پس از آن كه ابليس مأمور سجده بر آدم شد و به سبب كبر و غرورى كه داشت از سجده بر او ابا كرد، به خداى متعال گفت: اگر تا قيامت مرا زنده بگذارى، همه فرزندان او ـ جز عدّه كمى ـ را گم راه كرده و آن ها را از راه طاعت و بندگى تو بدر خواهم برد: "قال ارأيتَك هذا الّذى كرمت علىّ لئن اخّرتن الى يوم القيامة لاحتنكنّ ذرّيّته الاّ قليلا." خداى متعال هم فرمود: برو كه كسانى كه از آن ها پيرو تو باشند، جهنم جزاى آن هاست كه مسلّماً جزايى تمام خواهد بود: "قال اذهب فمن تبعك منهم فانّ جهنّم جزاؤكم جزاءً موفوراً."
در اين جا خداوند به اسباب و وسايل و دام هاى شيطانى براى گم راه كردن مردم اشاره كرده، خطاب به شيطان مى فرمايد: از آن ها هركه را توانستى با صدايت تحريك كن و با سواران و پيادگانت بر آن ها بتاز و با آن ها در اموال و اولاد شركت كن و به ايشان وعده بده. و شيطان جز فريب به آن ها وعده نمى دهد
در حقيقت، تو را بر بندگان من تسلّطى نيست و حمايت گر و وكيلى (همچون) پروردگارت بس است: "واستفزز من استطعت منهم بصوتك و اجلب عليهم بخيلك و رجلك و شاركهم فى الاموال و الاولاد وعدهم و ما يعدهم الشيطان الاّ غروراً انّ عبادي ليس لك عليهم سلطان و كفى بربّك وكيلا." اسرا: 64ـ65