دعای اوّل
در كتب حدیث نقل شده است كه امام ششم حضرت جعفر صادق ـ علیه السّلام ـ قبل از قرائت قرآن، هنگامی كه قرآن به دست میگرفت، این دعا را میخواند:
اللّهمّ انّی اشهد انّ هذا كتابك المنزل من عندك علی رسولك محمّد بن عبدالله صلّی الله علیه و آله، و كلامك النّاطق علی لسان نبیّك، جعلته هادیا منك الی خلقك، و حبلاً متّصلاً فیما بَیْنَكَ وَ بین عبادك. اللّهمّ انّی نشرت عهدك و كتابك، اللّهمّ فاجعل نظری فیه عباده، و قرائتی فیه فكرا، و فكری فیه اعتباراً.
و اجعلنی ممّن اتّعظ ببیان مواعظك فیه، و اجتنب معاصیك، و لا تطبع عند قرائتی علی سمعی، و لا تجعل علی بصری غشاوه.
و لا تجعل قرائتی قرائه لا تدبّر فیها، بل اجعلنی اتدبّر ایاته و احكامه، اخذاً بشرایع دینك.
و لا تجعل نظری فیه غفله، و لا قرائتی هذراً، انّك انت الرّؤوف الرّحیم.[1]
بار خدایا! گواهی میدهم كه این همان كتابی است كه از سوی تو بر پیامبرت محمد بن عبدالله ـ صلّی الله علیه و آله ـ نازل شده، و سخن گویای توست كه بر زبان پیامبرت جاری گشته است.
خداوندا! تو قرآن را از سوی خویش راهنمای خلق و وسیله ارتباط میان خود وبندگانت قرار دادهای.
باز خدایا! من پیمان و كتابت را منتشر ساختم،از این رو ـ خدایا ـ نگاهم را در آن عبات و تلاوتم را همراه با اندیشه، و اندیشهام را در آن مایه عبرت قرارده.
پروردگارا! مرا از كسانی قرار ده كه با اندرزهای آن پند گیرد و از نافرمانی تو برحذر باشد. و بر گوشم به هنگام تلاوت آن مهر مگذار و بر چشمم پرده مپوشان.
خداوندا! تلاوتم را تلاوتی كه در آن اندیشه نباشد قرار مده، بلكه مرا توفیق بده كه در آیات و احكامش بیندیشم، و قوانین آیین تو را به كار بندم.
خدایا! نگاهم را در قرآن مایه غفلت و تلاوتم را بیهوده گویی قرار مده، كه تو خود مهربان و بخشایشگری.[2]