معصومان (عليهم السلام ) نيز در اغلب مواردى كه سخن از دنيا به ميان آمده انسانها را از فريب آن بر حذر داشته اند.
با دقت و تامل در روايات اسلامى ، شيوه هاى فريب كارى دنيا روشن مى شود.
امام على بن ابى طالب (عليه السلام) فرمودند:
احذروا الدنيا فانها غدارة غرارة خدوع معطيه منوع ملبسه نزوع (نهج البلاغه ، خطبه 230.)، (از دنيا حذر كنيد كه دنيا بى وفا و پر مكر و فريب است ، بخشنده اى خسيس و پوشاننده اى برهنه كننده است .)
الا و ان الدنيا دار غراره خداعه تنكح فى كل يوم بعلا و تقتل فى كل ليله اهلا و تفرق فى كل ساعه شملا(نهج السعاده ، ج 3،ص 174.)، (بدانيد كه دنيا سرايى بس فريبنده و مكار است ، هر روز شوهرى مى كند و هر شب اهلى را مى كشد و هر لحظه جمعى را پراكنده مى كند.)
غراره غرور ما فيها فانيه فان من عليها لا خير فى شى ء من ازوادها الا التقوى (نهج البلاغه ، خطبه 111.)، (دنيا و هر آنچه در آن است پيوسته و بسيار فريبنده است ، هم خود و هم اهلش نابود شدنى اند. هيچ خيرى در هيچ يك از بهره ها و گوشه هاى آن نيست ، مگر در توشه تقوا).
سكون النفس الى الدنيا من اعظم الغرور(غرر الحكم ، ح 5650.) (احساس آرامش با دنيا و دل خوشى به آن بزرگ ترين فريب است .)
رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نيز فرمودند:
اگر آنچه من از دنيا مى دانم شما نيز بدانيد، جانهايتان از فريب آن ايمن مى شود(كنز العمال ، ح 6130.).
البته از زوايه ديگرى نيز مى توان به دنيا نظر كرد و درباره آن قضاوت كرد و آن اينكه در كنار مظاهر فريبنده دنيا نشانه هاى فراوانى نيز هست كه گوياى ناپايدارى و فناپذيرى جهان و بى ارزش بودن دنياست :
وقايعى كه مى تواند غافلان را بيدار كند. با اين نگاه بود كه حضرت امير مومنان (عليه السلام) فرمودند:
به حق مى گويم كه دنيا تو را فريب نداد، بلكه تو فريفته آن شدى . دنيا به تو پند و عبرت داد و عادلانه و منصفانه تو را آگاه كرد، و در وعده هايى كه به تو مى دهد، مانند بلاى جسمانى و كم شدن نيرو و توانايى ات ، راستگوتر و باوفاتر از آن است كه به تو دروغ بگويد و يا فريبت دهد.(نهج البلاغه ، خطبه 223.)
مشابه اين عبارات را حضرت در حكمت 131 از كلمات قصار نهج البلاغه نيز فرموده اند.