آغاز كردم شعر خود را با اباالفضل

[سحر]

به نام خدا

آغاز كردم شعر خود را با
اباالفضل
اذن ورودم در غزل شد يا
اباالفضل

هرمشكلي از ديدِ من سهل
است تا هست
مشكل گشاي مردم دنيا
اباالفضل

مثـل خدا ، مثـل محمّد ، مثـل
حيدر
بي نقص، بي مانند، بي همتا
اباالفضل

اين پرچم و اين مجلس و اين
شور و مستي
برپاست ، وقتي هست پابرجا
اباالفضل

با اين مراعات نظير، اهل
نجاتيم
كشتي حسين و ساحل دريا
اباالفضل

تو كيستي كه با وجود دو
امامش
هستي كفيل زينب كبري
اباالفضل

مجنون خجل گرديد و ليلي
شرمگين شد
روزي كه كردي عشق رامعنا
اباالفضل

اي پرچم نام بلندت در دو عالم
بالاتر از بالاتر از بالا اباالفضل

رزقِ حقيقي ، گريه كردن بر
حسين است
مفتاح اين روزي ست ذكرِ يا
اباالفضل

ذكر توسّلهاي من در خلوت اين
است
"لا كاشفَ الكربِ الحُسَين،اِلّا
اباالفضل"

ديروز از آب روان راحت
گذشتي
تا آبروداري كني فردا اباالفضل

[سحر]

ای اهل حرم میر علمدار نیامد
سقای حرم سید و سالار نیامد

علمدار نیامد علمدار نیامد
ای هم‌سفـران مـاه بنـی هاشمیان کو؟

آرام دل و دیده و آرامش جان کو؟

آیینه‌ی عشق از پی دیدار نیامد
علمدار نیامد علمدار نیامد

دل‌هـای پریشـان شـده شیرازه ندارد
گنجـایش انـدوه و غـمِ تازه ندارد
دل خون شد و مجنون شد و دلدار نیامد
علمدار نیامد علمدار نیامد

آن گل که چمن عاشق بوسیدن او بود
آن ماه که ما را هوس دیدن او بود
صد بار به ما سر زد و این بار نیامد
علمدار نیامد علمدار نیامد

برگـرد عمـو! دل هـوس آب نـدارد
امشب بـه خدا دیده‌ی ما خواب ندارد
ای پردگیـان محـرم اسـرار نیامد
علمدار نیامد علمدار نیامد

[سحر]

ای مشک تو لااقل وفا داری کن
من دست ندارم تو مرا یاری کن
من وعده ی آب تو به اصغر دادم
یک جرعه برای او نگهداری کن
ای مشک نگاه کن به بالای سرم
زهرا نشسته آبرو داري کن

[سحر]

دامن كشان رفتي دلم زير و رو شد
چشم حرامي با حرم روبرو شد
بيا برگرد خيمه اي كس و كارم
منو تنها نگذار اي علمدارم
آب به خيمه نرسيد فداي سرت
حسين قامتش خميد فداي سرت

[سحر]

بحرطویل 8

آمدوگفت :
برادر؛ بخداسینه ی من تنگ شده؛
بعد علی اکبر و قاسم؛
بده اذنم که بجنگم به صف معرکه چون حیدرکرار؛
حسین ع گفت:
الا میر و علمدار،
بیا خیمه نگه کن ؛
که طفلان همه عطشان
همه گریان برو آب بیاور...

و ساقی به بغل مشک ؛چونان شیر؛
بزد برصف دشمن؛ وبه یک نعره،
همه زهره دریدند؛ به یک گوشه رمیدند.
و سقا ؛ ز وفا مشک پراز آب؛
سوی کودک بی خواب

دگر دست چه شد ،
چشم شد،
فرق چه ها گشت...
بماند
درآن لحظه بیامد به سوی مشک؛
یکی تیر"""
وعباس دلاور ؛امیدش همه برباد؛
زمین خورد.....

فقط گفت اخا؛ مادرت آمد به سرم؛
جان همین مادر چون یاس؛
مبر خیمه مرا ؛
من خجل از روی ربابم...