موعظه:
«به یقین شما را از پروردگارتان موعظتی آمد» (یونس، 57)
و قرآن موعظه ای است نافع (سودمند) و نصیحتی جمیع منافع را جامع؛ گوینده، ربّ العالمین؛ و رساننده، جبرئیل امین؛ و ادا کننده، سیّدالمرسلین؛ و خبر دهنده، علمای دین و ارباب کشف یقین؛ سخت دل کسی که بدین وعظ، پندپذیر نگردد و بدبخت کسی که از این پند، بهره ور نشود.
مُفَصّل:
«به سوی شما، کتاب را به تفصیل فرو فرستاد» (انعام، 114). معنی مفصّل، تفصیل یافته باشد؛ یعنی امر و نهی و حلال و حرام او از یکدیگر ممتاز است و هر یک از احکامش جداگانه در مرتبه استقلال و امتیاز.
مکنون:
«در کتابی نگاه داشته شده (که لوح محفوظ است)» (واقعه، 78)؛ یعنی پوشیده، و خدای او را مستور داشته و محفوظ ساخته از آن که باطل بر وی مُتَطرّق تواند شد و گفته اند حقیقت وی مخفی است از نظر اغیار، چون دُرّ که در جوف (درون) صدف پوشیده باشد از لوث و غبار.
منادی:
«به راستی ما منادی ای شنیدیم که برای ایمان ندا می کرد» (آل عمران، 193). بهترین خواننده به طریق حق، قرآن است، طوبی مر هوشمندی را که به گوش جان ندای او بشنود و به سمع قبول، طاعت دعوت او را اصغا نماید.