سوگنامه كربلا (مقتل لهوف)

[گل مريم]

در این تاپیک بر آنیم تا کتاب ترجمه ی لُهوف را به مناسبت نزدیک شدن ایام محرم برای شما به نمایش بگذاریم.



سوگنامه كربلا
(ترجمه لهوف)
نويسنده : سيّد بن طاوس
مترجم : محمّدطاهر دزفولى

[گل مريم]

راوى گوید: عبیدالله بن زیاد حكم نمود كه جایزه اى ناچیز به آنها دادند از ابو عمرو زاهد مروى است كه گفت : آن ده نفر ملعون را چون نیك نظر نمودیم همه آنها را حرام زاده یافتیم و وقتى مختار این ده نفر را دستگیر نمود، امر كرد تا دست و پاى آن ها را با میخ هاى آهنین به زمین فرو بستند و اسب ها را بر پشت نحس آن ها تاختند تا جان به مالك دوزخ سپردند.

از ابن رباح روایت است كه گفت : مرد كورى را دیدم كه در روز شهادت حضرت سید الشهداء علیه السّلام در لشكر ابن زیاد حضور داشت ، از او سؤ ال مى كردند از سبب نابینا شدنش ، او در جواب گفت : من با نه نفر دیگر از لشكریان در روز عاشورا در كربلا حاضر بودم جز آن كه من نه شمشیر زدم نه تیر انداختم و چون آن حضرت به شهادت رسید من به سوى خانه خود برگشتم و نماز عشا را به جاى آوردم و به خواب رفتم پس در عالم رویا شخصى به نزد من آمد و به من گفت :

رسول خدا علیه السّلام تو را طلب نموده ، به نزد پیامبر بیا.
گفتم : مرا با رسول چه كار است !؟
پس آن شخص گریبان مرا گرفت و كشان كشان تا به خدمت پیامبر آورد.
پس آن جناب را دیدم در صحرایى نشسته و آستین هاى خود را تا مرفق بالا زده و حربه اى در دست دارد و فرشته اى در پیش روى آن حضرت صلى الله علیه واله ایستاده و شمشیرى از آتش در دست دارد و آن نه نفر دیگر هم حاضر بودند.

[گل مريم]

آن فرشته آن نه نفر را به این كیفیت به قتل رسانید كه هر یك را ضربتى كه مى زد شعله آتش او را فرو مى گرفت و به درك مى رفت .
پس من نزدیك خدمت شدم و در حضور آن جناب به دو زانو نشستم و گفتم : السلام علیك یا رسول الله!
آن حضرت جواب سلام مرا نفرمود.

مدتى دراز سر مبارك را به زیر افكند سپس سرش را بلا نمود و فرمود: اى دشمن خدا! حرمت مرا شكستى و عترت مرا به قتل رسانیدى و رعایت حق را ننمودى و كردى آنچه كردى !!!
پس من گفتم : یا رسول الله ! به خدا سوگند كه من نه شمشیر زدم و نه نیزه به كار بردم و نه تیر انداختم .
رسول خدا فرمود: راست مى گویى و لكن سیاهى لشكر بودى و بر تعداد آنها افزودى آنگاه فرمود: به نزدیك من بیا و چون نزدیك شدم در خدمتش ‍ طشتى پر از خون دیدم ،
پس حضرت فرمود: این خون فرزندم حسین است و سپس از آن خون مانند سرمه در چشمانم كشید و وقتى از خواب بیدار گشتم ،دیدم دیگر چشمم جایى را نمى بیند

[گل مريم]

سوگواری فاطمه زهرا علیها السّلام


از حضرت صادق علیه السّلام مروى است كه مرفوعا از رسول خدا صلى الله علیه واله روایت نموده كه چون روز قیامت شود از براى فاطمه زهرا قبه اى از نور نصب مى نمایند و حسین علیه السّلام به محشر مى آید در حالتى كه سر خود را بر روى دست گرفته و سر بر بدن ندارد و چون فاطمه علیها السّلام او را به این شكل ببیند یك نعره مى زند كه هیچ فرشته مقرب و نه پیغمبر مرسل نمى ماند مگر آن كه همى به گریه مى افتند.




سپس خداى عزوجل ، حسین علیه السّلام را به بهترین صورت ها از براى فاطمه زهرا علیها السّلام مثل مى نماید و در آن حال ، حسین علیه السّلام در حالى كه سر بر بدن ندارد به قاتلان خود مخاصمه مى كند سپس خداوند، كشندگان او را و آنان كه سر از بدن اطهرش جدا نمودند و یا به نحوى در ریختن خون آن مظلوم شركت داشته اند در مكانى جمع مى كند و من همه آنان را به قتل مى رسانم .

سپس خداى عزوجل آنان را زنده مى كند باز جناب امیر مؤمنان علیه السّلام همه ایشان را مقتول مى نماید؛ باز زنده مى شوند و امام حسن علیه السّلام آن اَشقْیا را به قتل مى رساند و باز خدا ایشان را زنده مى كند پس امام

حسین علیه السّلام آنان را به قتل مى آورد و باز زنده مى گردند پس احدى از ذریه ما باقى نمى ماند مگر آن كه هر كدام یك مرتبه آنها را به قتل مى رساند در این هنگام غیظ و خشم ما فرو مى نشیند و اندوه و مصیبت حضرت سیدالشهداء علیه السّلام از خاطرها رفته و به فراموشى سپرده مى شود
پس از آن ، امام جعفر علیه السّلام فرمود: خدا رحمت كند شیعیان ما را، به خدا سوگند كه ایشان مؤمنان بر حق اند به خدا قسم ! آنها به واسطه درازى حزن و اندوه و حسرتشان ، در مصیبت با ما شریكند

[گل مريم]

و از رسول خدا علیه السّلام مروى است كه فرمود: چون قیامت شود فاطمه زهرا علیها السّلام در حالى كه زنان اطرافش را گرفته اند، مى آید، پس به او گفته مى شود داخل بهشت شو! فاطمه علیها السّلام مى گوید: من داخل بهشت نمى شوم تا آنكه بدانم بعد از رحلت من از دنیا، با فرزندم حسین علیه السّلام چگونه رفتار كرده اند.
پس به او گفته مى شود: انظرى فى قلب القیامة ؛ یعنى به وسط صحراى محشر نظر نما! چون نظر نماید حسین علیه السّلام را مى بیند ایستاده و سر در بدن ندارد.
در این هنگام فریاد بر مى آورد و من نیز از فریاد او به فریاد مى آیم و فرشتگان هم به فریاد مى افتند.

و در روایت دیگر چنین وارد شده كه فاطمه زهرا علیها السّلام نداى وا ولداه ، وا ثمرة فواداه بر مى آورد.

در آن هنگام خداى عزوجل از براى داد خواهى فاطمه علیها السّلام ، به غضب مى آید، پس امر مى كند آتشى را كه نام او هب هب است و هزار سال افروخته شده تا آنكه به غایت سیاه گردیده كه هرگز نسیم روحى در آن داخل نمى گردد و هیچ غم و اندوهى از درون آن خارج نمى شود.

پس ‍ خطاب به آن آتش مى رسد كه به مانند دانه ، آن كسانى را كه حسین علیه السّلام را كشتند، بر چین ؛ آتش آنان را از میان مردم بر مى چیند و چون در میان آتش هَبْ هَبْ جاى گرفتند، آن آتش مانند اسب شیهه مى كشد و ایشان نیز به شیهه او، شیهه مى كشند و هَبْ هَبْ به نعره مى آید و آنان هم به نعره او، نعره مى كشند و هَبْ هَبْ به شعله خویش به فریاد مى آید و آنها نیز به فریاد او، فریاد مى كنند. پس ایشان به زبان گویا به سخن مى آیند كه پروردگار را، به چه علت ما را قبل از بت پرستان ، مستوجب آتش ‍ نمودى ؟
از جانب رب العزة جواب به ایشان مى رسد كه آن كس كه مى داند مانند كسى كه نمى داند، نیست .

[گل مريم]

سید ابن طاوس - اعلى الله مقامه - مى گوید: این خبر را ابن بابویه در كتاب " عقاب الاعمال " ذكر نموده و فرموده كه آن را در مجلد سوم كتاب "تذییل " شیخ محدثین بغداد محمدبن نجار، كه در شرح حالات فاطمه بنت ابى العباس أزدى است ، دیده ام سیخ مزبور به اسناد خود از طلحه روایت نموده كه او گفت :

شنیدم از رسول خدا صلى الله علیه واله مى فرمود: موسى بن عمران - على نبینا و علیه السّلام - از پروردگار خود سؤ ال نمود كه پروردگارا، برادرم هارون از دنیا رفته او را بیامرز پس خداى عزوجل وحى به سوى موسى فرستاد كه اى موسى بن عمران ! اگر از من درخواست نمایى كه اولین و آخرین مردم را بیامرزم ، مى آمرزم مگر كشندگان حسین بن على بن ابى طالب علیه السّلام را.

[گل مريم]

مسلک سوم



مسلك سوم این بخش در بیان امورى است كه پس از شهادت خامس آل عبا حضرت سیدالشهداء علیه آلاف التحیة و الثناء واقع گردیده است.




رواى گوید: عمر سعد لعین پس از قتل فرزندم خاتم النبیین ، سر مطهر امام شهید را در همان روز عاشورا به همراه خولى بن یزید اصبحى و حمیدبن مسلم ازدى - لعنهما الله - به نزد عبیدالله بن زیاد بد نهاد، روانه داشت و نیز حكم داد كه سرهاى انور سایر شهداء - رضوان الله علیهم اجمعین - چه از اصحاب و یاران و چه از اهل بیت و جان نثاران آن حضرت را پاك و پاكیزه نمودند و آنان را با شمر بن ذى الجوشن پلید و قیس بن اشعث با سرهاى مطهر به سوى كوفه رفتند و عمر سعد خود نیز روز عاشورا و روز یازدهم را تا هنگام زوال در زمین كربلا اقامت نمود و بعد از زوال ، آن اهل بیت غم آمال و آن كسانى را كه از طوفان ستم آن اشقیا در سرزمین محنت و بلا، باقى مانده بودند از عیالات حسین علیه السّلام را بر روى پلاسهاى
بى هودج شتران ، سوار نمودند زنان آل عصمت و طهارت را كه امانت هاى انبیاء بودند مانند اسیران ترك و روم با شدت مصیبت و كثرت غم و غصه ، به اسیرى مى بردند.

[گل مريم]

شاعر عرب این مصیبت عظمى را به رشته نظم در آورده :

"یصلى على المبعوث من ..."؛ این قضیه بسیار شگفت آور است كه مردم بر پیغمبر مبعوث كه از آل هشام است ، تحیت و درود بر روح پاكش ‍ مى فرستند و از طرف دیگر، فرزندان و خاندان او را به قتل مى رسانند!!

آیا آن امتى كه امام حسین علیه السّلام را به ظلم و ستم به شهادت رساندند، مى توانند در روز قیامت از جد بزرگوارش امید شفاعت داشته باشند!؟

روایت است كه سرهاى مطهر اصحاب امام حسین علیه السّلام هفتاد و هشت سر نورانى بودند قبیله هاى اعراب براى تقرب جستن به ابن زیاد پست فطرت و یزید حرام زاده بد طینت ، در میان خود قسمت نمودند به این نحو كه طایفه "كنده " سیزده سر مطهر را برداشتند و رئیس ایشان قیس بن اشعث پلید بود قبیله "هوازن " دوازده سر مؤ من ممتحن را گرفتند به سركردگى شمر بن ذى الجوشن - لعنه الله - و گروه تمیم هفده سر عنبر شمیم را برداشتند و بنى اسد شانزده سر از آن بندگان خداى احد، را بردند و قبیله مذحج هفت سر و باقى مردم پرشر سیزده سر انور را قسمت نمودند و با خود به كوفه آوردند.

[گل مريم]

به خاكسپارى شهداى گلگون كفن


راوى گوید: چون ابن سعد لعین بیرون آمد از آن سرزمین ، رفت به سوى كوفه با دست هاى خونین ، جماعتى از طایفه بنى اسد از خانه هاى خود بیرون آمدند و بر آن اجساد طیبه و طاهره ، نماز گزاردند و آن شهدا را به خاك سپردند در همان مكانى كه اینك قبرهاى آن هاست


ابن سعد لعین ، اسیران آل رسول صلى الله علیه و آله را برداشت و قبه همراه خود به كوفه رسانید و چون اهل بیت نزدیك كوفه رسیدند، مردم براى تماشاى اسیران به اطراف شهر آمدند در این هنگام زنى از زنان كوفه بر پشت بام آمد و فریاد زد: من اى الاسارى انتن ؟ شما اسیران از كدام قبیله و خاندانید؟ اسیران گفتند: نحن اسارى آل محمد)! ما اسیران از آل محمد هستیم !

در این موقع آن زن از پشت بام پائین آمد و چندین قطعه لباس و چارقد و مقنعه به خدمت آنها آورد و تقدیمشان نمود آنان آن لباس و پوشاك ها را پذیرفتند و آن ها را حجاب و پرده خویش نمودند.

[گل مريم]

راوى گوید: امام سجاد علیه السّلام هم همراه زنان اهل بیت ، اسیر اشقیاء لئام ، بود، در حالیكه مرض او را ضعیف و ناتوان ساخته بود و حسن مثنى فرزند امام حسن علیه السّلام نیز با زنان اسیر بود و او شرط مواسات در خدمت عموى بزگوار و امام عالى قدر خود به جاى آورده و صبر بسیار بر ضربت شمشیر و زخم نیزه نموده بود و در اثر زخم هاى بسیار كه بر بدن شریفش رسیده بود، ضعیف و ناتوان گردید.

مصنف كتاب "مصابیح " روایت كرده كه حسن مثنى فرزند امام حسن علیه السّلام در آن روز بلا، هفده نفر از گروه اشقیا را به جهنم فرستاد و هیجده زخم بر بدن شریفش وارد آمد و در آن حال ، دایى او اسماء بن خارجه او را از میان معركه برداشت و به سوى كوفه آورد و زخم هاى بدنش ‍ را معالجه و مداوا نمود تا بهبود یافت و او را روانه مدینه ساخت.

همچنین در میان اسیران ، زید و عمرو، فرزندان امام حسن علیه السّلام بودند هنگامى كه اهل كوفه اهل بیت را دیدند، شروع به گریه و زارى نمودند امام زین العابدین علیه السّلام فرمود: اتنوحون و تبكون ...اى اهل كوفه ! در اینجا اجتماع نموده اید و بر حال ما گریه مى كنید؟ و چه كسى عزیزان ما را به قتل رسانیده ؟!

[گل مريم]

مسلک سوم



مسلك سوم این بخش در بیان امورى است كه پس از شهادت خامس آل عبا حضرت سیدالشهداء علیه آلاف التحیة و الثناء واقع گردیده است.




رواى گوید: عمر سعد لعین پس از قتل فرزندم خاتم النبیین ، سر مطهر امام شهید را در همان روز عاشورا به همراه خولى بن یزید اصبحى و حمیدبن مسلم ازدى - لعنهما الله - به نزد عبیدالله بن زیاد بد نهاد، روانه داشت و نیز حكم داد كه سرهاى انور سایر شهداء - رضوان الله علیهم اجمعین - چه از اصحاب و یاران و چه از اهل بیت و جان نثاران آن حضرت را پاك و پاكیزه نمودند و آنان را با شمر بن ذى الجوشن پلید و قیس بن اشعث با سرهاى مطهر به سوى كوفه رفتند و عمر سعد خود نیز روز عاشورا و روز یازدهم را تا هنگام زوال در زمین كربلا اقامت نمود و بعد از زوال ، آن اهل بیت غم آمال و آن كسانى را كه از طوفان ستم آن اشقیا در سرزمین محنت و بلا، باقى مانده بودند از عیالات حسین علیه السّلام را بر روى پلاسهاى
بى هودج شتران ، سوار نمودند زنان آل عصمت و طهارت را كه امانت هاى انبیاء بودند مانند اسیران ترك و روم با شدت مصیبت و كثرت غم و غصه ، به اسیرى مى بردند.