به کوری چشم دشمنان اهلبیت.....بگو یا علی

[ملکوت]

[ملکوت]

باده ای از دست حیدر خورده ام هو میکشم

خاک پایش را کمی من روی ابرو میکشم

من غلام قنبرم، قنبر غلام مرتضی است

گر بیایم در حرم با دیده جارو میکشم ...

[ملکوت]

شكر خدا كه نام علی در اذان ماست
ما شيعه ايم و عشق علی هم از آن ماست

ذكر علی عبادت مختص شيعه است
اين اسم اعظم است كه ورد زبان ماست

با هر نفس علی شده ذكر لبم مدام
اين " ياعلی " هميشه رفيق لبان ماست

از " ياعلی " زبان و دهان خسته كي شود؟؟
اصلا زبان برای همين در دهان ماست

دنيا و آخرت به خدا نيست جز علی
بغض علی جهنم و حًبش جنان ماست

ما را گمان كنم ز علی آفريده اند
عشقش سرشته در گل ما ، بند جان ماست

ما شيعه زاده ايم ، خدا را هزار شكر
اين شيعه زادگي شرف خاندان ماست

ما عاشق علی شده ايم و بدون شك
اين هم ز پاكدامني مادران ماست

ما را چكار غير علی را؟؟ فقط علی
آري علی علی بخدا آب و نان ماست

پيرم كه سايه اش همه دم مستدام گفت:
عشق علی هميشه و هرجا نشان ماست

(محمد هاشم مصطفوی)

[ملکوت]

[ملکوت]

شايد که کمی سوز به آهت بدهند

در دَهر کمي حشمت و جاهت بدهند



اما دگر اين امر محال است محال
بي حُبِ علی بهشت راهت بدهند

(سيد مجتبی شجاع)

[ملکوت]

[یا علی ابن الحسین]

یا علییا علی یا علی یا علی یا علی یا علی یا علی یا علی یا علی یا علی

[یا علی ابن الحسین]

[یا علی ابن الحسین]

[مدير سايت]

بسم الله الرحمن الرحیم

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

استاد شهریار