شفعه

[امیرحسین تسلیمی]

«شفعه» از ماده «شفع» به معناى زوج و جفت و منضم کردن چیزی به چیزی مثل خودش است،و در اصطلاح فقه، عبارت است از: این‌که دو نفر در ملکى به صورت مشاع شریک باشند، اگر یکى از آن‌دو سهمش را به غیر شریکش بفروشد، شریک دیگر حق دارد، همان مبلغ را به مشترى داده و آن سهم را از وى بگیرد و این‌را حق شفعه و صاحب حق را شفیع می‌نامند؛ یعنى: اگر دو نفر در مال غیر منقول مثل خانه و باغ،شریک باشند و یکى از آنها بدون اطلاع شریکش، سهم خود را به دیگرى بفروشد، شریک دیگر (با اجتماع شروطى که خواهیم گفت) می‌تواند همان قیمت را به مشترى بپردازد و آن سهم را از مشترى بگیرد و به سهم خود ضمیمه نماید، اگر چه مشترى راضى نباشد.