حضرت ابوالفضل(ع)، پرچمدار بصیرت و وفا

[taktaz]

حضرت آیت الله خامنه ای، ضمن ذکر مصیبت حضرت عباس(ع) فرمودند: در زیارات و کلماتی که از ائمه(ع) راجع به اباالفضل العباس(ع) رسیده، روی دو جمله ˈبصیرتˈ و ˈوفاˈ تاکید شده است.

ایشان تصریح کردند: آنطور که از مجموع قراین به دست می‏آید، از مردان رزم‏آور غیر از کودک شش ‏ماهه، یا بچه 11 ساله، اباالفضل العباس(ع) آخرین کسی است که قبل از امام حسین(ع) به شهادت رسیده است؛ و این شهادت هم باز در راه یک عمل بزرگ یعنی آوردن آب برای لب‏تشنگان خیمه‏های ابا عبداللّه الحسین(ع) است.

در زیارات و کلماتی که از ائمه(ع) راجع به اباالفضل العباس(ع) رسیده است، روی دو جمله تاکید شده است: یکی بصیرت، یکی وفا.

بصیرت اباالفضل العبّاس(ع) کجاست؟ همه‏ یاران حسینی، صاحبان بصیرت بودند؛ اما او بصیرت را بیشتر نشان داد.

در روز تاسوعا وقتی‏ که فرصتی پیدا شد که او خود را از این بلا نجات دهد؛ یعنی آمدند به او پیشنهاد تسلیم و امان‏نامه کردند و گفتند ما تو را امان می‏دهیم؛ چنان برخورد جوانمردانه‏ای کرد که دشمن را پشیمان نمود.

گفت: من از حسین جدا شوم؟! وای بر شما! اف بر شما و امان‏نامه‏ شما!

نمونه دیگر بصیرت او، این بود که به سه نفر از برادرانش هم که با او بودند، دستور داد که قبل از او به میدان بروند و مجاهدت کنند تا اینکه به شهادت رسیدند. می‏دانید که آن‏ها چهار برادر از یک مادر بودند: ابالفضل العبّاس(ع) برادر بزرگتر، ˈجعفرˈ، ˈعبداللهˈ و ˈعثمانˈ.

انسان برادرانش را در مقابل چشم خود برای حسین بن علی(ع) قربانی کند؛ به فکر مادر داغدارش هم نباشد که بگوید یکی از برادران برود تا اینکه مادرم دلخوش باشد؛ به فکر سرپرستی فرزندان صغیر خودش هم نباشد که در مدینه هستند؛ این همان بصیرت است.

وفاداری حضرت اباالفضل العبّاس(ع) هم از همه جا بیشتر در همین قضیه‏ وارد شدن در شریعه‏ فرات و ننوشیدن آب است. البته نقل معروفی در همه‏ دهان ها است که امام حسین(ع)، حضرت اباالفضل(ع) را برای آوردن آب فرستاد اما آنچه که من در نقل های معتبر مثل ˈارشادˈ مفید و ˈلهوفˈ ابن طاووس دیدم، اندکی با این نقل تفاوت دارد که شاید اهمیت حادثه را هم بیشتر می‏کند.

در این کتاب های معتبر این‏طور نقل شده است که در آن لحظات و ساعت آخر، آن‏قدر بر این بچه‏ها و کودکان، بر این دختران صغیر و بر اهل حرم تشنگی فشار آورد که خود امام حسین(ع) و اباالفضل(ع) باهم به طلب آب رفتند.

اباالفضل(ع) تنها نرفت؛ خود امام حسین(ع) هم با اباالفضل(ع) حرکت کرد و به طرف همان شریعه‏ فرات شعبه‏ای از نهر فرات که در منطقه بود رفتند، بلکه بتوانند آبی بیاورند.

این دو برادر شجاع و قوی‏پنجه، پشت به پشت هم در میدان جنگ جنگیدند. یکی امام حسین(ع) در سن نزدیک به 60 ‏سالگی است اما از لحاظ قدرت و شجاعت جزو نام‏آوران بی‏نظیر است. دیگری هم برادر جوان سی‏وچند ساله‏اش اباالفضل العباس(ع) است، با آن خصوصیاتی که همه او را شناخته‏اند.

این دو برادر، دوش‏به‏دوش هم، گاهی پشت به پشت هم، در وسط دریای دشمن، صف لشکر را می‏شکافند. برای اینکه خودشان را به آب فرات برسانند، بلکه بتوانند آبی بیاورند. در اثنای این جنگِ سخت است که ناگهان امام حسین(ع) احساس می‏کند دشمن بین او و برادرش عباس(ع) فاصله انداخته است.

در همین زمان است که اباالفضل(ع) به آب نزدیک‏تر شده و خودش را به لب آب می‏رساند. آن‏طور که نقل می‏کنند، او مشک آب را پر می‏کند که برای خیمه‏ها ببرد. در اینجا هر انسانی به خود حق می‏دهد که یک‏ مشت آب هم به لب های تشنه‏ خودش برساند اما او در اینجا وفاداری خویش را نشان داد.

اباالفضل العباس(ع) وقتی‏ که آب را برداشت، تا چشمش به آب افتاد، ˈفذکر عطش الحسینˈ؛ به یاد لب های تشنه امام حسین(ع)، شاید به یاد فریادهای العطش دختران و کودکان، شاید به یاد گریه‏ عطشناک علی اصغر(ع) افتاد و دلش نیامد که آب را بنوشد. آب را روی آب ریخت و بیرون آمد.

در این بیرون آمدن است که آن حوادث رخ می‏دهد و امام حسین(ع) ناگهان صدای برادر را می‏شنود که از وسط لشکر فریاد زد ˈیا اخا ادرک اخاکˈ.

** بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب در خطبه‏های نماز جمعه‏ تهران‏ در 26 فروردین سال 1379