خَتَمَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ ..

[گل مريم]

خَتَمَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عظِيمٌ

• سوره : البقرة آیه : 7
  
  

خدا بر دلها و شنوايى آنان مهر نهاده، و بر ديدگانشان پرده افكنده است. و اينان را عذابى است سهمگين.


نگرشى بر واژه‏ ها

«كفر» به‏ معناى ناسپاسى و در مقابل «شكر» و «سپاس» است؛ همانگونه كه «حمد» و «ستايش» دربرابر «ذمّ» و «سرزنش» قرار دارد. پس، به بيان روشنتر، كفر به‏ معناى «پوشاندن نعمت» و «سپاس و شكر» به ‏مفهوم «آشكارساختن نعمتهاى» خداست.

در فرهنگ عرب، به هر آنچه چيزى را بپوشاند، «كفر» گفته مى ‏شود. بعنوان مثال، «لبيد» مى‏ گويد: «فى ليلة كفرالنّجوم غمامها» (شبى كه ابرها ستاره‏ ها را پوشانده بود).

«إِنذار»، هشدار خاصى است براى توجّه‏ دادن به آينده ‏اى ترسناك؛ و خدا به اين وصف خوانده شده است؛ چرا كه: «...ذلِكَ يُخَوِّفُ‏ اللَّهُ بِهِ عِبادَهُ...» (...اين كيفرى است كه خدا بندگانش را به آن هشدار مى‏دهد...).

در تفاوت «إنذار» و «إشعار»، برخى گفته ‏اند كه «إنذار» ترساندن از رويدادى هراس ‏انگيز با فرصتى كافى است، امّا «إشعار» عكس آن است.

«ختم» مانند «طبع»، به‏ معناى «مهر نهادن» است. ختم هر چيز، پايان آن است، و ختم كتاب يعنى تمام كردن آن. مهر را نيز به همين دليل «خاتم» مى‏گويند.

واژه «سمع» گرچه مفرد آمده، منظور از آن دستگاه شنوايى است و به اين دليل مفرد آمده كه مصدر است؛ و ممكن است با حذف مضاف باشد، يعنى «مواضع سمعهم»؛ يا بدان جهت كه مضاف ‏اليه جمع است، مفرد هم معناى جمع مى‏ دهد. در ادبيات عرب، نظير اين مورد، بسيار است.

«غشاوه» بر وزن «عمامه»، به‏ معناى «پرده و پوشش» است.

«قلب» در لغت به ‏مفهوم «وارونه‏ شدن» آمده است؛ و از آنجا كه قلب انسان همواره با دريافتها و انديشه‏ هاى گوناگون، دگرگون مى ‏شود، اين واژه را درمورد آن بكار مى ‏برند.