محرم در اسارت

[ملکوت]

صحنه عاشورا

بچه‌ها نقاشيهايي مي‌کشيدند که مثل آن کمتر پيدا مي‌شد. در بين بچه‌ها نقاشي بود که هر نوع نقاشي را مي‌کشيد. يک بار شب عاشورا جمال که بچه مشهد بود گفت:«يک تابلو براي فردا مي‌خواهيم که پرچم داشته باشد». بچه‌ها پيراهنهاي سفيد را به يکديگر دوختند وبلافاصله چند خيمه و صحنه عاشورا را روي آنها کشيدند. کار تا آخر شب ادامه داشت. صبح هرکس آن را مي‌ديد به گريه مي‌افتاد. در اردوگاه افرادي بودند که هرچه اراده مي‌کردند، به تصوير مي‌کشيدند.

راوي :‌نصرالله قره‌داغي

منبع :کتاب فرهنگ آزادگان صفحه 281

[ملکوت]

ميزان تزريق واکسن‌ها طوري بود که همه را براي 48 ساعت از پاي مي‌انداخت. همه تب مي‌کردند و کسي حال بلند شدن و عزاداري نداشت؛ البته عزاداري برپا مي‌شد؛ اما به علت کسالت افراد، بسيار فشرده و محدود بود. حيله مؤثري بود؛ ولي روز عاشورا را در تب سپري کردن، هم حال و هوايي داشت. دشمن که از حلاوت اين حال خبري نداشت ! سال‌هاي آخر، مجالس عزاداري بسيار باشکوه برپا مي‌شد. مداحان که در اسارت رشد خوبي داشتند، دل‌هاي غصه‌دار اسرا را به رنج‌هاي ائمه پيوند مي‌زدند و اشعار و نوحه‌هاي لطيف و نغزي در اين باب سروده مي‌شد. ( اي کاش که آن اشعار و نوحه‌ها جمع‌آوري مي‌شد. ) اربعين حسيني، 28 صفر و ايام شهادت ديگر ائمه نيز با برپايي مجالس عزا و نوحه‌سرايي جايگاهي خاص داشت.

راوي :سيامک عطايي

منبع :مؤسسه فرهنگي پيام آزادگان

[ملکوت]

واکسن ضدّ عاشورا

به خاطر دارم که بعد از ظهر تاسوعاي سال 65 در کمپ 7 قاطع چهار، عراقي‌ها وارد اردوگاه شدند تا به بهانه تزريق واکسن کزاز، از عزاداري عاشقان حسيني جلوگيري کنند. البته مقدار مواد تزريقي خيلي کم ولي اثر آن بسيار زياد بود. محتوي يک سرنگ را بدون تعويض سوزن به ده نفر تزريق مي‌کردند. يک ساعت بعد از تزريق آمپول‌ها، دست‌هاي برادران، به علت درد شديد استخواني و عضلاني، از حرکت باز مي‌ماند. هدف اصلي آنها از اجراي نمايش تزريقات، کاملاً مشخص بود، زيرا آنها اگر واقعاً به فکر سلامتي ما بودند، مي‌توانستند کارهاي زيادي در زمينه‌ي بهداشت، تغذيه و درمان ما انجام بدهند که در طي دوران اسارت از هيچ کدام خبري نبود و حتي به هنگام اعتراض آزاده‌ها نسبت به عدم رعايت بديهي‌ترين اصول اوليه‌ي زندگي در اردوگاه‌ها، تنها پاسخ آنها ضرب و جرح و شکنجه بود. آن شب و شب‌هاي بعد گرچه دست‌هايمان درد مي‌کرد و قدرت سينه‌زدن نداشتيم، اما دل‌هايمان مي‌تپيد و پردرد بود، از حادثه‌ي کربلا، از مظلوميت امام حسين (ع) و يارانش، از قوم متجاوز و ستمکار؛ و با همين دل‌هاي دردمند بود که گريه و زاري مي‌کرديم و نوحه مي‌خوانديم تا ارادتمان و عشق و اخلاصمان را به اباعبدالله نشان دهيم.

راوي :آزاده علي سيف‌اللهي مقدم

منبع :مؤسسه فرهنگي پيام آزادگان