ با توجه به آيات 7 تا 9 سوره ممتحنه بويژه آيه هشتم كه مى‌فرمايد:

«لا يَنْهيكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ لَمْ يُقاتِلُوكُمْ فِى الدّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطينَ»
خدا شما را از نيكى كردن و رعايت عدالت نسبت به كسانى كه در امر دين با شما پيكار نكردند و شما را از خانه و ديارتان نراندند، نهى نمى‌كند. زيرا خداوند، عدالت پيشگان را دوست دارد.

مى‌توان به اين اصل كلى در روابط بين‌الملل اشاره كرد كه مسلمانان موظفند در برابر گروهها يا كشورهايى كه نسبت به اسلام و مسلمانان، موضع خصمانه دارند و دشمنان اسلام را يارى مى‌كنند، سرسختانه بايستند و هرگونه پيوند محبت و دوستى را با آنها قطع كنند.
اما چنانچه آنان نسبت به اسلام و مسلمانان بى‌طرف باشند و توطئه نكنند- با آنكه كافرند- مسلمانان مى‌توانند با آنان رابطه حسنه و عدالت‌آميز برقرار كنند.
بدون شك اين ارتباط نبايد در سطح ارتباط برادران مسلمان باشد و نيز نبايد موجب تسلّط كفّار بر مسلمانان شود.

#ويژگيهاى_قوم_محبوب_خدا...

[دژدان]

ويژگيهاى قوم محبوب خدا

«يا أَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِى اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرينَ يُجاهِدُونَ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ...» (مائده، آيه 54)
اى مؤمنان!
هر كس از شما از دينش برگردد (به خدا زيانى نمى‌رساند)، خدا بزودى مردمى مى‌آورد كه آنها را دوست دارد، و آنان نيز، خدا را دوست دارند؛ مردمى كه در برابر مؤمنان نرم و فروتن و در برابر كافران، سخت و نفوذ ناپذيرند. در راه خدا جهاد مى‌كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‌هراسند.

مرتدّ كيست؟

مرتد در اصطلاح به كسى مى‌گويند كه از ايمان به كفر برگردد، اگر در گذشته كافر بوده و مدّتى ايمان آورده و حالا دوباره كافر گرديده، مرتد ملى است ولى اگر سابقه كفر نداشته و #مسلمان‌زاده است و حالا كافر شده، #مرتدّ فطرى است.
با توجه و دقت در آيات قبل كه مؤمنان را از دوستى با كفّار نهى كرد و در اين آيه كه تهديد مى‌كند اگر مرتد شويد، قوم ديگرى را جايگزين شما مى‌كنم و با توجه به اوصافى كه براى قوم جايگزين، بيان كرده كه مخالف صفات و حالات دوستداران كفار است، به‌نظر مى‌رسد كه منظور از مرتدّ در اين آيه، معناى اصطلاحى آن نيست، بلكه كسانى را كه دستور آيه قبل را ناديده گرفته و يهود و مسيحيان را به دوستى گرفته‌اند، مرتد خوانده است؛ زيرا دوست داشتن و علاقه قلبى نسبت به آنان با علاقه داشتن به خدا، پيامبر و مؤمنان، منافات دارد.
ممكن نيست قلبى كه مالامال از محبت دشمنان خدا و پيامبر
است، جاى دوستى خدا و پيامبر باشد و انسان نيز يك قلب بيش ندارد.

«وَ ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فى‌ جَوْفِهِ»
خداوند براى يك انسان، دو قلب در درونش قرار نداده است.

خداوند در آيه ديگرى مى‌فرمايد:

«وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ»
هر كس از شما، آنان را دوست بدارد، خودش نيز از آنان است.

اين آيه شريفه در مقام بيان اين مطلب است كه دين خدا از اين‌گونه مردم نيرنگ باز، بى‌نياز است، براى اينكه مردمى كه از ترس از دست دادن منافع مادى، خود را در ورطه مخالفت با خدا مى‌اندازند و با يهود و نصارا دوستى مى‌كنند، در مسيرى قرار دارند كه آرام آرام نفاق در دلهايشان رخنه مى‌كند.
آنان جماعتى بيمار دلند و باكى ندارند كه با از دست دادن دين، دنيا را به دست آورند و عزّت كاذب و مقامهاى زودگذر دنيوى در نزد كفار را بر عزّت حقيقى كه تنها در نزد خدا و رسول است، ترجيح مى‌دهند.

#ويژگيهاى_قوم_محبوب_خدا...

[دژدان]

قوم محبوب خدا

اين آيه شريفه، در حقيقت يك پيشگويى غيبى است و مى‌گويد:
خداى سبحان در مقابل رنگارنگى و دو چهرگى اين مردم سست ايمان و صدمه‌هايى كه دين از ناحيه آنان خورده و در ازاى اينكه اينان محبت غير خدا را بر محبت خدا ترجيح داده، عزّت را از غير خدا طلب كرده، امر جهاد را سست شمرده، سهل‌انگارى كرده و از ملامتها ترسيده‌اند، بزودى قومى را خواهد آورد كه داراى ويژگيهاى زير هستند:

الف- به خدا عشق مى‌ورزند و جز به خشنودى او نمى‌انديشند و خداوند نيز آنان را دوست دارد.

ب- در برابر مؤمنان، فروتن و خاضع و در برابر كافران، سرسخت و پرقدرتن

ج- جهاد در راه خدا، از برنامه‌هاى هميشگى آنان است.

د- در راه انجام فرمان خدا و اداى تكليف، از ملامت هيچ سرزنش‌كننده‌اى نمى‌هراسند.

نسبت دادن صفات فوق به آن «قوم»- به صورت جمع- نشان دهنده اين است كه تك تك افراد آن قوم نيز متصف به اين صفات هستند.

ياوران مهدى (عج)

در مورد اين‌كه اين قوم چه كسانى هستند، نظريه‌هاى مختلفى ارائه شده است؛ امّا با توجه به ويژگيهاى مذكور در آيه، تا به حال قومى كه همگى متصف به صفات ياد شده باشند، ظهور نكرده‌اند.
از سوى ديگر اگر اين قوم را با قومى كه خداوند به‌عنوان وارثان زمين خوانده، مقايسه كنيم، شباهت فراوانى در صفات آن دو مى‌يابيم و اين احتمال، قوت مى‌يابد كه منظور از اين قوم، حضرت مهدى (عج) و ياران بزرگوارش مى‌باشند كه از جانب خداى تعالى‌ براى ريشه‌كن كردن ظلم و بسط عدل، قيام مى‌كنند.
گفتنى است كه دسته‌اى از روايات، ايرانيان را مصداق اين قوم شمرده‌اند در مورد اين روايات بايد گفت: تا به حال جماعتى كه همگى داراى چنين اوصافى باشند، ظهور نكرده‌اند، مگر اينكه خدا در آينده از اين قوم، مردمى كه داراى چنين اوصافى باشند، مبعوث كند.
البته ايرانيان به رهبرى امام خمينى قدس سره براى اقامه حكومت اسلامى قيام كردند.
امام و بسيارى از ياورانش متصف به صفات مذكور بودند، و بعيد نيست كه آن حضرت و هواداران و پيروان صديق انقلاب اسلامى در ايران و جهان مصداقى از اين قوم باشند و مصداق كامل آن حضرت مهدى (عج) و ياورانش باشد.

#پندار_يهود...

[دژدان]

پندار يهود

«وَ قالَتِ الْيَهُودُ يَدُاللَّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَيْديهِمْ وَ لُعِنُوا بِما قالُوا بَلْ يَداهُ مَبْسُوطَتانِ‌ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشاءُ وَ لَيَزيدَنَّ كَثيراً مِنْهُمْ ما أُنْزِلَ الَيْكَ مِنْ رَبِّكَ طُغْياناً وَ كُفْراً وَ أَلْقَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَالْبَغْضاءَ إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ كُلَّما اوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ وَ يَسْعَوْنَ فِى الْأَرْضِ فَساداً وَاللَّهُ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدينَ» (مائده، آيه 64)
يهود گفت: دست خدا بسته است. دستهاى خودشان بسته باد! و از رحمت خدا دور باشند! به سبب اين كفرى كه گفتند؛ بلكه دستهاى خدا باز است به هرگونه كه بخواهد انفاق و بخشش مى‌كند. همانا اين آيات قرآن، كه بر تو نازل مى‌شود، بر كفر و عصيان بسيارى از آنها مى‌افزايد و ما در بين آنها، عداوت و دشمنى انداختيم كه تا روز قيامت ادامه دارد. هر وقت كه آتش جنگى عليه مسلمانان افروختند، خدا خاموشش نمود و آنها براى فساد در زمين تلاش مى‌كنند و خداوند، مفسدان را دوست ندارد.

علامه طباطبايى بعد از نقل اقوال مختلف مى‌نويسد:

وجه اوّل (نزول آيات قرض الحسنه)، به نظر نزديكتر است، چون آيه درصدد شمردن ايرادات و خرده‌گيريهاى يهود از مسلمانان است و مورد تأييد روايات نيز هست، گرچه بعضى از روايات نيز مؤيد وجه سوم است.

نفرين خداوند

در فراز بعدى آيه، خداوند آنها را نفرين مى‌كند:
«غُلَّتْ ايْديهِمْ»
دستهايشان بسته باد!

يعنى همان عيب و نقصانى را كه به خدا نسبت دادند- كه گفتند خداوند دست بسته است و قدرت بر انجام خواسته خود ندارد- همان را خداوند براى خودشان اراده مى‌كند.
بعد مى‌فرمايد: به سبب آنچه گفتند، ملعون شدند، چون سلب قدرت از آنان، خود از مصاديق لعنت و دورى از رحمت خداست و وقتى خداوند قومى را نفرين كند، يعنى اراده خود را در مورد آنها اجرا مى‌كند.
پس اراده خداوند بر اين قرار گرفت كه يهود به كيفر كلام ناحق و جسارت ناروايى كه به ساحت خدايى كردند، هميشه توسرى خور و ضعيف باشند.
بخشش بر مبناى حكمت‌ گشاده بودن دست خدا و اينكه هر چه بخواهد مى‌بخشد، بدين معنا نيست كه بخشش خدا، بدون حساب و گتره است، بلكه بر پايه حكمت، استوار است و كاربرد كلمه «دست» نيز كنايه از قدرت است و «دو دست» (يداهُ) كنايه از كمال قدرت است.

#زياد_شدن_كفر...

[دژدان]

زياد شدن كفر

زياد شدن كفر و طغيان يهود به سبب نزول قرآن، از آن جهت است كه حسد، ستمگرى و كينه‌توزى آنها مانع از هدايتشان بوسيله آيات نورانى قرآن مى‌شود، بلكه حسادتشان بيشتر شده و در نتيجه، بر كفر خود بيشتر پافشارى مى‌كنند.
دشمنى هميشگى‌ خداوند، خبر مى‌دهد كه ما در بين قوم يهود، بغض و دشمنى انداختيم و اعمال زشت ايشان را با تفرقه بين آنها، كيفر داديم، از اين رو، قلبهاى آنان هيچ‌گاه متّفق نخواهد شد و اتحادشان ظاهرى و ناپايدار است.
در پايان آيه نيز خبرى غيبى و در بردارنده نوعى مژده بيان شده است:
«هرگاه، آتش جنگى (عليه مسلمانان) برافروزند، خداوند آن را خاموش مى‌سازد» از اين سخن، مى‌توان دريافت كه چنانچه مسلمانان به‌خاطر انگيزه‌هاى اسلامى با يهود درگير شوند، پيروزى از آن آنهاست.
و شكستهاى گذشته مسلمانان از يهود بدين علّت بود كه رزمندگان، داراى انگيزه‌هاى اسلامى نبوده، در يك كلام جنگ عرب و يهود بوده، نه جنگ اسلام و يهود.

سرسخت‌ترين دشمنان مسلمانان‌

«لَتَجِدَنَّ اشَدَّ النَّاسِ عَداوَةً لِلَّذينَ امَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذينَ اشْرَكُوا وَ لَتَجِدَنَّ اقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذينَ امَنُوا الَّذينَ قالُوا انَّا نَصارى‌ ذلِكَ بِانَّ مِنْهُمْ قِسّيسينَ وَ رُهْباناً وَ انَّهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ» (مائده، آيه 82)
بطور مسلّم، يهود و مشركان را دشمن‌ترين مردم نسبت به مؤمنان، و آنها را كه مى‌گويند ما نصارا (مسيحى) هستيم، نزديكترين امتها از حيث دوستى به مؤمنان خواهى يافت. اين (نزديكى و دوستى) بدين سبب است كه در ميان آنها دانشمندان
و تاركان دنيا هست و (در برابر حق) استكبار نمى‌ورزند.

#گواهى_تاريخ‌_در_اين_آيه_شر� �فه...

[دژدان]

گواهى تاريخ‌ در اين آيه شريفه[آيه 82_مائده]

يهود و مشركان دشمن‌ترين و دورترين امتها از اسلام و مسيحيان از جهت دوستى، نزديكترين امتها به اسلام و مسلمانان معرفى شده‌اند، بدين علامت كه از يهود و مشركان عده كمترى به اسلام گرويدند، ولى از مسيحيان عده زيادى به اسلام گرويدند.
بدون شك، زياد و كمى افراد ايمان آورنده، تنها دليل نيست، بلكه كيفيّت ايمان آوردن نيز مهم است.
غالباً نصرانيان بدون مبارزه، بلكه پس از تشخيص حقانيت اسلام با كمال شيفتگى و شوق به اسلام مى‌گرويدند، درحالى‌كه مجبور به اين كار نبوده و مى‌توانستند با دادن جزيه، بر دين خود باقى بمانند؛ ليكن، اسلام را بر دين خود ترجيح مى‌دادند و ايمان مى‌آوردند ولى مشركان، جز اسلام آوردن، راهى نداشتند زيرا جزيه از آنها قبول نمى‌شد.
پس آن عده از مشركان كه ايمان آوردند، كار مهم و تحسين‌برانگيزى نكرده‌اند، زيرا پس از آن همه آزار و شكنجه كه نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله و مسلمانان، روا داشتند و پس از آن همه ظلم و قساوت و بى‌رحمى، به ناچار، ايمان آوردند.
و امّا يهود، گرچه در ايمان آوردن يا جزيه دادن مختار بودند، ليكن به آسانى، اسلام را قبول نكردند بلكه مدتها بر تكبر و عصبيت خود پافشارى كردند و مكر و حيله و عهدشكنى نمودند، بطورى كه صفحات تاريخ از خاطره‌هاى تلخ مسلمانان آن روز از يهود پر است.
اين تفاوت در برخورد نصارا و يهود، با اسلام وجود داشته و همچنان ادامه داشت.
نصارا هميشه حسن اجابت، نشان مى‌دادند ولى يهود و مشركان لجاجت و پافشارى در عصبيت و استكبار. چه‌بسيار افرادى از مسيحيان كه در قرون گذشته با شوق و رغبت، دعوت اسلام را لبيك گفتند و برعكس، افرادى از يهود و مشركان كه در اين مدت طولانى به اسلام گرويده‌اند، بسيار كم بوده است.
همين ادامه داشتن برخوردهاى مختلف آنان در قرون متمادى و طولانى، خود گواه محكمى است بر صدق دعوى قرآن كه بطور كلى يهود و مشركان را شديدترين دشمنان معرفى مى‌كند.

#اعتقاد_نادرست‌...

[دژدان]

اعتقاد نادرست‌

يهود معتقدند كه برگزيدگان خدا هستند و غير يهود از لحاظ شرافت و كمال در مرتبه خيلى پايين‌ترى مى‌باشند و در حقيقت آنها حيواناتى هستند كه به شكل انسان خلق شده‌اند تا به يهود خدمت كنند و يهود در مقابل ظلم و ستم بر آنان هيچ بدهكار نمى‌گردند و مؤاخذه نمى‌شوند.
به پيروى از همين عقيده است كه آنها از هيچ جنايتى عليه مخالفان خود، بخصوص مسلمانان، كوتاهى نمى‌كنند.

از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:
هيچ فرد يهودى با مسلمانى خلوت نكرد، مگر اينكه تصميم به قتل او گرفت.
یهود در دشمنى با مسلمانان از مشركان هم سبقت گرفته‌اند و ممكن است اينكه در آيه شريفه، ابتدا يهود و بعد مشركان ذكر شده؛ اشاره به اين معنا باشد.

حقيقت گرايى

مسيحيان‌ در مقابل يهود، مسيحيان به سه جهت، نزديكترين ملت از نظر دوستى نسبت به مسلمانان، معرفى شده‌اند.

الف- در بينشان كشيشها و علماى زيادى هستند، كه توان تشخيص حق از باطل را دارند.

ب- زاهدان و پارسايان، در بين آنها زياد است.

ج- مهمتر از همه، اين‌كه متكبّر و برترى‌طلب نيستند و در صورت شناخت حقيقت، آمادگى پذيرش آن را دارند و از خضوع در مقابل حق و حقيقت ابا نداشته، استكبار نمى‌ورزند.

تا زمانى كه در قومى اين سه ويژگى وجود داشته باشد، آن قوم به هدايت و نجات نزديكند و اگر مسيحيتِ پس از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز مثل مسيحيت زمان پيامبر صلى الله عليه و آله، علما و تاركان دنيا در بينشان زياد بود و برترى‌جويى نداشتند، جنگهاى صليبى را عليه مسلمانان به راه نمى‌انداختند و از شيوه‌هاى استعمارى بهره نمى‌گرفتند، به هدايت نزديك بودند، امّا علت اينكه امروز، آنها نيز در دشمنى با مسلمانان، دست كمى از يهود ندارند، اين است كه از آن دانشمندان، تاركان دنيا و حق‌طلبان، در بين مسيحيت خبرى نيست و زهد و پارسايى جاى خود را به تجمّل و دنياگرايى داده، چنانكه بسيارى از آنان نيز نژاد اروپايى را برتر از ديگران مى‌پندارند.

#بهره‌ورى_از_طيبات...