روضه ی امام هادی علیه السلام

[مهاجر]

بسم الله الرحمن الرحیم



اللهم صل علی محمد و ال محمد



امشب اومدیم برا امام هادی گریه كنیم،اینقده این آقا غریبه،خادمای حرمش شیعه نیستند،

یكی از علماء نقل می كرد،می گفت:

زمان طاغوت ما از حوزه ی علمیه خرجی مونو گرفتیم،یك ماه رمضون كامل رفتیم سامراء فقط نشستیم

تو حرم قرآن خونیدم،اینقده غریبه ،كسی تو حرم نبود،

مارو فرستادن حرم از خلوتی در بیاد،آی سامراء،آی سرداب

منم ابن الرضا یارب كه كمتر یار من هستند

آخه بعد از امام رضا علیه السلام همه ی بچه های امام رضا علیه السلام،

تا امام عسكری رو می گفتند:ابن الرضا

منم ابن الرضا یارب كه كمتر یار من هستند

به یاد شیعه ام بودم كه از دنیا سفر كردم

آقاجانم،حضرت در بستر بیماری از زهر افتاده بود،یه وقت صدای نازنینش بلند شد،

حسنم بیا،امام عسكری كنار بدن باباش رفت،نگاهی به صورت باباش كرد،

تو تبعیدگاه ومنطقه نظامی تبعیدشون كردند،حضرت كنار بدن بابای غریبش نشست،ناله ها زد..

هر كه از نسل علی شد مسموم

ناله زد فاطمه؛ مادر؛ آتش

تا نمانده به تن و دیده پر آب

سینه سوزان و لبش خشك

ولی زمزمه كرد و به سینه كوبید

كه فدای تو حسین بن علی

همه ی اهلبیت لحظات آخر جان دادن برا حسین گریه كردن،حتی قبل از شهادت ابی عبدالله،

پیغمبر همین طور،فرمود:رو سینه ام باشه من آروم جون می دم،

یه روز میادم رو سینه ی حسینم سنگین می شه،علی همین طور لحظات آخر

دستای عباس و حسین و تو دست هم گذاشت ،مادر همین طور فرمود:

علی جان برا من گریه كن،برا بچه هام گریه كن،برا این كربلایی خیلی گریه كن،

امام مجتبی علیه السلام همین طور گفت:

لایوم كیومك یا اباعبدالله.همه اهلبیت برا حسین گریه كردند

صل الله علیک یا مظلوم یا حسین

الا لعنت الله علی القوم الظالمین

اللهم عجل لولیک الفرج