سلام سوالی برای من پیش امده است

[یا علی ابن الحسین]

سلام سوالی برای من پیش امده است با اجازه میپرسم
چرا شما میگید توبه کنید خدا میبخشه در صورتی که حضرت ادم 150 سال یا 300 سال توبه کرد و گریه میکرد بخشیده نشد

حضرت ادم هم یه گناه کوچک کرد و از میوه درخت ممنوعه خورده ایا خدا با پیامبرش اینجوری برخورد کرده ممکنه با ما هم اینجوری برخورد کنه؟

[یا علی ابن الحسین]

در قرآن آیه 37 سوره بقره می فرماید وقتی آدم متوجه خطای خود شد در اينجا آدم به فكر جبران خطاى خويش افتاد و با تمام جان و دل متوجه پروردگار شد، توجهى آميخته با كوهى از ندامت و حسرت.
لطف خدا نيز در اين موقع به يارى او شتافت و چنان كه قرآن در آيات فوق مى ‏گويد:آدم از پروردگار خود كلماتى دريافت داشت، سخنانى مؤثر و دگرگون كننده، و با آن توبه كرد و خدا نيز توبه او را پذيرفت (فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ).
چرا كه او تواب و رحيم است." إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ"
بنابرین مسئله توبه و بخشش گناه چیزی است که در آیات فراوان آن هم با تاکیدات زیاد بیان شده است.
در قرآن آیه 37 سوره بقره می فرماید وقتی آدم متوجه خطای خود شد در اينجا آدم به فكر جبران خطاى خويش افتاد و با تمام جان و دل متوجه پروردگار شد، توجهى آميخته با كوهى از ندامت و حسرت.
لطف خدا نيز در اين موقع به يارى او شتافت و چنان كه قرآن در آيات فوق مى ‏گويد:آدم از پروردگار خود كلماتى دريافت داشت، سخنانى مؤثر و دگرگون كننده، و با آن توبه كرد و خدا نيز توبه او را پذيرفت (فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ).
چرا كه او تواب و رحيم است." إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ"
بنابرین مسئله توبه و بخشش گناه چیزی است که در آیات فراوان آن هم با تاکیدات زیاد بیان شده است.
که مطالعه آیه 53 سوره زمر در بخش قرآن کریم سایت در این زمینه مفید خواهد بود:http://makarem.ir/Quran/?lid=0


عمر ابن خطاب لعنت الله علیه به خانه حضرت زهرا س حمله کرد اما باز روزی اش که کم نشد هیچ گشاد هم شد؟
آنها که در گناه و عصيان، غرق شوند و طغيان و نافرماني را بمرحله نهائي برسانند، خداوند آنها را بحال خود وا مي گذارد و به اصطلاح به آنها ميدان ميدهد تا پشتشان از بار گناه سنگين شود و استحقاق حداکثر مجازات را پيدا کنند.اينها کساني هستند که تمام پل ها را در پشت سر خود ويران کرده اند، و راهي براي بازگشت نگذاشته اند و پرده حيا و شرم را دريده و لياقت و شايستگي هدايت الهي را کاملا از دست داده اند.آيه 178 سوره آل عمران، اين معني را تأکيد کرده مي فرمايد: گمان نکنند آنهائي که کافر شدند، مهلتي که به ايشان ميدهيم براي آنها خوبست بلکه مهلت ميدهيم تا به گناه و طغيان خود بيفزايند و براي آنان عذاب خوار کننده است
مطالعه آدرس زیر در این زمینه مفید است:http://makarem.ir/compilation/Reader...3913&pid=61782
هم چنین می توانید آدرس زیر را مطالعه فرمایید:http://makarem.ir/compilation/Reader.aspx?lid=0&mid=7704&pid=61818

[یا علی ابن الحسین]

(آیه 182) در این آیه و آیه بعد یکى از مجازاتهاى الهى که به صورت یک سنّت درباره بسیارى از گنهکاران سرکش اجرا مى شود، بیان شده و آن «عذاب استدراج» است.
استدراج در دو مورد از قرآن مجید آمده است. یکى در آیه مورد بحث و دیگرى در آیه 44 سوره قلم و هر دو مورد درباره انکارکنندگان آیات الهى است.
خداوند در این آیه مى فرماید: «آنها که آیات ما را تکذیب و انکار کردند تدریجاً، مرحله به مرحله، از راهى که نمى دانند، در دام مجازات گرفتارشان مى کنیم» و زندگى آنها را در در هم مى پیچیم (وَالَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ).

[یا علی ابن الحسین]

(آیه 183) در این آیه همان مطلب را به این صورت تأکید مى کند: چنان نیست که با شتابزدگى چنین کسانى را فوراً مجازات کنم، بلکه «به آنها مهلت و فرصت کافى (براى تنبه و بیدارى) مى دهم» و هنگامى که بیدار نشدند، گرفتارشان مى سازم (وَاُملى لَهُمْ).زیرا کسانى شتاب و عجله مى کنند که قدرت کافى ندارند و مى ترسند فرصت از دستشان برود «ولى نقشه من و مجازاتهایم آنچنان قوى و حساب شده است» که هیچ کس را قدرت فرار از آن نیست (اِنَّ کَیدى مَتینٌ).

این آیه به همه گنهکاران هشدار مى دهد که تأخیر کیفر الهى را دلیل بر پاکى و درستى خود، و یا ضعیف و ناتوانى پروردگار، نگیرند، و ناز و نعمتهایى را که در آن غرقند، نشانه تقربشان به خدا ندانند، چه بسا این پیروزیها و نعمتهایى که به آنها مى رسد مقدمه مجازات استدراجى پروردگار باشد، خدا آنها را غرق نعمت مى کند و به آنها مهلت مى دهد و بالا و بالاتر مى برد، اما سرانجام چنان بر زمین مى کوبد که اثرى از آنها باقى نماند و تمام هستى و تاریخشان را درهم مى پیچد.
از امام صادق(علیه السلام) در تفسیر آیه فوق چنین نقل شده که فرمود: «منظور از این آیه بنده گنهکارى است که پس از انجام گناه، خداوند او را مشمول نعمتى قرار مى دهد ولى او نعمت را به حساب خوبى خودش گذاشته و از استغفار در برابر گناه غافلش مى سازد».