چهل حديث - سيره نبوى

[گل مريم]

چهل حديث - سيره نبوى
مؤلف: جواد محدثى


معرفى اجمالى پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم)


رسول گرامى اسلام حضرت محمد بن عبدالله (صلى الله عليه و آله و سلم) در روز جمعه 17 ربيع الاول عام الفيل (570 ميلادى) در مكه به دنيا آمد و در 28 صفر سال 11 هجرى در مدينه رحلت نمود. مدت عمر آن حضرت 63 سال و قبرشان در مدينه است.

مادرش آمنه بنت وهب و پدر بزرگوارش عبدالله فرزند عبد المطلب بود. پدر را قبل از تولد و مادر را در سن 5 سالگى از دست داد و سرپرستى او را عبدالمطلب و سپس ابوطالب به عهده گرفت.

در سن 25 سالگى با خديجه ازدواج كرد و ثمره آن دو پسر و چهار دختر بود.

در سن 40 سالگى در 27 رجب سال 40 عام الفيل به پيامبرى مبعوث شد. مدت پيامبرى حضرت 23 سال به طول انجاميد و در اين مدت آخرين هديه الهى به بشريت - قرآن كريم - بر قلب مباركش نازل و بر زبان گهر بارش جارى گشت.

[فاطمه]

18: سخن به اندازه فهم مردم

قال الصادق ((عليه السلام)):
ما كلم رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) العباد بكنه عقله قط، قال رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم): انا معاشر الانبيأ امرنا ان نكلم الناس على قدر عقولهم.
امام صادق ((عليه السلام)) فرمود:
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) هرگز با مردم به اندازه عقل خود سخن نگفته و فرموده:
ما پيامبران مأموريم كه با مردم به اندازه عقل و فهمشان سخن بگوييم.

سنن النبى، ص 57

[فاطمه]

19: عدالت در نگاه

قال الصادق ((عليه السلام)):
كان رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) يقسم لحظاته بين اصحابه فينظر الى ذا و ينظر الى ذا بالسوية.
امام صادق ((عليه السلام)) فرمود:
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نگاههايش را بين اصحابش تقسيم مى كرد و به اين و آن يكسان نگاه مى كرد.

اصول كافى، ج 2، ص 671

[فاطمه]

20: عاطفه

قال الباقر ((عليه السلام)):
كان رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) يسمع صوت الصبى يبكى و هو فى الصلوة فيخفف الصلوة فتصير اليه امه.
امام باقر ((عليه السلام)):
هرگاه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) در نماز، صداى گريه كودكى را مى شنيد، نمازش را سبكتر مى خواند تا مادر آن كودك ((كه در نماز جماعت بود)) به بچه رسيدگى كند.

سنن النبى، ص 273

[فاطمه]

21: خشم براى خدا

قال على ((عليه السلام)):
ما انتصر لنفسه من مظلمة حتى ينتهك محارم الله فيكون حينئذ غضبه لله تبارك و تعالى.
امام على ((عليه السلام)) فرمود:
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از ستمى كه به خود او مى شد انتقام نمى گرفت، مگر آن كه حريم الهى هتك شود، كه در آن صورت خشم مى كرد و غضبش براى خدا بود

سنن النبى، ص 45

[فاطمه]

22: مسواك

قال الصادق ((عليه السلام)):
انه (صلى الله عليه و آله و سلم) كان يستاك فى كل مرة قام من نومه.
امام صادق ((عليه السلام)) فرمود:
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) هر بار كه از خواب بر مى خاست، مسواك مى زد.

سنن النبى، ص 222

[فاطمه]

23: تنظيم وقت

قال على ((عليه السلام)):
كان اذا اوى الى منزله جزء دخوله ثلاثة اجزأ: جزءا لله عزوجل، و جزءا لأهله و جزءا لنفسه.
امام على ((عليه السلام)) فرمود:
پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم)، وقتى به خانه خويش مى رفت اوقاتش را سه قسمت مى كرد: بخشى براى خداى متعال، بخشى مخصوص ‍ خانواده و بخشى هم براى كارهاى شخصى خود.

مكارم الاخلاق، ص 13

[فاطمه]

24: حفظ زبان

قال على ((عليه السلام)):
كان رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم)، يحزن لسانه الا عما كان يعنيه و يؤ لفهم و لا ينفرهم.
امام على ((عليه السلام)) فرمود:

پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) زبان خويش را از غير سخنان مورد نياز باز مى داشت و كلامش را الفت مى بخشيد و آنان را دور و بيزار نمى ساخت.
سنن النبى، ص 15

[فاطمه]

25: ارزشهاى اخلاقى

قال على ((عليه السلام)):
كان اجواد الناس كفا و اجرء الناس صدرا و اصدق الناس لهجة و اوفى الناس ‍ ذمة و الينهم عريكة و اكرمهم عشرة.
امام على ((عليه السلام)) فرمود:
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از همه مردم بخشنده تر، با جرأت تر، راستگوتر، وفادارتر، خوش اخلاق تر و نيكو رفتارتر بود.

بحارالانوار، ج 16، ص 194

[فاطمه]

26: فرزند دختر

قال على ((عليه السلام)):
كان رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) اذا بشر بجارية قال: ريحانة، ورزقها على الله.
امام على ((عليه السلام)) فرمود:
هرگاه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) را به ولادت دخترى مژده مى دادند، مى فرمود: ريحان و دسته گل است و روزى او بر خداست.

سنن النبى (صلى الله عليه و آله و سلم) ص 80

[فاطمه]

27: رو به قبله

قال الصادق ((عليه السلام)):
كان رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) اكثر ما يجلس تجاه القبلة.
امام صادق ((عليه السلام)) فرمود:
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) بيشتر اوقات، رو به طرف قبله مى نشست.

مكارم الاخلاق، ص 26