هُدىً لِلْمُتَّقِينَ، الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ

[گل مريم]

هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ



[متقين داراى دو هدايتند هم چنان كه كفار و منافقين در دو ضلالت مى‏ باشند]


(هُدىً لِلْمُتَّقِينَ، الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ) الخ، متقين عبارتند از مؤمنين، چون تقوى از اوصاف خاصه طبقه معينى از مؤمنين نيست، و اينطور نيست كه تقوى صفت مرتبه ‏اى از مراتب ايمان باشد، كه دارندگان مرتبه پائين‏تر، مؤمن بى تقوى باشند، و در نتيجه تقوى مانند احسان و اخبات و خلوص، يكى از مقامات ايمان باشد، بلكه صفتى است كه با تمامى مراتب ايمان جمع ميشود، مگر آنكه ايمان، ايمان واقعى نباشد.

دليل اين مدعا اين است: خداى تعالى دنبال اين كلمه، يعنى كلمه (متقين)، وقتى اوصاف آن را بيان مى‏ كند، از ميانه طبقات مؤمنين، با آن همه اختلاف كه در طبقات آنان است، طبقه معينى را مورد نظر قرار نميدهد، و طورى متقين را توصيف نميكند كه شامل طبقه معينى شود.


[هدايت اول متقين از سلامت فطرت و هدايت دوم از ناحيه قرآن و فرع بر هدايت اول است‏]
و در اين آيات نوزده‏ گانه كه حال مؤمنين و كفار و منافقين را بيان مى‏ كند، از اوصاف معرف تقوى، تنها پنج صفت را ذكر مى ‏كند، و آن عبارتست از ايمان بغيب، و اقامه نماز، و انفاق از آنچه خداى سبحان روزى كرده، و ايمان بآنچه بر انبياء خود نازل فرموده، و بتحصيل يقين‏ بآخرت، و دارندگان اين پنج صفت را باين خصوصيت توصيف كرده: كه چنين كسانى بر طريق هدايت الهى و داراى آن هستند.

بآخرت، و دارندگان اين پنج صفت را باين خصوصيت توصيف كرده: كه چنين كسانى بر طريق هدايت الهى و داراى آن هستند.
و اين طرز بيان بخوبى مى‏ فهماند كه نامبردگان بخاطر اينكه از ناحيه خداى سبحان هدايت شده ‏اند، داراى اين پنج صفت كريمه گشته‏ اند، ساده‏ تر اينكه ايشان متقى و (داراى پنج صفت نامبرده نشده‏ اند)، مگر بهدايتى از خداى تعالى، آن گاه كتاب خود را چنين معرفى مى‏كند: كه هدايت همين متقين است،