این اصول چنین بود:
1- حملات پی در پی به دشمن با اجرای عملیات محدود.
2- تكیه بر عوامل معنوی همچون وحدت، ایمان و عشق به شهادت.
3- اتخاذ تاكتیكهای جدید با اتكاء بر نیروهای پیاده و اجرای عملیات در شب.
ستاد عملیات جنوب طی تحلیلی در مورد اتكاء به نیروهای پیاده چنین می نویسد:
با طولانی شدن جنگ، توجه سپاه و نیروهای مردمی برروی این نكته متمركز شد كه با توجه به محدودیت و آسیبپذیری وسایل نظامی و عدم امكان جایگزینی آن (با موقعیت فعلی انقلاب اسلامی ایران، به علت مخالفتش با ابرقدرتهای سازنده این وسایل) بهترین راه، تأكید بر نیروهای پیاده می تواند باشد. (3)
در مرحله جدید در فاصله زمانی اسفند 1359 تا مهر 1360 بیش از 20 عملیات محدود طرحریزی و اجرا شد.
مشخصه این عملیاتها دستیابی به روشهای جدید برای شكستن خطوط دفاعی دشمن، با اتكاء بر نیروهای بسیجی و سپاه بود.
در روش نظامی منطبق بر آییننامههای ارتش، مواضع دفاعی دشمن عمدتاً میبایست با اتكاء به آتش و نیروهای زرهی درهم شكسته و سپس پیشروی در عمق انجام میگرفت.
در روش جدید برای غافلگیری دشمن و جبران كمبود امكانات، عملیات در شب و با تكیه بر نیروهای پیاده كه از روحیه شهادت طلبی برخوردار بودند طرح ریزی میشد.
در این مرحله تجهیزات ارتش شامل توپخانه و زرهی تنها نقش آتش پشتیبانی كننده داشتند.
با طرح جدید عملیاتها روحیه یاس و ناامیدی در نیروهای نظامی و سیاسیون برطرف شد و در عین حال زمینه را برای پشت سر نهادن بیثباتی سیاسی در كشور آماده ساخت.
همچنین زمینههای طرح ریزی عملیات گسترده و آزادسازی كلیه مناطق اشغالی را فراهم نمود.
البته دشمن نیز بخشی از تغییرات تاكتیكی را درك كرد و برای ممانعت از غافلگیری دستورالعملهای جدیدی صادر كرد كه در آن بر آمادگی دفاعی تاكید شده بود.