حرفهای ناگقته

[شهید گمنام]

ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻨﯿﺪ .ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ :
" ﺑﻤﺎﻥ، ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺷﻮﯼ .. "
حبیب الله ﮔﻔﺖ :
" ﻭﺿﻊ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺻﺪﺍﻡ ﻭﮔﺮﻭﻫﮏﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻇﻠﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ "
ﻭ ﺭﻓﺖ .
ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﮔﻔﺖ :
" ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯾﻢ ﻣﺤﺪﺛﻪ .. "
ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨﯽﺍﺵ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ :
" ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮﺩﻡ ﻗﻨﺪﺍﻗﻪ ﻣﺤﺪﺛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎﺯﻩﺍﻡﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ .
ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﻫﺮﮔﺰﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﯾﺪ .. "
ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ..
ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺭﻭﯼ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻭﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺪﺭ ...
ﺷﻬﯿﺪ ﺣﺒﯿﺐﺍﻟﻠﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﯾﺎﻥ

[شهید گمنام]

همسر شهيد برونسي مي گويد:
آمده بود مرخصي ، روي بازوش جاي يك تير بود كه در آورده بودند ولي جاي
تعجب داشت چون اگر توي عمليات تير خورده بود تا بخواهند عمل كنند و
گلوله را در بياورند خيلي طول مي كشيد. با اصرار من ،ماجرا را تعريف كرد.
گفت :تير كه خورد به بازوم،بردنم يزد، چيزي به شروع عمليات نمانده بود.
از بازوم عكس گرفتند، گلوله ما بين گوشت و استخوان گير كرده بود.
من بايد زود بر مي گشتم ولي دكتر مي گفت بايد خيلي زودتر عمل بشي.
متوسل به اهل بيت(عليهم السلام) شدم. توي حال گريه و زاري خوابم برد
شايد هم يك حالتي بود بين خواب و بيداري. جمال ملكوتي حضرت ابالفضل
(عليه السلام) را زيارت كرم كه آمده بودن عيادت من خيلي واضح ديدم كه
دست بردند طرف بازوم و حس كردم كه انگار چيزي رو بيرون آوردند و بعد
فرمودن: بلندشو، دستت خوب شده.

با حالت استغاثه گفتم: پدر و مادرم فدايتان، من دستم مجروح شده ، تيرداره،
دكتر گفته بايد عمل بشي. فرمودند: نه ، تو خوب شدي و حضرت تشريف
بردند. به خودم آمدم. دست گذاشتم روي بازوم. درد نمي كرد!
يقين داشتم خوب شدم.

رفتم كه لباسهايم را بگيرم و ببرم ، ندادند. خلاصه بردنم پيش دكتر.
چاره اي نداشتم حقيقت را بهش بگم. باور نكرد گفت بايد دوباره عكس بگيرم،
گفتم به شرطي كه سرو صداش رو در نياري.توي عكسي كه از بازوم گرفته
بودند، خبري از گلوله نبود

[شهید گمنام]

پدر است دیگر ...


قامتی خمیده
یک دنیا سکوت
یک عمر دلتنگی ...

┘◄ پدر شهید عبدالرشید رشوند کنار مزار فرزندش

[شهید گمنام]

انباردارمون گفت: " یه بسیجی اینجاست، که عوض ده تا بسیجی کار می کنه! میشه این نیرو رو بدی به من تا تو انبار ازش استفاده کنم؟؟ "

بهش گفتم: " کو؟ کجاست؟ "

گفت: " همون که داره گونی ها رو، دو تا دو تا می بره توی انبار "

نگاه کردم ببینم کیه. گونی ها جلوی صورتش بود و دیده نمیشد . . .

رفتم نزدیک تر، نیم رخش رو دیدم. آقا مهدی باکری بود! فرمانده ی لشکرمون!

تا من رو دید، با چشم و ابرو اشاره کرد که به انباردار چیزی نگم.

می خواست کارش رو تموم کنه . . .

دل توی دلم نبود، اما دستور آقا مهدی بود. نمی تونستم به انباردار بگم این

فرمانده ی لشکره که داره عوض ده تا بسیجی کار میکنه ...

گونی ها که تموم شد، آقا مهدی گفت: " پاشو بریم "

رفتیم و کسی نفهمید فرمانده ی لشکر