رواياتى پيرامون ياران امام مهدى عليه السلام

[گل مريم]

رواياتى پيرامون ياران امام مهدى عليه السلام

---

برگرفته از آثار آية الله سيد محمد كاظم قزويني

در سـتـايش از اين گروه وارسته و شايسته اى كه خداوند اينان را برگزيده و به هـمـراهى و يارى حضرت مهدى عليه السلام مفتخرشان ساخته ، روايات بسيارى وارد شده اسـت .
در ايـن روايـات ضـمـن ترسيم شخصيت ارزشمند و نقش سازنده و اوصاف برجسته آنان ، از چگونگى پيوستن آنان به امام عصر عليه السلام در مكه ، سخن رفته و فراتر اينكه ، آياتى از قرآن شريف در مورد آنان تاءويل شده است .
مـا نـخـست برخى از روايات را در اين مورد مى آوريم و آنگاه به شرح و توضيح آنها مى پردازيم :

1ـ از دو امـام گـرانـمـايـه حـضـرت بـاقـر و حـضـرت صـادق عـليـهـمـاالسـلام در تاءويل اين آيه شريفه :
((و لئن اخرنا عنهما العذاب الى امة معدوده .))^{(سوره هود، آيه 8.)} آمده است كه :
((ان الامـة المـعدودة ، هم اءصحاب المهدى فى آخر الزمان ، ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا، كعدة اءهل بدر، يجتمعون فى ساعة واحدة ، كما يجتمع قزع الخريف .))^{(يـنـابـيـع المـودة ، ج 3، ص 79 و تـفـسـيـر بـرهـان ذيل آيه شريفه .)}
يعنى :
امـت ^{(واژه ((امـة )) از مـاده ((ام )) اسـت و در اصـل بـه مـفـهـوم انـضمام چيزهايى به يكديگر است . به همين جهت به هر گروهى كه در هـدف يـا زمـان و مـكـان واحـدى گرد آيند نيز، امت گفته مى شود. اما اين واژه گاه به معناى ((وقـت )) هـم آمـده اسـت از جـمله در سوره يوسف ، آيه 45 و نيز ظاهر همين آيه شريفه كه بـه مـعـنـاى وقت است ، اما تفسير حقيقى و تاءويل آن ، طبق روايات رسيده از خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله ((ياران حضرت مهدى هستند.)) بنابراين ((امة معدوده )) مى شود: گروهى كه ، شمارشان محدود است .
و آيه اينطور ترجمه مى شود: ((اگر ما مجازات ستمكاران را به قيام مهدى عليه السلام و ياران او واگذاريم ... .)} مـورد اشـاره در آيـه شـريفه ، ياران حضرت مهدى در واپسين حركت تاريخ و آخـرالزمـان هـسـتـند. آنان به شمار ياران پيامبر صلى الله عليه و آله در جنگ بدر، 313 نـفـرنـد و بـسـان ابـرهـاى پـراكـنـده پـايـيـزى ـ كـه بـنـاگـاه بـراى نزول باران رحمت ، به خواست خدا متراكم و منسجم مى گردند ـ ظرف يك ساعت از سراسر جهان در مكه ، برگرد وجود آن خورشيد جهان افروز، گرد مى آيند.

[گل مريم]

8ـ نه غرور و مستى و نه احساس ضعف

آنان نه به آفت غرور و مستى گرفتار مى شوند و نه از شمار اندك همراهان و پيشتازان در نـخـسـتـين مراحل قيام و ظهور آن حضرت ، احساس وحشت و تنهايى مى كنند.
زيرا انسانى كه داراى ارتباط عميق و خالصانه با آفريدگار تواناى هستى است ، با داشتن آن ارتباط و پـيـونـد احـسـاس وحـشت نمى كند و نيز از پيوستن ديگران به راه و رسم نجات بخش و افتخارآفرين خويش و بسيارى همراهان ، شادمان و مغرور نمى گردد.

9ـ در آرزوى انجام وظيفه و شهادت

آرزوى بـزرگ يـاران خـاص امـام مـهـدى عـليه السلام به دوش كشيدن بار مسئوليت و به انـجـام رساندن وظايف و جهاد و شهادت در راه خداست . چرا كه معنا و مفهوم حقيقى شهادت را به شايستگى دريافته و ارزش آن در بارگاه خدا را، آنگونه كه بايد، شناخته اند.

[گل مريم]

10ـ نام مقدّس حسين عليه السلام بر لب

آنـان نـام بـلنـد آوازه حـسـيـن عـليـه السـلام را بر لب دارند و شعار ويژه آنان ، (( يالثارات الحسين ! )) ^{( بحارالانوار، ج 52، ص 307.)} است .

آرى ! فـاجـعـه خـونـبـار كـربلا و شهادت حسين عليه السلام بازگشت قرنها و نسلها، نه تنها به بوته فراموشى سپرده نمى شود، بلكه همواره زنده و پرحرارت مى ماند و هر چـه روزگـاران بـر آن بـگـذرد حـرارت و شـور و سـوزش خـويـش ‍ را حفظ مى كند چنانكه گويى همين ديروز آرى ! ديروز! رخ داده است .

آرى ! كـسـانـى كـه در روز عاشورا، آن جنايات دهشتناك را ببار آوردند همگى در خور سخت تـريـن كـيـفـرهـا هـستند، همانگونه كه از نسلهاى پس از آنان نيز كسانى كه بدان جنايات دمـنـشـانـه راضـى بـاشند در خور شديدترين كيفرهايند. چرا كه رضايت دهندگان به آن جنايات ، خود شريك جنايت و در خور كيفر و نابودى اند.

آخـر، انـسان نمايى كه وجدانش راضى شود كه حرمتهاى خدا هتك گردد و خون بزرگترين دوستان خدا، بدست پليدترين مخلوق او به زمين ريخته شود، چنين انسانى زيبنده زندگى و ادامـه حـيـات نـيـسـت ، او مـوجود پليد و پست و متعفنى است كه از پليدى او جامعه انسانى آلوده مـى گـردد و وانـهـادن چـنـيـن مـوجـودى ، جـنـايـتـى نـابخشودنى در حق بشريت است و نـاگـزير بايد چنين جرثومه هاى كثيفى كه از روز شهادت پيشواى شهيدان حضرت حسين عـليـه السـلام تـا امـروز و تـا روز قـيـامـت آن اصـلاحـگـر بـزرگ جـهـانـى تـوليـد مثل و افزون گشته اند نابود گردند.

[گل مريم]

راستى چنين موجود پليدى چه ارزش و كرامتى دارد؟!

بجاست در اين مورد روايتى را از هشتمين امام نور حضرت رضا عليه السلام بياوريم :

((سـئل الامـام الرضـا عـليـه السـلام : يـابـن رسـول الله !... مـا تـقـول فـى حـديـث روى عـن الصـادق عـليـه السـلام اءنـّه قال : اذا قام القائم قتل ذرارى قتلة الحسين بفعال آبائها؟))
فقال عليه السلام : ((هو كذلك .))
فقال السائل : ((قول الله عزوجل : ((و لا تزر وازرة وزر اخرى )) ما معناه ؟))
قـال عـليـه السـلام : ((صـدق الله فـى جـمـيع اقواله ، لكنّ ذرارى قتلة الحسين يرضون اءفـعـال آبـائهـم و يـفـتـخـرون بـهـا و مـن رضـى شـيـئا كـان كـمـن اءتـاه و لو اءن رجـلا قـتـل فـى المـشـرق فـرضـى بـقـتـله رجـل بـالمـغـرب ، لكـان الراضـى عـنـدالله شـريك القـاتـل و انـمـا يـقـتـلهـم القـائم ـ اذا خـرج ـ لرضـاهـم بفعال آبائهم ... . )) ^{(تـفـسـيـر بـرهـان ، ج 2، ص 418، ذيـل آيه شريفه و بحارالانوار، ج 45، ص 295.)}
يـعـنـى : از امام رضا عليه السلام سؤ ال شده كه : ((اى پسر پيامبر! در مورد اين روايت چـه مـى فـرمـايـيـد كـه از امـام صـادق عـليـه السـلام آورده انـد كه : به هنگامى كه قائم آل مـحمد(ص ) قيام كند، نسل كشندگان حسين عليه السلام را به كيفر جنايت پدرانشان به قتل مى رساند.؟))
آن حضرت فرمود: ((آرى ! روايت درست است و امام مهدى عليه السلام چنين مى كند.))
پرسيده شد: ((بنابراين ، آيه شريفه چه مى شود كه مى فرمايد:
((و لا تزر وازرة اءخرى .)) ^{(سوره اسراء، آيه 33.)}
يعنى : هيچ كس بار گناه ديگرى را به دوش نمى كشد؟))

فـرمـود: ((سـخـن خـدا و آيـه شـريـفـه كـامـلا صـحـيـح اسـت ، امـا بـحـث ايـن اسـت كـه نـسـل كـشـنـدگـان حـسـيـن بـه جـنـايـات وحـشـتـنـاك پـدران خـويـش دل خـوش مـى دارنـد و بـدان مـى بـالنـد و كـسـى كـه بـه كـارى رضـايـت دهـد هـمـانـنـد عامل آن كار است . از اين رو اگر مردى در مشرق بناحق كشته شود و ديگرى در مغرب بر آن رضـايـت دهـد، در پـيـشـگـاه خـدا شـريـك قـتـل اسـت و قـائم آل مـحـمد(ص ) هنگامى كه قيام مى كند آنان را بخاطر رضايتشان به جنايات پدرانشان و افتخار بر آن جنايات به كيفر مى رساند.))

آرى ! يـاران حـضرت مهدى عليه السلام بخاطر اعلام عظمت فاجعه عاشورا كه با گذشت زمـان ، تجديد مى شود و نشانه ها و آثار و ابعاد آن ، با رشد فكرى و آگاهى و افزون گـشـتـن شناخت و بينش بشريت در مورد رخدادها آشكار مى گردد، بنام حسين عليه السلام و عـاشـوراى او شعار مى دهند و نداى ((يالثارت الحسين !)) را همه جا طنين افكن مى سازند. چرا كه اين شعار، هشدارى است به همه پليدان و جنايتكارانى كه بدان فاجعه دلخـراش ‍ رضـايت داده و خاندان وحى و رسالت را بخاطر آن فداكارى بى نظير و دفاع از حـق و عـدالت و سـتـم سـتـيـزى ، بـه بـاد نـكـوهـش گـرفـتـنـد و در طـول تـاريـخ از پـليـدان حـق سـتـيـز و سـتمكار، جانبدارى نموده و جنايات آنان را توجيه كردند.

[گل مريم]

آرى ! خواننده گرامى ! از رواياتى كه در مورد ياران مهدى عليه السلام ترسيم گرديد اين نكته استفاده مى شود كه برخى از آنان بوسيله ابرها در روز روشن جابجا شده و به مكه و قرارگاه آن گرامى مرد عصرها و نسلها مى رسند.

در ايـن مـورد بـرخـى از نـويـسـنـدگـان معاصر اظهار نظر نموده و گفته اند كه منظور از ((ابـر)) در ايـنـجـا هـواپـيـمـا مـى بـاشـد، امـا مـا نـمـى تـوانـيـم بـديـن تاءويل بسنده كنيم . چرا كه ممكن است منظور از ((ابرها)) همان معناى حقيقى واژه ((سحاب )) باشد، زيرا ابرى كه ميليونها تن آب را با خود جابجا مى كند، جابجا ساختن انسانها براى آن چه مشكلى ايجاد مى كند؟ بويژه هنگامى كه بصورت فشرده و توده هاى متراكم و بـاران زا، از زمـيـن اوج مى گيرد و با فاصله بسيار از زمين ، اثر جاذبه زمين نيز ضعيف مى شود.

بـه هـر حـال زيـبـنـده اسـت كـه مـا در روايـت از واژه ((يـحـمـل )) كـه دلالت بـر جـابـجـا شـدن بـوسـيله ابر است غفلت نورزيم و اين جلمه ، نـشانگر آن است كه برخى از ياران امام مهدى عليه السلام كسانى هستند كه ابر، آنان را جابجا مى كند.

و نـيـز از روايـات ، ايـن واقـعيت دريافت مى گردد كه برخى از ياران آن حضرت نيز به هنگامه ظهور و قيام حضرت مهدى عليه السلام در مكه هستند و برخى در شهرها و كشورهاى ديـگـر پـراكـنـده اند كه به هنگام ظهور امام و تصميم بر قيام براى اصلاح جهان ، آنان نيز از شرق و غرب زمين به ((مكه )) روى مى آورند.

بـرخـى از آنـان بـوسـيـله ((ابـرها)) به قرارگاه آن پيشواى بزرگ و نجات بخش مى رسـنـد، برخى با ((طىّ الارض )) و پيچيده شدن زمين بر زير پاى آنان و نزديك شدن راه دور بصورت اعجازآميز كه از آن سخن رفت .