همایش تالیان منتظر .... تلاوت کل قرآن کریم قرآن کریم

[گل مريم]

فهرست کامل سوره های قرآن کریم


شماره صفحه بر مبنای صفحات قرآن عثمان طه می باشد.

لطفا برای دیدن متن قرآن بر روی نام سوره ها

شناسنامه سوره ها بر روی ردیف هر سوره

خواص و آثار سوره ها بر روی جزء هر سوره

و برای آشنایی بیشتر با سوره های قرآن کریم بر روی شماره صفحه هر سوره کلیک نمایید.

ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء
1	فاتحه	1	1	16	نحل	267	14	31	لقمان	411	21	46	احقاف	502	26	61	صف	551	28	76	انسان	578	29	91	شمس	595	30	106	قریش	602	30
2	بقره	2	1	17	اسراء	282	15	32	سجدة	415	21	47	محمد	507	26	62	جمعه	553	28	77	مرسلات	580	29	92	لیل	595	30	107	ماعون	602	30
3	آل عمران	50	3	18	کهف	293	15	33	احزاب	418	21	48	فتح	511	26	63	منافقون	554	28	78	نبأ	582	30	93	ضحی	596	30	108	کوثر	602	30
4	نساء	77	4	19	مريم	305	16	34	سبأ	428	22	49	حجرات	515	26	64	تغابن	556	28	79	نازعات	583	30	94	شرح	596	30	109	کافرون	603	30
5	مائده	106	6	20	طه	312	16	35	فاطر	434	22	50	ق	518	26	65	طلاق	558	28	80	عبس	585	30	95	تین	597	30	110	نصر	603	30
6	انعام	128	7	21	انبياء	322	17	36	يس	440	22	51	ذاريات	520	26	66	تحریم	560	28	81	تکویر	586	30	96	علق	597	30	111	مسد	603	30
7	اعراف	151	8	22	حج	332	17	37	صافات	446	23	52	طور	523	27	67	ملک	562	29	82	انفطار	587	30	97	قدر	598	30	112	اخلاص	604	30
8	انفال	177	9	23	مومنون	342	18	38	ص	453	23	53	نجم	526	27	68	قلم	564	29	83	مطففین	587	30	98	بینة	598	30	113	فلق	604	30
9	توبه	187	10	24	نور	350	18	39	زمر	458	23	54	قمر	528	27	69	حاقه	566	29	84	انشقاق	589	30	99	زلزلة	599	30	114	ناس	604	30
10	يونس	208	11	25	فرقان	359	18	40	غافر	467	24	55	الرحمن	531	27	70	معارج	568	29	85	بروج	590	30	100	عادیات	599	30
11	هود	221	11-12	26	شعراء	367	19	41	فصلت	477	24	56	واقعه	534	27	71	نوح	570	29	86	طارق	591	30	101	قارعة	600	30
12	يوسف	235	12	27	نمل	377	19	42	شوري	483	25	57	حدید	537	27	72	جن	571	29	87	اعلی	591	30	102	تکاثر	600	30
13	رعد	249	13	28	قصص	385	20	43	زخرف	489	25	58	مجادله	542	28	73	مزمل	574	29	88	غاشیة	592	30	103	عصر	601	30
14	ابراهيم	255	13	29	عنکبوت	396	20	44	دخان	496	25	59	حشر	545	28	74	مدثر	575	29	89	فجر	593	30	104	همزه	601	30
15	حجر	262	14	30	روم	404	21	45	جاثية	499	25	60	ممتحنه	549	28	75	قیامة	577	29	90	بلد	594	30	105	فیل	601	30

التماس دعا

[صبور]

وَإِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَمَا يَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْكَهْفِ يَنْشُرْ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَيُهَيِّئْ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ مِرْفَقًا ( 16 ) ۞ وَتَرَى الشَّمْسَ إِذَا طَلَعَتْ تَزَاوَرُ عَنْ كَهْفِهِمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَإِذَا غَرَبَتْ تَقْرِضُهُمْ ذَاتَ الشِّمَالِ وَهُمْ فِي فَجْوَةٍ مِنْهُ ۚ ذَٰلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ ۗ مَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِدًا ( 17 ) وَتَحْسَبُهُمْ أَيْقَاظًا وَهُمْ رُقُودٌ ۚ وَنُقَلِّبُهُمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَذَاتَ الشِّمَالِ ۖ وَكَلْبُهُمْ بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ ۚ لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَلَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا ( 18 )وَكَذَٰلِكَ بَعَثْنَاهُمْ لِيَتَسَاءَلُوا بَيْنَهُمْ ۚ قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ كَمْ لَبِثْتُمْ ۖ قَالُوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ ۚ قَالُوا رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَكُمْ بِوَرِقِكُمْ هَٰذِهِ إِلَى الْمَدِينَةِ فَلْيَنْظُرْ أَيُّهَا أَزْكَىٰ طَعَامًا فَلْيَأْتِكُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَلْيَتَلَطَّفْ وَلَا يُشْعِرَنَّ بِكُمْ أَحَدًا ( 19 )إِنَّهُمْ إِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ يَرْجُمُوكُمْ أَوْ يُعِيدُوكُمْ فِي مِلَّتِهِمْ وَلَنْ تُفْلِحُوا إِذًا أَبَدًا ( 20 )









سپس از مشرکان کناره گرفتند و به يکديگر گفتند : اکنون که از آنان و از آنچه به جاى خدا مى پرستند کناره گرفتيد و روى به خداى يکتا آورديد ، در آن غار جاى گيريد که پروردگارتان رحمتى از رحمت خود را بر شما مى گستراند و براى شما در کارتان گشايشى فراهم مى آورد . ( 16 )
و اگر خود را ميان آنان فرض کنى ، مى بينى که چون خورشيد برمى آيد ، از غارشان به سمت راست مى گرايد و بر آن جانب پرتو مى افکند . و چون غروب مى کند ، از آنان مى گذرد در حالى که نورش بر سمت چپ غار مى تابد ; اين در حالى است که آنان در جايى فراخ از آن که آفتاب بر آن نمى تابد قرار گرفته اند . اين از آيات خداست . هر که را خدا هدايت کند او رهيافته است ، و هر که را به گمراهى بيفکند ، هرگز براى او کارگزارى هدايتگر نخواهى يافت . ( 17 )
و ديدگانشان را گشوده مى بينى و آنان را بيدار مى انگارى ، در حالى که خفته اند ، و ما آنها را از پهلوى چپ به راست و از پهلوى راست به چپ مى گردانيم تا لباس و اندامشان در اثر تماس با زمين فرسوده نگردد ، و سگشان بر آستانه غار دو ساعدش را گسترده است . اگر بر آنها سر مى کشيدى ، با حالت گريز از آنان روى مى گرداندى و از مشاهده آنها آکنده از ترس مى شدى . ( 18 )
و همان گونه که خواب را بر آنان مسلط کرديم ، بيدارشان نموديم تا در ميان خود از يکديگر پرسش کنند . گوينده اى از آنان گفت : چقدر در خواب مانده ايد ؟ چند تن از آنان گفتند : يک روز يا پاره اى از روز را مانده ايم ، و برخى ديگر گفتند : پروردگارتان به مقدار ماندنتان داناتر است ; اينک يکى از خودتان را با اين درهم هايتان به شهر بفرستيد تا بنگرد که غذاى کدامين فروشنده پاکيزه تر است ، و از همان براى شما خوردنى بياورد ، و بايد با مردم در داد و ستد و رفت و آمدش نرمى کند ، مبادا کشمکشى روى دهد و کسى را از حال شما با خبر سازد . ( 19 )
قطعاً اگر آنان بر شما دست يابند سنگسارتان مى کنند يا شما را به آيين خود باز مى گردانند و در آن صورت هرگز سعادتمند نخواهيد شد . ( 20 )

◄ 295 ►

[صبور]

كَذَٰلِكَ أَعْثَرْنَا عَلَيْهِمْ لِيَعْلَمُوا أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَأَنَّ السَّاعَةَ لَا رَيْبَ فِيهَا إِذْ يَتَنَازَعُونَ بَيْنَهُمْ أَمْرَهُمْ ۖ فَقَالُوا ابْنُوا عَلَيْهِمْ بُنْيَانًا ۖ رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ ۚ قَالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلَىٰ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِدًا ( 21 ) سَيَقُولُونَ ثَلَاثَةٌ رَابِعُهُمْ كَلْبُهُمْ وَيَقُولُونَ خَمْسَةٌ سَادِسُهُمْ كَلْبُهُمْ رَجْمًا بِالْغَيْبِ ۖ وَيَقُولُونَ سَبْعَةٌ وَثَامِنُهُمْ كَلْبُهُمْ ۚ قُلْ رَبِّي أَعْلَمُ بِعِدَّتِهِمْ مَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا قَلِيلٌ ۗ فَلَا تُمَارِ فِيهِمْ إِلَّا مِرَاءً ظَاهِرًا وَلَا تَسْتَفْتِ فِيهِمْ مِنْهُمْ أَحَدًا ( 22 ) وَلَا تَقُولَنَّ لِشَيْءٍ إِنِّي فَاعِلٌ ذَٰلِكَ غَدًا ( 23 ) إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ ۚ وَاذْكُرْ رَبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَقُلْ عَسَىٰ أَنْ يَهْدِيَنِ رَبِّي لِأَقْرَبَ مِنْ هَٰذَا رَشَدًا ( 24 )وَلَبِثُوا فِي كَهْفِهِمْ ثَلَاثَ مِائَةٍ سِنِينَ وَازْدَادُوا تِسْعًا ( 25 ) قُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثُوا ۖ لَهُ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ أَبْصِرْ بِهِ وَأَسْمِعْ ۚ مَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا يُشْرِكُ فِي حُكْمِهِ أَحَدًا ( 26 ) وَاتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنْ كِتَابِ رَبِّكَ ۖ لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِهِ وَلَنْ تَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَدًا ( 27 )



و بدينسان مردم را از حالشان باخبر ساختيم تا همگان ( مؤمنان و کافران ) بدانند که وعده خدا حق است و در رستاخيز هيچ ترديدى نيست . آرى آن گاه اصحاب کهف را از خوابشان بيدار کرديم و مردم را از حالشان باخبر ساختيم که آنان درباره حقانيت معاد با يکديگر کشمکش مى کردند . ولى منکران معاد با اين نشانه بزرگ به حقيقت راه نيافتند ، از اين رو گفتند : بنايى ( ديوارى ) بر آنان بسازيد و رهايشان کنيد ، پروردگارشان به حالشان آگاه تر است ، امّا کسانى که در آنچه بدان باور داشتند ( حقانيت معاد ) پيروز شدند ، گفتند : ما حتماً بر آنان مسجدى بنا مى کنيم تا يادشان زنده بماند . ( 21 ) به زودى مردم در شمارِ اصحاب کهف اختلاف خواهند کرد ; برخى خواهند گفت : آنان سه تن بودند و چهارمين آنها سگشان بود ، و برخى ديگر خواهند گفت : آنان پنج تن بودند و ششمين آنها سگشان بود ـ آنان تير در تاريکى مى افکنند و از روى جهل سخن مى گويند ـ و برخى نيز خواهند گفت : آنان هفت تن بودند و هشتمين آنها سگشان بود . بگو : پروردگارم به شمار آنها داناتر است ; جز اندکى از مردم کسى شمار آنها را نمى داند . پس اى پيامبر ، با کسانى که درباره آنها سخن مى گويند جز به شيوه اى آشکار که آيات قرآن بر آن دلالت دارد جدال مکن و از هيچ يک از آنان درباره اصحاب کهف نظرخواهى مکن . ( 22 )
و هرگز در مورد کارى که آهنگ آن را دارى مگو : قطعاً من فردا آن را انجام مى دهم . ( 23 )
مگر اين که به همراه آن بگويى : اگر خدا بخواهد . و چنانچه آن را فراموش کردى ، پروردگارت را با اين وصف که همه امور به دست اوست و جز به اراده او کارى انجام نمى گيرد ياد کن و بگو : اميد است که پروردگارم مرا به چيزى که از ياد او پس از فراموشى ، به هدايت نزديک تر است ( به ذکر هميشگى خود ) هدايت کند . ( 24 )
و اصحاب کهف سيصد سال در غارشان به خواب ماندند و نُه سال نيز بر آن افزودند . ( 25 )
بگو : خداست که به مدت درنگشان در غار از همه داناتر است ، زيرا غيب آسمان ها و زمين تنها از آنِ اوست . چه بينا و شنواست ! براى آنان کارگزارى جز او نيست و هيچ کس را در فرمانروايى خود شريک نمى گيرد . ( 26 )
آنچه از لوح محفوظ که نگارش يافته پروردگار توست بر تو وحى مى شود تلاوت کن . سخنان او را دگرگون کننده اى نيست ، و جز او هرگز پناهگاهى براى خود نخواهى يافت . ( 27 )

◄ 296 ►

[صبور]

وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ۖ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا ( 28 ) وَقُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ ۖ فَمَنْ شَاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَمَنْ شَاءَ فَلْيَكْفُرْ ۚ إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمْ سُرَادِقُهَا ۚ وَإِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغَاثُوا بِمَاءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ ۚ بِئْسَ الشَّرَابُ وَسَاءَتْ مُرْتَفَقًا ( 29 ) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلًا ( 30 ) أُولَٰئِكَ لَهُمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ يُحَلَّوْنَ فِيهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَيَلْبَسُونَ ثِيَابًا خُضْرًا مِنْ سُنْدُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الْأَرَائِكِ ۚ نِعْمَ الثَّوَابُ وَحَسُنَتْ مُرْتَفَقًا ( 31 )۞ وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا رَجُلَيْنِ جَعَلْنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَيْنِ مِنْ أَعْنَابٍ وَحَفَفْنَاهُمَا بِنَخْلٍ وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمَا زَرْعًا ( 32 ) كِلْتَا الْجَنَّتَيْنِ آتَتْ أُكُلَهَا وَلَمْ تَظْلِمْ مِنْهُ شَيْئًا ۚ وَفَجَّرْنَا خِلَالَهُمَا نَهَرًا ( 33 ) وَكَانَ لَهُ ثَمَرٌ فَقَالَ لِصَاحِبِهِ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَنَا أَكْثَرُ مِنْكَ مَالًا وَأَعَزُّ نَفَرًا ( 34 )






اى پيامبر ، به کافران مرفّه که در بند ايمان نيستند دل مبند ، بلکه خود را پاى بند و همراه کسانى که هر صبح و شام پروردگارشان را مى خوانند و خشنودى او را مى طلبند قرار ده و ديدگانت از آنان نگردد و به کفرپيشگان مرفّه نگرايد که آرايش زندگى اين دنيا را بخواهى ، و از آن کس که ما دلش را از ياد خود غافل ساخته ايم و از پى هواى خويش رفته و کارش ناديده گرفتن حق بوده است پيروى مکن . ( 28 )
گو به آنان بگو : حق از جانب پروردگار شماست . پس هر که بخواهد ايمان بياورد و هر که بخواهد کافر شود ، ولى بدانند که ما براى ستمکاران آتشى آماده کرده ايم که سراپرده اش آنان را احاطه کرده است ، و اگر يارى بطلبند ، با آبى مانند مس ذوب شده که چهره ها را مى گدازد به فريادشان مى رسند . بد نوشيدنى اى است آن آب و بد تکيه گاهى است آن آتش . (29 )
به يقين ، کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده اند ، پاداششان را به طور کامل مى دهيم ، زيرا ما پاداش کسى را که کار نيکو کند تباه نمى کنيم . ( 30 )
اينانند که برايشان بوستان هايى دايمى است ، از زير قصرهايشان نهرها روان است . در آن جا با دستواره هايى زرّين آراسته مى گردند و جامه هايى سبز از حرير نازک و ديباى ستبر بر تن مى کنند ، در آن جا بر تخت ها تکيه مى زنند . نيکو پاداشى است آن بوستان ها و نيکو تکيه گاهى است آن تخت ها ، ( 31 )
براى آنان که به دنيا دل بسته و از ياد خدا غافلند حکايتى را بيان کن ; حکايت دو مردى که به يکى از آنها دو باغ انگور داديم و گرداگرد آن دو باغ را با درختان خرما پوشانديم و ميان آن دو کشتزارى قرار داديم . ( 32 )
درختان هر دو باغ ميوه خود را مى دادند و چيزى از آن نمى کاستند ، و ميان آن دو باغ نهرى جوشان روان ساخته بوديم . ( 33 )
علاوه بر اينها او ثروتى فراوان داشت ; پس به رفيقش در حالى که با او گفتوگو مى کرد ، گفت : دارايى من از تو بيشتر است و نفراتم ( فرزندان و خدمتکارانم ) از تو نيرومندترند . ( 34 )

◄ 297 ►

[صبور]

وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ قَالَ مَا أَظُنُّ أَنْ تَبِيدَ هَٰذِهِ أَبَدًا ( 35 ) وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِنْ رُدِدْتُ إِلَىٰ رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيْرًا مِنْهَا مُنْقَلَبًا ( 36 ) قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلًا ( 37 )لَٰكِنَّا هُوَ اللَّهُ رَبِّي وَلَا أُشْرِكُ بِرَبِّي أَحَدًا ( 38 ) وَلَوْلَا إِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَكَ قُلْتَ مَا شَاءَ اللَّهُ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مَالًا وَوَلَدًا ( 39 )فَعَسَىٰ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْرًا مِنْ جَنَّتِكَ وَيُرْسِلَ عَلَيْهَا حُسْبَانًا مِنَ السَّمَاءِ فَتُصْبِحَ صَعِيدًا زَلَقًا ( 40 ) أَوْ يُصْبِحَ مَاؤُهَا غَوْرًا فَلَنْ تَسْتَطِيعَ لَهُ طَلَبًا ( 41 )وَأُحِيطَ بِثَمَرِهِ فَأَصْبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ عَلَىٰ مَا أَنْفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُشْرِكْ بِرَبِّي أَحَدًا ( 42 ) وَلَمْ تَكُنْ لَهُ فِئَةٌ يَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَمَا كَانَ مُنْتَصِرًا ( 43 )هُنَالِكَ الْوَلَايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ ۚ هُوَ خَيْرٌ ثَوَابًا وَخَيْرٌ عُقْبًا ( 44 ) وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيمًا تَذْرُوهُ الرِّيَاحُ ۗ وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ مُقْتَدِرًا ( 45 )






آن مرد در حالى که بر اثر فراموشى خدا و غرور و تکبر بر خود ستم کرده بود وارد باغ خود شد و به رفيقش گفت : گمان نمى کنم اين باغ هرگز تباه شود ، زيرا اسباب خرمى آن همچنان فراهم است . ( 35 )
و گمان نمى کنم که رستاخيز برپا شود ، و اگر هم رستاخيزى در کار باشد و من به سوى پروردگارم بازگردانده شوم قطعاً بازگشتى بهتر از اين خواهم يافت ، چرا که شايستگى من در دنيا نشانگر لياقت من در آخرت است . ( 36 )
رفيقش ـ در حالى که با او گفتوگو مى کرد ـ در پاسخ وى گفت : آيا به آن کسى که تو را از خاکى و سپس از نطفه اى آفريد و آن گاه تو را به صورت مردى اعتدال بخشيد ، کافر شده اى که اراده او را در آفرينش بى اثر مى دانى ؟ ( 37 )
امّا من ، حقيقت اين است که خدا پروردگار من است و هيچ کس را با پروردگارم در تدبير امور هستى شريک نمى سازم . ( 38 )
و چرا وقتى وارد باغ خود شدى نگفتى : امر آن است که خدا خواسته است و هيچ قدرتى جز در پرتو قدرت خدا نيست ؟ و چون فرجام کارها در اختيار اوست ، اگر مى بينى مال و فرزندان من از تو کمتر است ، ( 39 )
ممکن است پروردگارم بهتر از باغ تو به من عطا کند ، و بر باغ تو شراره هايى از آسمان فرو فرستد ، در نتيجه آن به صورت زمينى صاف و بى گياه درآيد . ( 40 )
يا آب آن به زمين فرو رود و هرگز نتوانى آن را به دست آورى . ( 41 )
و سرانجام ، محصولش را تباهى فرا گرفت و او در حالى که باغش بر داربست هاى آن فرو ريخته بود براى آنچه در آن هزينه کرده بود ، دست هايش را از پشيمانى به هم مى ماليد و مى گفت : اى کاش کسى را با پروردگارم شريک نمى ساختم و به غير او اعتماد نکرده بودم . ( 42 )
او که به خدمتکاران و فرزندان خود مى باليد ، در آن هنگام هيچ گروهى را جز خدا نداشت که به او يارى رسانند و خود نيز توانِ آن را نداشت که عذاب را از خويشتن بگرداند . ( 43 )
آرى ، آن گاه که علل و اسباب بى اثر شود ، آشکار مى گردد که فرمانروايى فقط در اختيار خداست ، زيرا او حق است و بى عنايت او هيچ چيزى کارساز نيست . پاداش او از همه بهتر و به فرجام نيز از همه نيکوتر است . ( 44 )
براى آن رفاه طلبانى که به تجمّلات دنيا روى آورده و خدا را از ياد برده اند زندگى دنيا را مَثَل بزن که مانند آبى است که آن را از آسمان فرو فرستاديم ، پس گياه زمين با آن درآميخت و سبز و خرّم شد ; آن گاه پس از چندى خشک و خرد گشت به گونه اى که بادها آن را از سويى به سوى ديگر پراکنده مى سازند ، و خدا بر هر چيزى تواناست . ( 45 )

◄ 298 ►

[صبور]

الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا ( 46 ) وَيَوْمَ نُسَيِّرُ الْجِبَالَ وَتَرَى الْأَرْضَ بَارِزَةً وَحَشَرْنَاهُمْ فَلَمْ نُغَادِرْ مِنْهُمْ أَحَدًا ( 47 )وَعُرِضُوا عَلَىٰ رَبِّكَ صَفًّا لَقَدْ جِئْتُمُونَا كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ ۚ بَلْ زَعَمْتُمْ أَلَّنْ نَجْعَلَ لَكُمْ مَوْعِدًا ( 48 ) وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَٰذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا ۚ وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرًا ۗ وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَدًا ( 49 )وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ ۗ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِي وَهُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ ۚ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلًا ( 50 ) ۞ مَا أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَمَا كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُدًا ( 51 ) وَيَوْمَ يَقُولُ نَادُوا شُرَكَائِيَ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمْ مَوْبِقًا( 52 ) وَرَأَى الْمُجْرِمُونَ النَّارَ فَظَنُّوا أَنَّهُمْ مُوَاقِعُوهَا وَلَمْ يَجِدُوا عَنْهَا مَصْرِفًا ( 53 )



مال و پسران زيور زندگى دنيا و زودگذرند ، ولى کارهاى شايسته که ماندگار است نزد پروردگارت پاداشى بهتر دارد و براى دستيابى به رحمت او اميدبخش تر است . ( 46 )
ياد کن روزى را که کوه ها را از جاى برکنده و روان مى سازيم در نتيجه زمين را صاف و آشکار مى بينى ، و مشرکان را محشور کرده و هيچ يک از آنان را فرو نگذاشته ايم . ( 47 )
و در يک صف بر پروردگارت عرضه شده اند و به آنان گفته ايم : همان گونه که نخستين بار شما را آفريديم و چيزى از زيورهاى دنيا را با خود نداشتيد اينک نزد ما آمده ايد . تنها زيورهاى دنيا بازدارنده شما از کارهاى نيک نبود ، بلکه مى پنداشتيد که هرگز براى شما وعده گاهى مقرّر نخواهيم کرد و قيامتى در کار نخواهد بود . ( 48 )
و نامه اعمال براى داورى در ميان نهاده شده است ، آن گاه مشرکان و گنهکاران را مى بينى که از آنچه در آن است بيمناکند و مى گويند : اى واى بر ما ، اين چه نامه عملى است که هيچ خرد و کلانى را فروگذار نکرده مگر اين که آن را به شمار آورده است ! و آنچه انجام داده اند حاضر يافته اند ، و پروردگارت به هيچ کس ستم نمى کند . ( 49 )
و ياد کن زمانى را که به فرشتگان گفتيم : براى آدم سجده کنيد . پس همه سجده کردند ، جز ابليس که از جنّيان بود و از فرمان پروردگارش سرپيچى کرد . با اين وصف آيا او و نسلش را به جاى من کارساز خود گرفته ايد ، در صورتى که آنها دشمن شمايند ؟ بد جايگزينى است که ستمکاران به جاى خدا دارند . ( 50
)من ابليس و نسل او را نه گواه بر آفرينش آسمان ها و زمين گرفتم و نه گواه بر آفرينش خودشان ; پس چگونه مى توانند کار جهان هستى را تدبير کنند يا امور خود را سامان دهند ؟ علاوه بر اين ، آنها عناصرى گمراه گرند و من هرگز گمراه کنندگان را مددکار خود نگرفته ام . ( 51 )
و ياد کن روزى را که خدا به مشرکان مى گويد : کسانى را که شريکان من مى پنداشتيد ندا دهيد . پس آنها را مى خوانند ولى آنان اجابتشان نمى کنند ، و ما ميان آنها فاصله اى قرار داده ايم که روابط آنها را با يکديگر قطع کند . (52)
و گنهکاران آتش دوزخ را ديده و دريافته اند که در آن فرو مى افتند و آتش آنان را فرا مى گيرد و گريزگاهى از آن براى خود نخواهند يافت . ( 53 )

◄ 299 ►

[صبور]

وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِي هَٰذَا الْقُرْآنِ لِلنَّاسِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ أَكْثَرَ شَيْءٍ جَدَلًا ( 54 ) وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ وَيَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا ( 55 ) وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ ۚ وَيُجَادِلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ ۖ وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَمَا أُنْذِرُوا هُزُوًا ( 56 ) وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِيَ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ ۚ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۖ وَإِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا ( 57 )وَرَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ ۖ لَوْ يُؤَاخِذُهُمْ بِمَا كَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذَابَ ۚ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ يَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا ( 58 ) وَتِلْكَ الْقُرَىٰ أَهْلَكْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَجَعَلْنَا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِدًا ( 59 ) وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِفَتَاهُ لَا أَبْرَحُ حَتَّىٰ أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَيْنِ أَوْ أَمْضِيَ حُقُبًا (60 )فَلَمَّا بَلَغَا مَجْمَعَ بَيْنِهِمَا نَسِيَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِيلَهُ فِي الْبَحْرِ سَرَبًا ( 61 )


و به راستى در اين قرآن هرگونه مَثَلى که حق را براى مردم آشکار کند و آنان را به ايمان سوق دهد با بيان هاى گوناگون آورده ايم ، ولى انسان از هر چيزى جدال پيشه تر است . ( 54 )
اين مردم ، گويى با کفر ورزيدن خود عذاب الهى را مى طلبند ، زيرا هنگامى که هدايت برايشان آمد ، چيزى آنان را از ايمان آوردن و طلب آمرزش از پروردگارشان باز نداشت جز اين که درخورِ آن گردند که سنّتى که درباره گذشتگان اجرا شد و آنان را نابود ساخت درباره اينان نيز اجرا شود ، يا عذاب رويارويشان بيايد و با مشاهده آن به ايمان ناگزير شوند . ( 55 )
اى پيامبر ، مبادا کفر کافران تو را اندوهگين کند ، زيرا ما پيامبران را جز بشارت دهنده و اخطارکننده نفرستاده ايم ، و کسانى که کافر شده اند به وسيله باطل به جدال مى پردازند تا حق را بدان پايمال کنند ، و آنان آيات من و آنچه را که بدان بيم داده شده اند به مسخره گرفته اند . ( 56 )
و کيست ستمکارتر از آن کس که آيات پروردگارش به او يادآورى شده و از آنها روى برتافته و اين دستاورد را که پيش فرستاده فراموش کرده است ؟ ما بر دل هاى آنان چندين پوشش گذاشته ايم تا حقيقت را به انديشه خود درنيابند ، و در گوش هايشان سنگينى نهاده ايم تا سخن حق را چنان که بايد نشنوند . از اين رو ، اگر آنان را به هدايت فراخوانى ، هرگز هدايت نخواهند شد . ( 57 )
و پروردگار تو بسيار آمرزنده و صاحب رحمت است ، لذا در عذابشان شتاب نمى کند . اگر به سزاى آنچه فراهم آورده اند ، آنان را مؤاخذه مى کرد ، قطعاً عذاب را هر چه زودتر بر سرشان فرود مى آورد . آنان تصور نکنند که براى هميشه رهايى يافته اند ، بلکه براى عذابشان موعدى است که در برابر آن هرگز پناهگاهى نخواهند يافت . ( 58 )
و اين شهرهاست که چون مردمش ستم کردند ، آنها را هلاک کرديم ، ولى در هلاکتشان شتاب نکرديم بلکه براى آن موعدى مقرّر داشتيم . ( 59 )
و ياد کن زمانى را که موسى به جوانى که پيوسته همراهش بود گفت : همچنان خواهم رفت تا به محل برخورد آن دو دريا برسم يا زمانى دراز راه پويم . ( 60 )
پس به راه خود ادامه دادند تا وقتى که به محل برخورد آن دو دريا رسيدند و بر صخره اى آرميدند ، از ماهى خود که آن را در کنارى نهاده بودند غافل شدند و ماهى راه خود را در دريا که همچون جاده اى بود در پيش گرفت و رفت . (
61 )

◄ 300 ►

[صبور]

فَلَمَّا جَاوَزَا قَالَ لِفَتَاهُ آتِنَا غَدَاءَنَا لَقَدْ لَقِينَا مِنْ سَفَرِنَا هَٰذَا نَصَبًا ( 62 ) قَالَ أَرَأَيْتَ إِذْ أَوَيْنَا إِلَى الصَّخْرَةِ فَإِنِّي نَسِيتُ الْحُوتَ وَمَا أَنْسَانِيهُ إِلَّا الشَّيْطَانُ أَنْ أَذْكُرَهُ ۚ وَاتَّخَذَ سَبِيلَهُ فِي الْبَحْرِ عَجَبًا (63 ) قَالَ ذَٰلِكَ مَا كُنَّا نَبْغِ ۚ فَارْتَدَّا عَلَىٰ آثَارِهِمَا قَصَصًا ( 64 )فَوَجَدَا عَبْدًا مِنْ عِبَادِنَا آتَيْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا ( 65 )قَالَ لَهُ مُوسَىٰ هَلْ أَتَّبِعُكَ عَلَىٰ أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدًا ( 66 ) قَالَ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْرًا ( 67 ) وَكَيْفَ تَصْبِرُ عَلَىٰ مَا لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْرًا ( 68 )قَالَ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ صَابِرًا وَلَا أَعْصِي لَكَ أَمْرًا ( 69 ) قَالَ فَإِنِ اتَّبَعْتَنِي فَلَا تَسْأَلْنِي عَنْ شَيْءٍ حَتَّىٰ أُحْدِثَ لَكَ مِنْهُ ذِكْرًا ( 70 ) فَانْطَلَقَا حَتَّىٰ إِذَا رَكِبَا فِي السَّفِينَةِ خَرَقَهَا ۖ قَالَ أَخَرَقْتَهَا لِتُغْرِقَ أَهْلَهَا لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا إِمْرًا ( 71 ) قَالَ أَلَمْ أَقُلْ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْرًا ( 72 ) قَالَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِمَا نَسِيتُ وَلَا تُرْهِقْنِي مِنْ أَمْرِي عُسْرًا ( 73 ) فَانْطَلَقَا حَتَّىٰ إِذَا لَقِيَا غُلَامًا فَقَتَلَهُ قَالَ أَقَتَلْتَ نَفْسًا زَكِيَّةً بِغَيْرِ نَفْسٍ لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا نُكْرًا ( 74 )





و هنگامى که از آن جا گذشتند ، موسى به جوان همراهش گفت : غذايمان را به ما بده که ما از اين سفرمان رنج و خستگى ديديم . ( 62 )
جوان گفت : ديدى ]چه شد[ ؟ وقتى کنار آن صخره جاى گرفتيم ، من فراموش کردم جريان ماهى را براى تو بازگويم، و کسى جز شيطان ياد آن را از خاطرم نبرد ، و ماهى به گونه اى شگفت انگيز راه خود را در دريا پيش گرفت و رفت . (63 )
موسى گفت : اين رويداد همان چيزى است که ما در پى آن بوديم و اين نشانه ميعاد ماست ; پس بى درنگ ردّ پاى خود را دنبال کردند و بازگشتند . ( 64 )
چون بدان جا رسيدند ، بنده اى از بندگان ما ( خِضْر ) را يافتند که از جانب خود رحمتى به او عطا کرده و از نزد خود دانشى به او آموخته بوديم . ( 65 )
موسى به او گفت : آيا اجازه مى دهى به دنبال تو بيايم ، با اين قرار که بخشى از آنچه را که به تو آموخته اند به من بياموزى تا به وسيله آن به راه درست رهنمون شوم ؟ ( 66 )
آن عالم ( خضر ) گفت : تو هرگز نمى توانى به همراه من باشى و بر روش آموزش من شکيبايى کنى . ( 67 )
و چگونه بر چيزى که دانشت بدان احاطه ندارد شکيبايى مى کنى ؟ ( 68 )
موسى گفت : اگر خدا بخواهد مرا شکيبا خواهى يافت و در هيچ کارى تو را نافرمانى نخواهم کرد . ( 69 )
خضر گفت : اگر دنبال من آمدى ، از من درباره کارى که انجام مى دهم چيزى مپرس تا خود از آن براى تو سخنى آغاز کنم . ( 70 )
پس هر دو به راه افتادند ، تا وقتى که سوار کشتى شدند ، خضر آن را سوراخ کرد . موسى گفت : آيا آن را سوراخ کردى تا سرنشينانش را غرق کنى ؟ به راستى کارى بس ناگوار کردى . ( 71 )
خضر گفت : آيا به تو نگفتم که هرگز نمى توانى به همراه من باشى و بر روش آموزش من شکيبايى ورزى ؟ ( 72 ) موسى گفت : مرا به فراموشى و غفلتم بازخواست مکن و به سبب کارم مرا در تنگنا قرار مده . ( 73 )
سپس از کشتى پياده شدند و به راه افتادند ، تا وقتى که به پسرى نوجوان رسيدند و خضر او را کشت ، موسى گفت : آيا شخص بى گناهى را بدون آن که کسى را کشته باشد کشتى ؟ به راستى کارى ناپسند مرتکب شدى . ( 74 )

◄ 301 ►

[صبور]

صدق الله العلی العظیم


پایان جز 15 قرآن کریم

[گل مريم]

جزء شانزدهم قرآن مجید

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

[گل مريم]

قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكَ إِنَّكَ لَن تَسْتَطِيعَ مَعِي صَبْرًا قَالَ إِن سَأَلْتُكَ عَن شَيْءٍ بَعْدَهَا فَلَا تُصَاحِبْنِي قَدْ بَلَغْتَ مِن لَّدُنِّي عُذْرًا فَانطَلَقَا حَتَّى إِذَا أَتَيَا أَهْلَ قَرْيَةٍ اسْتَطْعَمَا أَهْلَهَا فَأَبَوْا أَن يُضَيِّفُوهُمَا فَوَجَدَا فِيهَا جِدَارًا يُرِيدُ أَنْ يَنقَضَّ فَأَقَامَهُ قَالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْرًا قَالَ هَذَا فِرَاقُ بَيْنِي وَبَيْنِكَ سَأُنَبِّئُكَ بِتَأْوِيلِ مَا لَمْ تَسْتَطِع عَّلَيْهِ صَبْرًا أَمَّا السَّفِينَةُ فَكَانَتْ لِمَسَاكِينَ يَعْمَلُونَ فِي الْبَحْرِ فَأَرَدتُّ أَنْ أَعِيبَهَا وَكَانَ وَرَاءهُم مَّلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصْبًا وَأَمَّا الْغُلَامُ فَكَانَ أَبَوَاهُ مُؤْمِنَيْنِ فَخَشِينَا أَن يُرْهِقَهُمَا طُغْيَانًا وَكُفْرًا فَأَرَدْنَا أَن يُبْدِلَهُمَا رَبُّهُمَا خَيْرًا مِّنْهُ زَكَاةً وَأَقْرَبَ رُحْمًا وَأَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَكَانَ تَحْتَهُ كَنزٌ لَّهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَالِحًا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَيَسْتَخْرِجَا كَنزَهُمَا رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ وَمَا فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِي ذَلِكَ تَأْوِيلُ مَا لَمْ تَسْطِع عَّلَيْهِ صَبْرًا وَيَسْأَلُونَكَ عَن ذِي الْقَرْنَيْنِ قُلْ سَأَتْلُو عَلَيْكُم مِّنْهُ ذِكْرًا





گفت: آيا به تو نگفتم كه هرگز نمى ‏توانى همراه و [همپاى‏] من شكيبايى ورزى؟
[موسى‏] گفت: اگر از اين پس در مورد چيزى از تو پرس و جو نمودم، ديگر با من همراهى نكن، چرا كه [پس از اين مهلت ديگر] از طرف من به عذرى [قانع‏ كننده ]رسيده ‏اى [و عذرت همه‏ جا پذيرفته است‏].
پس به راه افتادند، تا آنگاه كه بر مردم شهرى وارد شدند [و به خاطر احساس گرسنگى‏] از مردم آن [شهر]، مواد غذايى خواستند، امّا آنان از پذيرايى آن دو [انسان بلندمرتبه‏] سر باز زدند؛ پس در آنجا ديوارى را يافتند كه مى ‏خواست فروغلطد، و وى آن [ديوار] را برپا داشت [و بدان استوارى و استحكام بخشيد]. [موسى با تماشاى اين منظره‏] گفت: [دوست من!] اگر مى‏ خواستى [چنين كارى انجام دهى، مى ‏توانستى ]براى آن مزدى دريافت دارى [و براى اين مردم تنگ ‏نظر كه به ما غذا ندادند، رايگان كار نكنى‏].
[او در پاسخ موسى‏] گفت: اين [بار، ديگر هنگامه‏] جدايى ميان من و توست؛ به زودى تو را از حقيقت آنچه نتوانستى بر آن شكيبايى ‏ورزى آگاه خواهم ساخت [و باطن آن كارها را برايت رو خواهم نمود].
امّا آن كشتى [كه آن را شكافتم‏]، از آنِ بينوايانى بود كه در دريا كار مى‏ كردند [و به وسيله آن زندگى خويش را اداره مى‏ نمودند]، و من بر آن شدم [تا] آن را [براى مصون ماندن از مصادره‏] معيوب سازم، چرا كه پشت سرشان پادشاهى [بيدادگر ]بود كه هر كشتى [سالم و] درستى را به زور [و بيداد براى خود ]مى ‏گرفت.
و امّا [جريان‏] آن نوجوان [اين گونه است كه‏] پدر و مادرش [انسانهايى ]با ايمان بودند و من ترسيدم [كه مباد او با عملكرد نادرست خود ]آن دو را به طغيانگرى و كفر وادارد.
از اين رو خواستم كه پروردگارشان براى آن دو [فرزندى ]پاك‏تر و پرمهرتر از او را جايگزين سازد.
و امّا آن ديوار، از آنِ دو نوجوان يتيم در آن شهر بود، و زير آن گنجينه‏ اى نهفته بود كه به آن دو اختصاص داشت، و پدرشان مردى شايسته‏ كردار بود، از اين رو پروردگارت خواست كه آن دو به مرحله رشد خويش برسند و گنج خود را كه بخشايشى از سوى پروردگارت [به آنان‏] بود بيرون آورند؛ و من [هرگز] آن [كارهاى به ظاهر ناپسند] را [خودسرانه و] به رأى خويش انجام ندادم. [آرى دوست من!] اين بود حقيقت آنچه كه تو نتوانستى بر آن شكيبايى ورزى.
و از تو [اى پيامبر] درباره «ذوالقرنين» مى‏پرسند؛ [در پاسخ آنان ]بگو: به زودى خبرى از او براى شما خواهم خواند [و شما را در مورد او آگاه خواهم ساخت‏].

صفحه 302