همایش تالیان منتظر .... تلاوت کل قرآن کریم قرآن کریم

[گل مريم]

فهرست کامل سوره های قرآن کریم


شماره صفحه بر مبنای صفحات قرآن عثمان طه می باشد.

لطفا برای دیدن متن قرآن بر روی نام سوره ها

شناسنامه سوره ها بر روی ردیف هر سوره

خواص و آثار سوره ها بر روی جزء هر سوره

و برای آشنایی بیشتر با سوره های قرآن کریم بر روی شماره صفحه هر سوره کلیک نمایید.

ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء
1	فاتحه	1	1	16	نحل	267	14	31	لقمان	411	21	46	احقاف	502	26	61	صف	551	28	76	انسان	578	29	91	شمس	595	30	106	قریش	602	30
2	بقره	2	1	17	اسراء	282	15	32	سجدة	415	21	47	محمد	507	26	62	جمعه	553	28	77	مرسلات	580	29	92	لیل	595	30	107	ماعون	602	30
3	آل عمران	50	3	18	کهف	293	15	33	احزاب	418	21	48	فتح	511	26	63	منافقون	554	28	78	نبأ	582	30	93	ضحی	596	30	108	کوثر	602	30
4	نساء	77	4	19	مريم	305	16	34	سبأ	428	22	49	حجرات	515	26	64	تغابن	556	28	79	نازعات	583	30	94	شرح	596	30	109	کافرون	603	30
5	مائده	106	6	20	طه	312	16	35	فاطر	434	22	50	ق	518	26	65	طلاق	558	28	80	عبس	585	30	95	تین	597	30	110	نصر	603	30
6	انعام	128	7	21	انبياء	322	17	36	يس	440	22	51	ذاريات	520	26	66	تحریم	560	28	81	تکویر	586	30	96	علق	597	30	111	مسد	603	30
7	اعراف	151	8	22	حج	332	17	37	صافات	446	23	52	طور	523	27	67	ملک	562	29	82	انفطار	587	30	97	قدر	598	30	112	اخلاص	604	30
8	انفال	177	9	23	مومنون	342	18	38	ص	453	23	53	نجم	526	27	68	قلم	564	29	83	مطففین	587	30	98	بینة	598	30	113	فلق	604	30
9	توبه	187	10	24	نور	350	18	39	زمر	458	23	54	قمر	528	27	69	حاقه	566	29	84	انشقاق	589	30	99	زلزلة	599	30	114	ناس	604	30
10	يونس	208	11	25	فرقان	359	18	40	غافر	467	24	55	الرحمن	531	27	70	معارج	568	29	85	بروج	590	30	100	عادیات	599	30
11	هود	221	11-12	26	شعراء	367	19	41	فصلت	477	24	56	واقعه	534	27	71	نوح	570	29	86	طارق	591	30	101	قارعة	600	30
12	يوسف	235	12	27	نمل	377	19	42	شوري	483	25	57	حدید	537	27	72	جن	571	29	87	اعلی	591	30	102	تکاثر	600	30
13	رعد	249	13	28	قصص	385	20	43	زخرف	489	25	58	مجادله	542	28	73	مزمل	574	29	88	غاشیة	592	30	103	عصر	601	30
14	ابراهيم	255	13	29	عنکبوت	396	20	44	دخان	496	25	59	حشر	545	28	74	مدثر	575	29	89	فجر	593	30	104	همزه	601	30
15	حجر	262	14	30	روم	404	21	45	جاثية	499	25	60	ممتحنه	549	28	75	قیامة	577	29	90	بلد	594	30	105	فیل	601	30

التماس دعا

[صبور]

سوره النمل


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

طس ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُبِينٍ ( 1 ) هُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ ( 2 ) الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ( 3 ) إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ ( 4 ) أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ ( 5 ) وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ ( 6 ) إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ ( 7 ) فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ( 8 ) يَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ( 9 ) وَأَلْقِ عَصَاكَ ۚ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ ۚ يَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ ( 10 ) إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ ( 11 ) وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ ۖ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ( 12 ) فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُبِينٌ ( 13 )

به نام خداوند بخشنده مهربان

طا ، سين . اينها که بر تو نازل مى شود ، آيات قرآن و آيات کتابى بلندمرتبه است که مقصود خود را به روشنى بيان مى کند . ( 1 ) کتابى که هدايت کننده مؤمنان است و آنان را به رستگارى و ورود به بهشت نويد مى دهد . ( 2 ) همانان که همواره نماز را برپا مى دارند و زکات اموالشان را مى پردازند و آنان به آخرت يقين دارند . ( 3 ) کسانى که سراى آخرت را باور ندارند ، ما کارهايشان را براى آنان زيبا جلوه داده ايم ، و چون منکر آخرتند ، زندگى دنيا را بى هدف مى دانند ، از اين رو هميشه سرگردانند . ( 4 ) آنان کسانى اند که در دنيا و آخرت بد عذابى خواهند داشت و در آخرت از همه زيانکارترند ، زيرا کارهاى پسنديده شان تباه شده است . ( 5 ) و حقّاً ـ اى پيامبر ـ قرآن از سوى حکيم و داناى بلندمرتبه بر تو تلقين مى شود; از اين رو هيچ کس نمى تواند آن را سست کند و در گزارش هايش ناراستى و در حکمش خطايى بيابد . ( 6 ) ياد کن زمانى را که موسى در شبى سرد ، راه را گم کرد ، به خانواده اش گفت : من آتشى ديدم به سراغ آن مى روم و به زودى با يافتن راهنمايى از پيرامون آن ، خبرى از راه براى شما مى آورم و گرنه شعله اى از آتش برخواهم گرفت و نزد شما خواهم آورد ، باشد که آتشى برافروزيد و گرم شويد . ( 7 ) پس هنگامى که نزد آتش آمد ، آوايى به او رسيد که : مبارک است آن کسى که با کلام خود ، در اين آتش بر تو تجلّى کرده و آن کسى که پيرامون اين آتش است ، و منزّه است خدا ، پروردگار جهانيان ، از اين که مکانى او را احاطه کند . ( 8 ) اى موسى ، حقيقت اين است که منم خداى مقتدر شکست ناپذير و حکيم که با تو سخن مى گويم . ( 9 ) ] و سپس اين صدا را شنيد که : [ عصايت را بيفکن . موسى عصايش را انداخت . عصا اژدهايى شد که همچون مارى کوچک به سرعت حرکت مى کرد و در جنب و جوش بود . موسى که عصايش را اين گونه ديد ، $هراسان روى گرداند و فرار کرد و باز نيامد . خدا به او گفت : اى موسى ، نترس که تو رسول منى ، و رسولان هنگامى که در پيشگاه من حضور دارند در امن و امانند و از هيچ چيز نمى ترسند . ( 10 ) ولى کسى که با ارتکاب گناه بر خود ستم کرده است ايمن نخواهد بود; مگر کسى که پس از گناه با توبه به درگاه خدا ، نيکى را جايگزين بدى کرده باشد او نيز ] تا وقتى که در پيشگاه من است [ در امن و امان است و نبايد از چيزى بهراسد . چرا که من آمرزنده و مهربانم . ( 11 ) و دستت را از گريبان زير بغل خود کن آنگاه که برآيد بى هيچ عيبى سپيد و درخشان بيرون آيد . اين دو معجزه از جمله معجزات نُه گانه اى است که به سوى فرعون و قوم او مى برى و به آنان ارائه مى کنى; بى ترديد آنان مردمى هستند که از مرز فطرت خارج شده اند . ( 12 ) پس هنگامى که معجزات ما که همه به روشنى حکايت از حقّانيت رسالت موسى داشت ، به آنان رسيد گفتند : « اين جادويى آشکار است » . ( 13 )

◄ 377 ►

[صبور]

وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنْفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا ۚ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ ( 14 ) وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ عِلْمًا ۖ وَقَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَىٰ كَثِيرٍ مِنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ ( 15 ) وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ ۖ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنْطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِنْ كُلِّ شَيْءٍ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ ( 16 ) وَحُشِرَ لِسُلَيْمَانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ وَالطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ ( 17 ) حَتَّىٰ إِذَا أَتَوْا عَلَىٰ وَادِ النَّمْلِ قَالَتْ نَمْلَةٌ يَا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ لَا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمَانُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ( 18 ) فَتَبَسَّمَ ضَاحِكًا مِنْ قَوْلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ ( 19 ) وَتَفَقَّدَ الطَّيْرَ فَقَالَ مَا لِيَ لَا أَرَى الْهُدْهُدَ أَمْ كَانَ مِنَ الْغَائِبِينَ ( 20 ) لَأُعَذِّبَنَّهُ عَذَابًا شَدِيدًا أَوْ لَأَذْبَحَنَّهُ أَوْ لَيَأْتِيَنِّي بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ ( 21 ) فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطْتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ ( 22 )





فرعون و اطرافيانش با اين که دل هايشان به درستى معجزات ما يقين داشت آنها را به ستم و از سر تکبّر انکار کردند . پس بنگر فرجام فسادگران چگونه شد . ( 14 ) و سوگند ياد مى کنم که ما به داود و فرزندش سليمان ، دانشى والا عطا کرديم ، و آن دو گفتند : ستايش خداى را که با اين نعمت دانش و ديگر نعمت هايى که به ما داده ، ما را بر بسيارى از بندگان با ايمانش برترى بخشيده است . ( 15 ) و پس از داود ، سليمان دارايى ها و سلطنت او را به ارث برد و گفت : اى مردم ، به من و پدرم زبان پرندگان را آموخته اند و از هر نعمتى ، فراوان به ما داده شده است . به راستى اين است فضل و عنايت آشکار که خدا به ما ارزانى داشته است . ( 16 ) و براى سليمان سپاهيانش از جنّ و انس و پرندگان ، همه گردآورى شدند و هر گروهى از آنها در جايگاه مخصوص خود مستقر مى گرديدند و از پراکندگى و به هم آميختگى بازداشته مى شدند . ( 17 ) سليمان و سپاهيانش حرکت کردند تا بر درّه مورچگان درآمدند . در آن ميان مورچه اى گفت : اى مورچگان ، به خانه هايتان درآييد ، مبادا سليمان و سپاهيانش که از وجود شما در اين جا ناآگاهند ، پايمالتان کنند . ( 18 ) سليمان از سخن آن مورچه لب به خنده گشود و با تبسّمى ، شادمانى خود را از نعمت هاى الهى آشکار کرد و گفت : پروردگارا ، در دلم جوششى پديد آور تا نعمت تو را که به من و پدر و مادرم ارزانى داشته اى سپاس بگزارم و در من شورى به پا کن تا کارى را که تو مى پسندى انجام دهم ، و مرا فردى شايسته گردان و در ميان بندگان شايسته ات درآور . ( 19 ) و حال آن پرندگان را که ملازم رکابش بودند جويا شد; هدهد در ميان آنها نبود . گفت : مرا چه شده است که هدهد را نمى بينم ؟ آيا او از آنان است که غيبت کرده اند ] و از حضور در ميان لشکر باز ايستاده اند [ ؟ ( 20 ) بى گمان او را به عذابى سخت عذاب مى کنم و يا سرش را مى بُرم يا اين که بر غيبتِ خود دليلى روشن براى من بياورد . ( 21 ) هدهد پس از درنگى نه چندان طولانى به حضور سليمان رسيد . سليمان سبب غيبتش را پرسيد . هدهد گفت : به چيزى آگاهى يافتم که تو از آن بى خبرى; براى تو از ديار « سبا » خبرى مهم و صحيح آورده ام . ( 22 )

◄ 378 ►

[صبور]

إِنِّي وَجَدْتُ امْرَأَةً تَمْلِكُهُمْ وَأُوتِيَتْ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَلَهَا عَرْشٌ عَظِيمٌ ( 23 ) وَجَدْتُهَا وَقَوْمَهَا يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لَا يَهْتَدُونَ ( 24 ) أَلَّا يَسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْءَ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَيَعْلَمُ مَا تُخْفُونَ وَمَا تُعْلِنُونَ ( 25 ) اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ۩ ( 26 ) ۞ قَالَ سَنَنْظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ كُنْتَ مِنَ الْكَاذِبِينَ ( 27 ) اذْهَبْ بِكِتَابِي هَٰذَا فَأَلْقِهْ إِلَيْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانْظُرْ مَاذَا يَرْجِعُونَ ( 28 ) قَالَتْ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ إِنِّي أُلْقِيَ إِلَيَّ كِتَابٌ كَرِيمٌ ( 29 ) إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ ( 30 ) أَلَّا تَعْلُوا عَلَيَّ وَأْتُونِي مُسْلِمِينَ ( 31 ) قَالَتْ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي أَمْرِي مَا كُنْتُ قَاطِعَةً أَمْرًا حَتَّىٰ تَشْهَدُونِ ( 32 ) قَالُوا نَحْنُ أُولُو قُوَّةٍ وَأُولُو بَأْسٍ شَدِيدٍ وَالْأَمْرُ إِلَيْكِ فَانْظُرِي مَاذَا تَأْمُرِينَ ( 33 ) قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً ۖ وَكَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ ( 34 ) وَإِنِّي مُرْسِلَةٌ إِلَيْهِمْ بِهَدِيَّةٍ فَنَاظِرَةٌ بِمَ يَرْجِعُ الْمُرْسَلُونَ ( 35 )





من زنى را يافتم که بر مردم سبا حکومت مى کرد و از تمام آنچه که پادشاهان براى اداره کشور خود به آن نيازمندند به او داده شده بود و تختى بزرگ داشت . ( 23 ) او و قومش را يافتم که به جاى اين که براى خدا سجده کنند ، براى خورشيد سجده مى کردند ، و شيطان کارهاى ناروايشان را براى آنان آراسته و در نتيجه آنان را از راه خدا و پرستش او باز داشته بود ، از اين رو به حق راه نمى يابند . ( 24 ) آرى ، شيطان براى آنان چنين آراسته بود که براى خدا سجده نکنند; همان خدايى که موجودات را از عدم به درآورده و در آسمان ها و زمين به آنها وجود بخشيده و آنچه را که پنهان مى کنيد و آنچه را که آشکار مى سازيد همه را مى داند . ( 25 ) خداست که هيچ معبودى جز او شايسته پرستش نيست و خداوندگار عرش بزرگ است . ( 26 ) سليمان گفت : خواهيم ديد که آيا راست گفتى يا از دروغگويانى . ( 27 ) پس نامه اى نگاشت و به هدهد گفت : اين نامه مرا ببر و به سوى ملکه سبا و بزرگان دربارش بيفکن ، سپس از جمع آنان به کنارى برو ، و در جايى که آنان را مى بينى قرار گير ، آن گاه ببين درباره اين نامه چه سخنانى را ردّ و بدل مى کنند . ( 28 ) هدهد نامه سليمان را به ملکه سبا رسانيد . وقتى ملکه از مضمون نامه آگاه شد ، به بزرگان دربارش گفت : اى مهتران ، نامه اى گرانقدر به سوى من افکنده شده است; ( 29 ) زيرا آن نامه از سليمان است و با نام خدا آغاز شده و مَطلع آن اين است : به نام خداوند گسترده مهرِ مهربان . ( 30 ) و مضمون نامه اين است : بر من برترى مجوييد و به حالت تسليم نزد من آييد . ( 31 ) پس به منظور مشورت گفت : اى مهتران ، در مورد کارى که براى من پيش آمده است رأى خود را باز گوييد ، که من در اداره امور هرگز خودرأى نبوده و هيچ گاه بدون حضور شما در کارى تصميم نگرفته ام . ( 32 ) سران گفتند : اندوه مدار ، که ما نيرومنديم و لشکرى دلاور و آماده نبرد داريم ، فرمان از آنِ توست و ما $فرمانبرداريم ، پس بنگر چه فرمان مى دهى . ( 33 ) ملکه گفت : اکنون عزم نبرد ندارم ، زيرا پادشاهان وقتى در جنگ پيروز مى شوند و ديارى را فتح مى کنند و بدان وارد مى شوند ، آن را ويران مى کنند و عزيزانش را با قتل و اسارت و زورگويى ، خوار مى سازند و همواره چنين مى کنند . ( 34 ) من پيش از آن که به جنگ اقدام کنم ، خِبرگانى را با هديه اى به سوى آنان مى فرستم ، پس مى نگرم که آن فرستادگان با چه خبرى باز مى گردند و قدرت و مُکنت سليمان را چگونه ارزيابى مى کنند . ( 35 )

◄ 379 ►

[صبور]

فَلَمَّا جَاءَ سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِيَ اللَّهُ خَيْرٌ مِمَّا آتَاكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ ( 36 ) ارْجِعْ إِلَيْهِمْ فَلَنَأْتِيَنَّهُمْ بِجُنُودٍ لَا قِبَلَ لَهُمْ بِهَا وَلَنُخْرِجَنَّهُمْ مِنْهَا أَذِلَّةً وَهُمْ صَاغِرُونَ ( 37 ) قَالَ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَنْ يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ ( 38 ) قَالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقَامِكَ ۖ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ ( 39 ) قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ ۚ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قَالَ هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ ۖ وَمَنْ شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ ( 40 ) قَالَ نَكِّرُوا لَهَا عَرْشَهَا نَنْظُرْ أَتَهْتَدِي أَمْ تَكُونُ مِنَ الَّذِينَ لَا يَهْتَدُونَ ( 41 ) فَلَمَّا جَاءَتْ قِيلَ أَهَٰكَذَا عَرْشُكِ ۖ قَالَتْ كَأَنَّهُ هُوَ ۚ وَأُوتِينَا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهَا وَكُنَّا مُسْلِمِينَ ( 42 ) وَصَدَّهَا مَا كَانَتْ تَعْبُدُ مِنْ دُونِ اللَّهِ ۖ إِنَّهَا كَانَتْ مِنْ قَوْمٍ كَافِرِينَ ( 43 ) قِيلَ لَهَا ادْخُلِي الصَّرْحَ ۖ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَكَشَفَتْ عَنْ سَاقَيْهَا ۚ قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُمَرَّدٌ مِنْ قَوَارِيرَ ۗ قَالَتْ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ( 44 )



چون سرپرست فرستادگان نزد سليمان آمد و هديه ملکه را تقديم سليمان کرد ، سليمان گفت : آيا مرا به مالى ناچيز يارى مى دهيد ؟ اين نبوت و سلطنتى که خدا به من عطا کرده بهتر است از آنچه به شما داده است . من اين کار شما را ناپسند مى دانم و ناپسندتر اين که شما به هديه خود شادمانيد و آن را بزرگ مى شمريد . ( 36 ) به سوى آنان باز گرد که قطعاً با سپاهيانى که قوم سبا را در همان ديارشان در برابر آن هيچ تاب و توانى نباشد به سويشان خواهيم آمد و آنان را با ذلت و خوارى از آن جا بيرون خواهيم کرد . ( 37 ) سليمان پس از بازگرداندنِ فرستادگان ملکه به بزرگان دربارش گفت : اى مهتران ، کدام يک از شما تختِ سلطنتِ آن زن را ـ پيش از آن که با حالت تسليم نزد من آيند ـ براى من مى آورَد ؟ ( 38 ) پليدى مطرود که از جنّيان بود گفت : من آن را پيش از آن که از جايگاهت برخيزى ] و مجلس خود را ترک گويى [ براى تو مى آورم و قطعاً من بر اين کار توانا و امينم . ( 39 ) و آن کس که دانشى فراوان از کتاب الهى نزد خود داشت به سليمان گفت : من آن را پيش از آن که نگاهت به تو بازگردد براى تو مى آورم . سليمان به او رخصت داد و ناگهان تخت پديدار شد . وقتى سليمان ديد تخت نزد او قرار گرفته است گفت : اين از فضل پروردگار من است; آن را به من ارزانى داشته است تا مرا بيازمايد که آيا نعمتش را سپاس مى گزارم يا ناسپاسى مى کنم . و هر کس سپاسگزارى کند ، تنها به سود خود سپاسگزارى مى کند ، و هر کس ناسپاسى کند ] بر خود ستم کرده است که [ پروردگار من بى نياز و کريم است . ( 40 ) سليمان پس از آن که دريافت که ملکه به سوى او رهسپار شده است ، گفت : تخت او را ] با دگرگونى هايى که در آن پديد مى آوريد [ براى او ناشناخته سازيد تا بنگريم آيا بر شناختن تخت خود راه مى يابد يا از کسانى است که به آن پى نمى برند . ما بدين وسيله درک و خرد او را مى آزماييم . ( 41 ) پس هنگامى که ملکه به حضور سليمان رسيد ، به او گفته شد : آيا تخت تو همين گونه است ؟ پاسخ داد : گويى اين همان است . و دريافت که سليمان با اين کار داراى قدرتى برتر است; از اين رو گفت : ما پيش از اين به قدرت شگفت آور سليمان آگاهى يافته و تسليم او شده بوديم . ( 42 ) ] اما او هنوز به يکتايى خدا و رُبوبيّت او ايمان نياورده بود [ و آنچه جز خدا مى پرستيد ، وى را از اين که تسليم خدا شود و به او ايمان بياورد بازداشته بود ، چرا که او از مردمى به شمار مى رفت که کفرپيشه بودند . ( 43 ) به او گفته شد : به کاخ سليمان درآى . او روانه کاخ شد . وقتى آن جا را ديد ، گمان کرد برکه آبى است ، ازاين رو جامه از ساق هايش برگرفت . سليمان به او گفت : اين برکه نيست . کاخى است صاف و صيقلى شده از شيشه ها ] ى بلورين [ . ملکه دريافت که اين نشانه اى بر نبوت اوست ، زيرا بشر عادى قدرت چنين کارى ندارد ، ازاين رو گفت : پروردگارا ، من با پرستش خورشيد بر خود ستم کردم و اکنون با سليمان و همچون او در برابر خدا ، پروردگار جهان ها ، تسليم شدم . ( 44 )

◄ 380 ►

[مشعشع]

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ فَإِذَا هُمْ فَرِيقَانِ يَخْتَصِمُونَ ﴿٤٥﴾ قَالَ يَا قَوْمِ لِمَ تَسْتَعْجِلُونَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ ۖ لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿٤٦﴾ قَالُوا اطَّيَّرْنَا بِكَ وَبِمَنْ مَعَكَ ۚ قَالَ طَائِرُكُمْ عِنْدَ اللَّهِ ۖ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تُفْتَنُونَ ﴿٤٧﴾ وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿٤٨﴾ قَالُوا تَقَاسَمُوا بِاللَّهِ لَنُبَيِّتَنَّهُ وَأَهْلَهُ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ مَا شَهِدْنَا مَهْلِكَ أَهْلِهِ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿٤٩﴾ وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٥٠﴾ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٥١﴾ فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿٥٢﴾ وَأَنْجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ ﴿٥٣﴾ وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ ﴿٥٤﴾ أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّسَاءِ ۚ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ ﴿٥٥﴾ «381»

همانا به سوى قوم ثمود برادرشان صالح را فرستاديم كه اعلام كند خدا را بپرستيد . ولى آنان دو گروه [مؤمن و كافر] شدند كه با يكديگر نزاع و دشمنى مى‏كردند . «45» گفت : اى قوم من ! چرا بر عذاب، پيش از توبه و ايمان شتاب مى‏كنيد ؟ ! چرا از خدا درخواست آمرزش نمى‏كنيد تا مورد رحمت قرار گيريد ؟ !«46» گفتند : ما به تو و همراهانت فال بد زده‏ايم [و شما را سبب بروز اين همه مشكلات و بدبختى خود مى‏دانيم] . گفت : سبب بروز مشكلات و بدبختى شما [طغيان و گناهان شماست كه عكس العملش] نزد خداست ، [ربطى به ما ندارد] بلكه شما گروهى هستيد كه [به مشكلات و مصايب] امتحان مى‏شويد [شايد به اين سبب توبه كنيد و مؤمن شويد . ] «47» در آن شهر نُه نفر از اشراف و سران بودند كه در آن فساد مى‏كردند و اصلاح گر نبودند ،«48» [آنان به يكديگر [گفتند : هم سوگند شويد كه حتماً به صالح و خانواده‏اش شبيخون مى‏زنيم] تا همه را نابود كنيم] ، آن گاه به خونخواهش بگوييم : ما زمان هلاك شدن خانواده‏اش حضور نداشتيم و يقيناً راستگوييم .«49» آنان نيرنگ مهمى به كار گرفتند و ما هم در حالى كه بى‏خبر بودند [با كيفر بسيار سختى] نيرنگ آنان را از بين برديم .«50» پس با تأمل بنگر كه سرانجام نيرنگشان چگونه شد، سرانجام اين بود ؟ كه ما آنان و قومشان را همگى درهم كوبيديم و هلاك كرديم .«51» اين خانه‏هاى آنان است كه به سبب ستمشان [از سكنه] خالى مانده . بى‏ترديد در اين سرگذشت براى گروهى كه معرفت دارند ، عبرتى بزرگ وجود دارد ،«52» و آنان را كه ايمان آوردند و همواره پرهيزكارى مى‏كردند ، نجات داديم .«53» و لوط را [ياد كن] هنگامى كه به قومش گفت : آيا اين عمل بسيار زشت را در حالى كه [وقت انجام دادنش با بى‏شرمى كامل به هم] نگاه مى‏كنيد ، مرتكب مى‏شويد ؟ !«54» آيا شما برپايه شهوت به جاى زنان با مردان آميزش مى‏كنيد ؟ [شما براى اين كار زشت برهانى نداريد] بلكه شما گروهى نادان هستيد .«55» «381»

[صبور]

صدق الله العلی العظیم



پایان جز 19 قرآن کریم

[مهاجر]

جزء ۲۰
		به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ و[لى] پاسخ قومش غير از اين نبود كه گفتند خاندان لوط را از شهرتان بيرون كنيد كه آنها مردمى هستند كه به پاكى تظاهر مى‏نمايند (۵۶) فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا أَخْرِجُوا آلَ لُوطٍ مِّن قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ ﴿۵۶﴾ پس او و خانواده‏اش را نجات داديم جز زنش را كه مقدر كرديم از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش] باشد (۵۷) فَأَنجَيْنَاهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَاهَا مِنَ الْغَابِرِينَ ﴿۵۷﴾ و بارانى [از سجيل] بر ايشان فرو باريديم و باران هشدارداده‏شدگان چه بد بارانى بود (۵۸) وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿۵۸﴾ بگو سپاس براى خداست و درود بر آن بندگانش كه [آنان را] برگزيده است آيا خدا بهتر ست‏يا آنچه [با او] شريك مى‏گردانند (۵۹) قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿۵۹﴾ [آيا آنچه شريك مى‏پندارند بهتر است] يا آن كس كه آسمانها و زمين را خلق كرد و براى شما آبى از آسمان فرود آورد پس به وسيله آن باغهاى بهجت‏انگيز رويانيديم كار شما نبود كه درختانش را برويانيد آيا معبودى با خداست [نه] بلكه آنان قومى منحرفند (۶۰) أَمَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنزَلَ لَكُم مِّنَ السَّمَاءِ مَاء فَأَنبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَةٍ مَّا كَانَ لَكُمْ أَن تُنبِتُوا شَجَرَهَا أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ يَعْدِلُونَ ﴿۶۰﴾ [آيا شريكانى كه مى‏پندارند بهتر است] يا آن كس كه زمين را قرارگاهى ساخت و در آن رودها پديد آورد و براى آن كوه‏ها را [مانند لنگر] قرار داد و ميان دو دريا برزخى گذاشت آيا معبودى با خداست [نه] بلكه بيشترشان نمى‏دانند (۶۱) أَمَّن جَعَلَ الْأَرْضَ قَرَارًا وَجَعَلَ خِلَالَهَا أَنْهَارًا وَجَعَلَ لَهَا رَوَاسِيَ وَجَعَلَ بَيْنَ الْبَحْرَيْنِ حَاجِزًا أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿۶۱﴾ يا [كيست] آن كس كه درمانده را چون وى را بخواند اجابت مى‏كند و گرفتارى را برطرف مى‏گرداند و شما را جانشينان اين زمين قرار مى‏دهد آيا معبودى با خداست چه كم پند مى‏پذيريد (۶۲) أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الْأَرْضِ أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ قَلِيلًا مَّا تَذَكَّرُونَ ﴿۶۲﴾ يا آن كس كه شما را در تاريكيهاى خشكى و دريا راه مى‏نمايد و آن كس كه بادها[ى باران زا] را پيشاپيش رحمتش بشارتگر مى‏فرستد آيا معبودى با خداست‏خدا برتر [و بزرگتر] است از آنچه [با او] شريك مى‏گردانند (۶۳) أَمَّن يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَن يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿۶۳﴾

[مهاجر]

يا آن كس كه خلق را آغاز مى‏كند و سپس آن را بازمى‏آورد و آن كس كه از آسمان و زمين به شما روزى مى‏دهد آيا معبودى با خداست بگو اگر راست مى‏گوييد برهان خويش را بياوريد (۶۴)		أَمَّن يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَمَن يَرْزُقُكُم مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۶۴﴾
بگو هر كه در آسمانها و زمين است جز خدا غيب را نمى‏شناسند و نمى‏دانند كى برانگيخته خواهند شد (۶۵)		قُل لَّا يَعْلَمُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ وَمَا يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ ﴿۶۵﴾
[نه] بلكه علم آنان در باره آخرت نارساست [نه] بلكه ايشان در باره آن ترديد دارند [نه] بلكه آنان در مورد آن كوردلند (۶۶)		بَلِ ادَّارَكَ عِلْمُهُمْ فِي الْآخِرَةِ بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِّنْهَا بَلْ هُم مِّنْهَا عَمِونَ ﴿۶۶﴾
و كسانى كه كفر ورزيدند گفتند آيا وقتى ما و پدرانمان خاك شديم آيا حتما [زنده از گور] بيرون آورده مى‏شويم (۶۷)		وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَئِذَا كُنَّا تُرَابًا وَآبَاؤُنَا أَئِنَّا لَمُخْرَجُونَ ﴿۶۷﴾
در حقيقت اين را به ما و پدرانمان قبلا وعده داده‏اند اين جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست (۶۸)		لَقَدْ وُعِدْنَا هَذَا نَحْنُ وَآبَاؤُنَا مِن قَبْلُ إِنْ هَذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿۶۸﴾
بگو در زمين بگرديد و بنگريد فرجام گنه‏پيشگان چگونه بوده است (۶۹)		قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ ﴿۶۹﴾
و بر آنان غم مخور و از آنچه مكر مى‏كنند تنگدل مباش (۷۰)		وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُن فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ ﴿۷۰﴾
و مى‏گويند اگر راست مى‏گوييد اين وعده كى خواهد بود (۷۱)		وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۷۱﴾
بگو شايد برخى از آنچه را به شتاب مى‏خواهيد در پى شما باشد (۷۲)		قُلْ عَسَى أَن يَكُونَ رَدِفَ لَكُم بَعْضُ الَّذِي تَسْتَعْجِلُونَ ﴿۷۲﴾
و راستى پروردگارت بر [اين] مردم داراى بخشش است ولى بيشترشان سپاس نمى‏دارند (۷۳)		وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَشْكُرُونَ ﴿۷۳﴾
و در حقيقت پروردگار تو آنچه را در سينه‏هايشان نهفته و آنچه را آشكار مى‏دارند نيك مى‏داند (۷۴)		وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَعْلَمُ مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَمَا يُعْلِنُونَ ﴿۷۴﴾
و هيچ پنهانى در آسمان و زمين نيست مگر اينكه در كتابى روشن [درج] است (۷۵)		وَمَا مِنْ غَائِبَةٍ فِي السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ ﴿۷۵﴾
بى‏گمان اين قرآن بر فرزندان اسرائيل بيشتر آنچه را كه آنان در باره‏اش اختلاف دارند حكايت مى‏كند (۷۶)		إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ يَقُصُّ عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَكْثَرَ الَّذِي هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿۷۶﴾

[مهاجر]

وَإِنَّهُ لَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ ﴿۷۷﴾
در حقيقت پروردگار تو طبق حكم خود ميان آنان داورى مى‏كند و اوست‏شكست‏ناپذير دانا (۷۸)		إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُم بِحُكْمِهِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ ﴿۷۸﴾
پس بر خدا توكل كن كه تو واقعا بر حق آشكارى (۷۹)		فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ ﴿۷۹﴾
البته تو مردگان را شنوا نمى‏گردانى و اين ندا را به كران چون پشت بگردانند نمى‏توانى بشنوانى (۸۰)		إِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاء إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ ﴿۸۰﴾
و راهبر كوران [و بازگرداننده] از گمراهى‏شان نيستى تو جز كسانى را كه به نشانه‏هاى ما ايمان آورده‏اند و مسلمانند نمى‏توانى بشنوانى (۸۱)		وَمَا أَنتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَن ضَلَالَتِهِمْ إِن تُسْمِعُ إِلَّا مَن يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُم مُّسْلِمُونَ ﴿۸۱﴾
و چون قول [عذاب] بر ايشان واجب گردد جنبنده‏اى را از زمين براى آنان بيرون مى‏آوريم كه با ايشان سخن گويد كه مردم [چنانكه بايد] به نشانه‏هاى ما يقين نداشتند (۸۲)		وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ ﴿۸۲﴾
و آن روز كه از هر امتى گروهى از كسانى را كه آيات ما را تكذيب كرده‏اند محشور مى‏گردانيم پس آنان نگاه داشته مى‏شوند تا همه به هم بپيوندند (۸۳)		وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ ﴿۸۳﴾
تا چون [همه كافران] بيايند [خدا] مى‏فرمايد آيا نشانه‏هاى مرا به دروغ گرفتيد و حال آنكه از نظر علم بدانها احاطه نداشتيد آيا [در طول حيات] چه مى‏كرديد (۸۴)		حَتَّى إِذَا جَاؤُوا قَالَ أَكَذَّبْتُم بِآيَاتِي وَلَمْ تُحِيطُوا بِهَا عِلْمًا أَمَّاذَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۸۴﴾
و به [كيفر] آنكه ستم كردند حكم [عذاب] بر آنان واجب گردد در نتيجه ايشان د م برنيارند (۸۵)		وَوَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِم بِمَا ظَلَمُوا فَهُمْ لَا يَنطِقُونَ ﴿۸۵﴾
آيا نديده‏اند كه ما شب را قرار داده‏ايم تا در آن بياسايند و روز را روشنى‏بخش [گردانيديم] قطعا در اين [امر] براى مردمى كه ايمان مى‏آورند مايه‏هاى عبرت است (۸۶)		أَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا اللَّيْلَ لِيَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿۸۶﴾
و روزى كه در صور دميده شود پس هر كه در آسمانها و هر كه در زمين است به هراس افتد مگر آن كس كه خدا بخواهد و جملگى با زبونى رو به سوى او آورند (۸۷)		وَيَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَمَن فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَن شَاء اللَّهُ وَكُلٌّ أَتَوْهُ دَاخِرِينَ ﴿۸۷﴾
و كوهها را مى‏بينى [و] مى‏پندارى كه آنها بى‏حركتند و حال آنكه آنها ابرآسا در حركتند [اين] صنع خدايى است كه هر چيزى را در كمال استوارى پديد آورده است در حقيقت او به آنچه انجام مى‏دهيد آگاه است (۸۸) 384		وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ ﴿۸۸﴾

[مهاجر]

هر كس نيكى به ميان آورد پاداشى بهتر از آن خواهد داشت و آنان از هراس آن روز ايمنند (۸۹)		مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِّنْهَا وَهُم مِّن فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ ﴿۸۹﴾
و هر كس بدى به ميان آورد به رو در آتش [دوزخ] سرنگون شوند آيا جز آنچه مى‏كرديد سزا داده مى‏شويد (۹۰)		وَمَن جَاء بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۹۰﴾
من مامورم كه تنها پروردگار اين شهر را كه آن را مقدس شمرده و هر چيزى از آن اوست پرستش كنم و مامورم كه از مسلمانان باشم (۹۱)		إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ رَبَّ هَذِهِ الْبَلْدَةِ الَّذِي حَرَّمَهَا وَلَهُ كُلُّ شَيْءٍ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ ﴿۹۱﴾
و اينكه قرآن را بخوانم پس هر كه راه يابد تنها به سود خود راه يافته است و هر كه گمراه شود بگو من فقط از هشداردهندگانم (۹۲)		وَأَنْ أَتْلُوَ الْقُرْآنَ فَمَنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَقُلْ إِنَّمَا أَنَا مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿۹۲﴾
و بگو ستايش از آن خداست به زودى آياتش را به شما نشان خواهد داد و آن را خواهيد شناخت و پروردگار تو از آنچه مى‏كنيد غافل نيست (۹۳)		وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ سَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ فَتَعْرِفُونَهَا وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۹۳﴾
سوره ۲۸: القصص به نام خداوند رحمتگر مهربان طا سين ميم (۱)		بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ طسم ﴿۱﴾
اين است آيات كتاب روشنگر (۲)		تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿۲﴾
[بخشى] از گزارش [حال] موسى و فرعون را براى [آگاهى] مردمى كه ايمان مى‏آورند به درستى بر تو مى‏خوانيم (۳)		نَتْلُوا عَلَيْكَ مِن نَّبَإِ مُوسَى وَفِرْعَوْنَ بِالْحَقِّ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿۳﴾
فرعون در سرزمين [مصر] سر برافراشت و مردم آن را طبقه طبقه ساخت طبقه‏اى از آنان را زبون مى‏داشت پسرانشان را سر مى‏بريد و زنانشان را [براى بهره‏كشى] زنده بر جاى مى‏گذاشت كه وى از فسادكاران بود (۴)		إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِّنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءهُمْ وَيَسْتَحْيِي نِسَاءهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ ﴿۴﴾
و خواستيم بر كسانى كه در آن سرزمين فرو دست‏شده بودند منت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم و ايشان را وارث [زمين] كنيم (۵) 385		وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ ﴿۵﴾