"حسینیه جوانان شهر نورانی قرآن"

[مشعشع]

پیامبر اکرم (ص) :

ای مردم ، این حسین بن علی است ، او را بشناسید ؛ قسم به آن که جانم در دست اوست ، او در بهشت است ، دوستدانش در بهشت ‌اند و دوستداران دوستدارانش نیز در بهشت‌ اند " .
منبع : کتاب چهل حدیث صفحه 12

[مشعشع]

گفته مي‌شود كه دليل سلام دادن شيعيان پس از نوشيدن آب، همين شعري است كه حضرت در ظهر عاشورا گفته‌اند. و اما شعر:


شيعتي مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذكروني (شيعيان من! هنگامي كه آب گوارا نوشيديد، مرا ياد كنيد.)

اَوْ سَمِعْتُم بِغَريبٍ اَوْ شَهيدٍ فَانْدُبُوني (و يا هنگامي كه از غريبي يا شهيدي خبري شنيديد، بر من ندبه كنيد.)


فـَاَنا السِّبْطُ الَّذي مِنْ غَيْرِ جُرْمٍ قَتِلُوني (من، نواده [پيامبر] هستم كه مرا بي گناه كشتند.)

وَ بِجَرد الخَيْلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحِقُوني (و پس از آن از روي عمد، مرا پايمال سم اسبان كردند.)


لَيْتَكُم في يَوْمِ عاشورا جميعاَ تَنْظُروني (اي كاش، همگي در روز عاشورا بوديد و مي‌ديديد.)

كَيْفَ اِسْتَسْقي لِطِفْلي فَاَبوا اَن يّرْحَمُوني (كه چگونه براي كودك خردسالم، آب خواستم و آنان رحم نكردند.)

[مهدی]

من البين ياحسين من زغري وشاب الراس
واي از دست جدا؛ اي حسين! از غمت در کودکي موي سرم سفيد شد.

تانيت ناديت ليش تأخر عباس؟
انتظار کشيدم؛ فرياد برآوردم؛ چرا عباس دير کرد؟

ريته يـمي .. يـجلي همي .. وينه عمي
کاش پيش من مي ماند و غم مرا برطرف مي ساخت؛ عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

   

أنا ياحسين العزيزة ... سکنة يا صيوان داري
اي حسين! اي سرپناه من! من سکينه، دردانه تو هستم.

اعتذر منک يابوي ... وادري مقبول اعتذاري
اي پدر! از تو مغذرت مي خواهم و مي دانم عذزخواي من قبول مي شود.

بسبب لن حشمت عمي ... من العطش وبقلبي ناري
چرا که من بودم که از عطش از عمويم آب تقاضا کردم آتشها در دل من شعله ور شد.

وراح عمي وانتظرته ... حتي ملّيت انتظاري
و چنين بود که عمويم رفت و من به انتظار او ماندم و آن قدر منتظر شدم که از انتظار خسته شدم.

مليت .. ظليت .. انطر واحسب لحظات
از انتظار خسته شدم پيوسته؛ لحظه ها رو شمردم.

وتنوح .. هالروح .. تقدر تصبر هيهات
و اين جان به لب رسيده فرياد مي کرد.

دمعي يهمي ... جفني مدمي ... وينه عمي
شاکم جاري است؛ چشمان خونين است.

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

من البين ياحسين من زغري وشاب الراس
واي از دست جدا؛ اي حسين! از غمت در کودکي موي سرم سفيد شد.

تانيت ناديت ليش تأخر عباس؟
انتظار کشيدم؛ فرياد برآوردم؛ چرا عباس دير کرد؟

ريته يـمي .. يـجلي همي .. وينه عمي
کاش پيش من مي ماند و غم مرا برطرف مي ساخت؛ عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

انتظر والقلب يـخفق ... مثل جنحان اليمامه
انتظار مي کشم در حالي که قلبم مانند بال پرندگان در حال پر پر زدن است.

قلت ليش طلبت منه ... الماي واخذتني الندامه
به خودم گفتم چرا از عمويم آب طلب کردم. خود را سرزنش کردم و به شدت پشيمان شدم.

هم صدق يرجع لي عمي ... برايته وجوده وحسامه
آيا عمويم باز خواهد گشت؟ آيا علم و مشک آب و شمشير او را خواهم ديد؟

ريت لا يروي دليلي ... بس يرد لي بالسلامه
من سيراب شدن را نمي خواهم؛ فقط مي خواهم به سلامتي پيش من برگردد.

ياريت .. لا جيت .. لا منه طلبت الماي
کاش به کربلا نمي آمدم؛ کاش از او آب طلب نمي کردم.

ونيت .. اتـمنيت .. لا تبرد نار حشاي
هرگز آتش دل سرد نمي شود.

هذا هضمي .. موتي حتمي .. وينه عمي
اين بلاي عظيمي است که به من وارد شده؛ مرگم حتمي است. عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

من البين ياحسين من زغري وشاب الراس
واي از دست جدا؛ اي حسين! از غمت در کودکي موي سرم سفيد شد.

تانيت ناديت ليش تأخر عباس؟
انتظار کشيدم؛ فرياد برآوردم؛ چرا عباس دير کرد؟

ريته يـمي .. يـجلي همي .. وينه عمي
کاش پيش من مي ماند و غم مرا برطرف مي ساخت؛ عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

هاک خذ مرسال مني ... وللقمر روح وتعنه
اي پدر! اين پيغام را از من بگير و پيش ماه شب چهارده (قمر بني هاشم) برو.

انشد عليه الشريعه ... بلکي تسمع خبر عنه
از نهر علقمه درباره او سؤال کن تا شايد خبري از او بگيري.

ولو ان يا بوي لقيته ... عن لساني اعتذر منه
و اگر اي پدر او را يافتي، از زبان من از او عذرخواهي کن.

قله ياعباس ارجع ... ما تريد الماي سکنه
به او بگو اي عباس! بررگد. سکينه ديگر از تو آب نمي خواهد.

ترجيت .. وادعيت .. ياريتک حي تلقاه
آرزو مي کنم و دعا مي کنم که او را زنده بيابي.

موجود .. وردود .. ترجع للخيمه وياه
صحيح و سالم؛ سرزنده؛ با او به خيمه گاه برگردي.

هو حلمي .. هو عزمي .. وينه عمي
او روياي من است؛ او اميد من است؛ عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

من البين ياحسين من زغري وشاب الراس
واي از دست جدا؛ اي حسين! از غمت در کودکي موي سرم سفيد شد.

تانيت ناديت ليش تأخر عباس؟
انتظار کشيدم؛ فرياد برآوردم؛ چرا عباس دير کرد؟

ريته يـمي .. يـجلي همي .. وينه عمي
کاش پيش من مي ماند و غم مرا برطرف مي ساخت؛ عمويم کجاست؟

ليش تأخر عباس؟
چرا عباس دير کرد؟

[مشعشع]

میدونی چرا صورت من شده کبود عمو نبود

میدونی چرا موهام گرفته بوی دود عمو نبود
میدونی چرا رمق تو زانو هام نبود عمو نبود
میدونی چرا رفتم محله یهود عمو نبود
عمو نبود عمو نبود

به خدا که آتیش روی چادرم نبود عمو که بود

یه دونه موی سفید روی سرم نبود عمو که بود

به خدا که دستی پی معجرم نبود عمو که بود

کسی توی صحرا پی گوشوارم نبود عمو که بود

عمو نبود عمو نبود

حالا که سرم روی خاک این خرابه هاست عمو کجاست

حالا که روی لبام همش خدا خداست عمو کجاست
حالا که حرم تو ازدحام دشمناست عمو کجاست
حالا که همش رقیه زیر دست و پاست عمو کجاست

عمو کجاست عمو کجاست

بی تو همه افتادن به این روز سیاه عمو بیا

بی تو منم و محلیه یهودیا عمو بیا

داره میکشه من و نگاه شامیا عمو بیا

غرور من و کشته دست بی حیا عمو بیا

عمو بیا عمو بیا

   

برگرفته شده از shear.blog.ir

[مشعشع]

شب اول محرم ، سینه زن تو آرزوشه ، با دستای یه پیر غلامت ، پیرن سیاه بپوشه ، تو کوچه ها با پرچمت ، امید به زندگی میاد ، دوباره بوی نذری از ، روضه های خونگیت میاد ، سلام بر پرچم و علم ، سلام بر شعر محتشم ، سلام بر محرم ، دم هیئتا با گریه ، میگه مادر تو زهرا ، قبول باشه حسینیا این ، عزاداریتون انشا الله ، دوباره روضه رفتنا ، بی ریا ترین عمل شده ، دوباره هر محله ای ، پر علم و کتل شده ، سلام بر کربلای تو ، سلام بر نوکرای تو ، سلام بر محرم و ...

[مشعشع]

انا مظلوم حسین

[مشعشع]

زینب زینب زینب کنز حیا زینب کان وفا زینب
زینب زینب زینب درد آشینا زینب غرق بلا زینب
غم قهرمانی زهرا نیشانی
ای روح با ایمان جانیم سنه قوربان
زینب زینب زینب سرگشته دوران آواره طوفان
زینب زینب زینب حفظ عهد و پیمان شیر شه مردان
زینب زینب زینب محبوبه جانان قرآنینه قوربان
زینب زینب زینب کنز حیا زینب کان وفا زینب
زینب زینب زینب درد آشینا زینب غرق بلا زینب

   

غم قهرمانی زهرا نیشانی
ای روح با ایمان جانیم سنه قوربان
زینب زینب زینب شمشیر دو پهلو دان برنده بیان زینب
زینب زینب زینب قارداش باشونین اوستونده زولفی آراران زینب
زینب زینب زینب صحرای مصیبت ده غمنن قوجالان زینب
زینب زینب زینب قارداش باشونین قانی زولفینده حنا زینب
زینب زینب زینب پیمان حَقَ مظهر قرآنه او لان یاور
زینب زینب زینب حجب و ادبه مظهر شأن و شرف منبر
زینب زینب زینب دائم گوزی قان یاشلی باشینده قارا معجر
زینب زینب زینب زهراسی اولن گوندن آماج بلا زینب
زینب زینب زینب تعبیر رسا زینب تسبیح خدا زینب
زینب زینب زینب محراب عبادت ده تفسیر دعا زینب
زینب زینب زینب پروندۀ خونین شاه شهدا زینب
زینب زینب زینب محکم سوزی اوستونده مردانه دوران زینب
زینب زینب زینب کاخ ستم و ظلمی قل باغلی یخان زینب
زینب زینب زینب چوخ قمچی دگن باشی محمل ده یاران زینب
زینب زینب زینب یولّاردا پرستاری حبُ الاُسرا زینب
زینب زینب زینب سر قافله نهضت اوز نهضتنه قیمت
زینب زینب زینب اولّ ده گورن عزت آخرده چکن ذلت
زینب زینب زینب آغلار گزی غربتده قارداشلارونا حسرت
زینب زینب زینب جان سینه ده سوئلرده وای بخته قرا زینب
زینب زینب زینب هم نایب زهرایه هم دیننه پیرایه
زینب زینب زینب آقزوندا شیرین سوزلر غمنن دولانان وایه
زینب زینب زینب ایستکلی رقیه یینن قبری اولان همسایه
زینب زینب زینب هیچ گور میین عمرینده بیر لحظه صفا
زینب زینب زینب زینب جان نقدنه دین اوسته ارزان ورن زینب
زینب زینب زینب غربت ده اولن یالقوز محتاج کفن زینب
زینب زینب زینب کنز حیا زینب کان وفا زینب
زینب زینب زینب درد آشینا زینب غرق بلا زینب
غم قهرمانی زهرا نیشانی ای روح با ایمان جانیم سنه قوربان

[مشعشع]

قال الصادق علیه السلام:

نفس المهموم لظلمنا تسبیح و همه لنا عبادة و کتمان سرنا جهاد فی سبیل الله.
ثم قال ابو عبد الله علیه السلام: یجب ان یکتب هذا الحدیث بالذهب.

امام صادق علیه السلام فرمود: نفس کسی که بخاطر مظلومیت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش برای ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.
سپس امام صادق علیه السلام افزود: این حدیث را باید با طلا نوشت!

[مشعشع]

تلظّی مکن نازنینم، تلظّی مکن جان بابا

تلظی مکن نازنینم/ تلظی مکن جان بابا
مبادا که دشمن ببیند/ تکان خوردن شانه ام را
ببين بي تو تنهايي ام را/ ببين خم شده قامت من
به خون تو دستم حنا شد/ علی اصغر ای زینت من
تلظی مکن ای/ گل پرپر من
یا باب الحوائج/علی اصغر من
(لالايي، علي اصغر)

چرا نازکای گلویت/ دگر جای بوسه ندارد
شده موسم آن که خونت/ به عرش الهی ببارد
تو ذبح حسینی که عطشان/ منا کرده ای کربلا را
که گهواره ی خالی تو/تکان داده ارض و سما را
مرا می کشد غم/ در این حال محزون
که لبهای خشکت/ لبالب شد از خون
(لالايي، علي اصغر)

شده جلوه ی اسم اعظم/ به چشمان ناز تو پیدا
تو سرّ حسینی که آمد/ برای شهادت به دنیا
اگرچه که ششماهه باشی/ تو هفت آسمان را نشانی
تو طفلی ولیکن شگفتا / که پیر همه عارفانی
شبیهت ندیدم/ شهیدی به عالم
تو را با دو دستم/ به حق، هدیه دادم
(لالايي، علي اصغر)

شاعر: ميلاد عرفان پور

[مشعشع]

به حضرت آیت الله بهجت (ره ) گفتند : کتابی در مورد اخلاق معرفی کنید ایشان فرمودند : نیازی به کتاب نیست یک کلمه کافیست (( خدا می بیند ))

[مشعشع]

وقتی که بابا، زیر لگدها / زمین می افتم آسمون گریش می گیره

حرف می زنم با، سر تو اما / عمه میون حرفامون گریش می گیره

عجب شبیه، چیه قضیه / تا بهونه می گیرم عمه میره از حال
چی میگه عمه، منو ببخش چون / بابا تو گم کردم تو ازدحام گودال
گفتم به هر شاپرکی / با این زبون نمکی و کودکی
پر بزنید رو نیزه ها / برید بابامو ببوسید یواشکی
پرم شکسته، خستم بابایی / دستات که نیست تو دستم بابایی
بازم چشامو بستم بابایی / منتظر تو هستم بابایی
وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی

   

غروب و وحشت، دوباره لکنت / انگار به روی اسب زجر نشست مغیره

هر شب همینه، دلم حزینه / کتک به جای لالایی و شب بخیره
در احتضارم، کفن ندارم / اینجا کفن فروش به دل بغض تو داره
گفتم که بابا، کفن بیاره / یادم اومد بابام خودش کفن نداره
ذکر دلم، یا فاطمه / هنوز یه جایی از تن من سالمه
کل تنم، زخمه ولی / فقط جای مسمار تو سینم کمه
داشتم می گفتم به عمه زینب / یه کم موهامو کنه مرتب

گوشه ی دامنم قشنگ شد / کنده شده زیر نعل مرکب
وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی
دخترک تو، عروسک تو / شبیه مرغ ذبح شده می زنه پر پر
عمه دوباره، اشکش می باره / خودشو می بینه رو تل غمگین و مضطر
چه غریبونه، روضه می خونه / روضه رو می خونه میگه غریب مادر
او می کشید و من می کشیدم / تو کش مکش های سرو حنجرو خنجر
وجود من، دم سوزو آه / با عمه روضه می خونیم با هر نگاه
انگار بازم، رها شدیم / توی مسیر خیمه گاه تا قتلگاه
دیدم تو مقتل که سر نداری / رمقی تو بال و پر نداری
اومدی تو خرابه پیشم / حالا سرت هست پیکر نداری
وای امون از این جدایی وای دلم تنگه بابایی

در لحظه زیبای جاری شدن احساس بر گوهر وجودتان بیکران التماس دعا