کلمات قصار نهج البلاغه

[دژدان]

کلمات قصار نهج البلاغه

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_380

وقال عليه السلام : رُبَّ مُسْتَقْبِلٍ يَوْماً لَيْسَ بِمُسْتَدْبِرِهِ وَمَغْبُوطٍفِي أَوَّلِ لَيْلِهِ قَامَتْ بَوَاكِيهِ فِي آخِرِهِ.

و فرمودند: بسيار بودند كسانى كه در آغاز روز زنده بودند اما روز را به پايان نبردند و چه بسيار كسانى كه در آغاز شب زندگيشان مورد غبطه مردم بود اما پايان همان‏ شب عزاداران به سوگشان نشسته بودند.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_381

وقال عليه السلام : الْكَلاَمُ فِي وَثَاقِكَمَا لَمْ تَتَكَلَّمْ بِهِ، فَإذَا تَكَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ فِي وَثَاقِهِ، فَاخْزُنْلِسَانَكَ كَمَا تَخْزُنُ ذَهَبَكَ وَوَرِقَكَ فَرُبَّ كَلِمَةٍ سَلَبَتْ نِعْمَةً [وَجَلَبَتْ نِقْمَةً.

و فرمودند: سخن، مادام كه نگفته‏ اى در اختيار تو است اما همينكه از دهان خارج‏ شد تو در اختيار آن خواهى بود بنابر اين زبانت را همچون طلا و نقره‏ ات، نگهدار زيرا بسيار شده كه يك كلمه نعمت‏ بزرگى را از انسان سلب كرده و يا بلا و درد سرى مهم‏ فراهم ساخته است.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_382

قال عليه السلام : لاَ تَقُلْ مَا لاَ تَعْلَمُ، بَلْ لاَ تَقُلْ كُلَّ مَا تَعْلَمُ،ج فَإِنَّ اللهَ سبحانه قد فَرَضَ عَلَى جَوَارِحِكَ كُلِّهَا فَرَائِضَ يَحْتَجُّ بِهَا عَلَيْكَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.

فرمودند: آنچه نمیدانى مگو! بلكه همه آنچه را كه می دانى نيز مگو زيرا خداوند بر اعضاء و جوارح تو واجباتى قرار داده كه در قيامت از آنها باز خواست‏ خواهد كرد.

اشاره به اينكه بعضى از سخنان اظهارش ممكن است مفسده آفرين و يا افشای اسرار مؤمنى باشد.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_383

قال عليه السلام : احْذَرْ أَنْ يَرَاكَ اللهُ عِنْدَ مَعْصِيَتِهِ، وَيَفْقِدَكَ عِنْدَ طَاعَتِهِ، فَتَكُونَ مِنَ الْخَاسِرِينَ، وَإِذَا قَوِيتَ فَاقْوَ عَلَى طَاعَةِ اللهِ، وَإِذَا ضَعُفْتَ فاضْعُفْ عَنْ مَعْصِيَةِ اللهِ.

فرمودند: از آن بر حذر باش كه خداوند تو را نزد معاصى حاضر ببيند و نزد طاعات‏ غائب، كه از زيانكاران خواهى بود اگر(قرار است) قدرتمند باشى بر اطاعت‏ خداوند قوى باش و اگر بنا است ضعيف و ناتوان باشى در برابر معصيت پروردگار ضعيف و ناتوان باش.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_384

قال عليه السلام : الرُّكُونُ إِلَى الدُّنْيَا مَعَ مَا تُعَايِنُمِنْهَا جَهْلٌ، وَالتَّقْصِيرُ فِي حُسْنِ الْعَمَلِ إذَا وَثِقْتَ بِالثَّوَابِ عَلَيْهِ غَبْنٌ وَالطُّمَأْنِينَةُ إِلَى كُلِّ أَحَدٍ قَبْلَ الاِِْخْتِبَار عَجْزٌ.

فرمودند: اعتماد بدنيا با آنچه با چشم خود(از تحولات آن) مشاهده میكنى، جهل و نادانى است و كوتاهى در حسن عمل با اينكه اطمينان به پاداش داری غبن و خسارت است و اطمينان به هر كس، قبل از آزمايش و امتحان او دليل‏ عجز و ناتوانى تو است.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_385

قال عليه السلام : مِنْ هَوَانِ الدُّنْيَا عَلَى اللهِ أَنَّهُ لاَ يُعْصَى إِلاَّ فِيهَا، وَلاَ يُنَالُ مَا عِنْدَهُ إِلاَّ بِتَرْكِهَا.

فرمودند: براى پستى دنيا(دنياى پر زرق و برق و فريبنده) همين بس، كه تنها محل معصيت‏ خدا آنجا است و براى رسيدن به پاداش خدا راهى جز ترك آن نيست.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_386

قال عليه السلام : مَنْ طَلَبَ شَيْئاً نَالَهُ أَوْ بَعْضَهُ.

فرمودند: آنكس كه در تلاش چيزى باشد يا به همه آن و يا لااقل به قسمتى از آن‏ دست‏ خواهد يافت.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_387

قال عليه السلام : مَا خَيْرٌ بِخَيْرٍ بَعْدَهُ النَّارُ، وَمَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّةُ، وَكُلُّ نَعِيمٍ دوُنَ الْجَنَّةِ مَحْقُورٌكُلُّ بَلاَءٍ دُونَ النَّارِ عَافِيَةٌ.

فرمودند: آن خوبى و نيكى كه جهنم به دنبال داشته باشد در حقيقت‏ خوبى نيست‏ و آن بدى و مشكلى كه بهشت در پشت‏ سرش باشد بدى محسوب نمی شود. هر نعمتی در برابر بهشت‏ حقير و كوچك است و هر بلا و رنجى در برابر جهنم عافيت و تندرستى.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_388

قال عليه السلام : أَلاَ وإِنَّ مِنَ الْبَلاَءِ الْفَاقَةَ وَأَشَدُّ مِنَ الْفَاقَةِ مَرَضُ الْبَدَنِ، وَأشدُّ مِنْ مَرَضِ الْبَدَنِ مَرَضُ الْقَلْبِ. أَلاَ وإِنَّ مِنَ النِّعَم سَعَةَ الْمَالِ، وَأَفْضَلُ مِن سَعَةِ الْمَالِ صِحّةُ الْبَدَنِ، وَأَفْضَلُ مِنْ صِحَّةِ الْبَدَنِ تَقْوَى الْقَلْبِ.

فرمودند: آگاه باشيد! فقر يكى از بلاها است و بدتر از آن بيمارى بدن است، و از آن بدتر بيمارى قلب است. بدانيد كه تقواى قلب دليل صحت‏ بدن خواهد بود.

منظور امام از بيمارى قلب فساد اخلاق و انحراف عقيده است.

[دژدان]

کلمات_قصار_نهج_البلاغه
شماره_389

قال عليه السلام : مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ يُسْرِعْ بِهِ نَسَبُهُ. وفي رواية أُخْرى: مَنْ فَاتَهُ حَسَبُ نَفْسِهِ لَمْ يَنْفَعْهُ حَسَبُ آبَائِهِ.

فرمودند: هرکس عملش او را به عقب بیندازد, نَسَبش او را جلو نیندازد و در روايت ديگرى حضرت فرمودند: هرکس شرافت نفس خويشتن را از دست داده باشد، شرافت پدرانش سودی به حال او ندارد.

سخن جالبى است، دقت در آن ميرساند كه اسلام ارزش را بر پايه عمل‏ و كار می داند، نه حسب و نَسَب و تشويق ميكند كه انسانها بايد ارزشهاى خود را با كار و كوشش بدست آورند و هيچگاه به ديگران تكيه نكنند.