همایش تالیان منتظر .... تلاوت کل قرآن کریم قرآن کریم

[گل مريم]

فهرست کامل سوره های قرآن کریم


شماره صفحه بر مبنای صفحات قرآن عثمان طه می باشد.

لطفا برای دیدن متن قرآن بر روی نام سوره ها

شناسنامه سوره ها بر روی ردیف هر سوره

خواص و آثار سوره ها بر روی جزء هر سوره

و برای آشنایی بیشتر با سوره های قرآن کریم بر روی شماره صفحه هر سوره کلیک نمایید.

ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء	ردیف	نام سوره	شماره صفحه	جزء
1	فاتحه	1	1	16	نحل	267	14	31	لقمان	411	21	46	احقاف	502	26	61	صف	551	28	76	انسان	578	29	91	شمس	595	30	106	قریش	602	30
2	بقره	2	1	17	اسراء	282	15	32	سجدة	415	21	47	محمد	507	26	62	جمعه	553	28	77	مرسلات	580	29	92	لیل	595	30	107	ماعون	602	30
3	آل عمران	50	3	18	کهف	293	15	33	احزاب	418	21	48	فتح	511	26	63	منافقون	554	28	78	نبأ	582	30	93	ضحی	596	30	108	کوثر	602	30
4	نساء	77	4	19	مريم	305	16	34	سبأ	428	22	49	حجرات	515	26	64	تغابن	556	28	79	نازعات	583	30	94	شرح	596	30	109	کافرون	603	30
5	مائده	106	6	20	طه	312	16	35	فاطر	434	22	50	ق	518	26	65	طلاق	558	28	80	عبس	585	30	95	تین	597	30	110	نصر	603	30
6	انعام	128	7	21	انبياء	322	17	36	يس	440	22	51	ذاريات	520	26	66	تحریم	560	28	81	تکویر	586	30	96	علق	597	30	111	مسد	603	30
7	اعراف	151	8	22	حج	332	17	37	صافات	446	23	52	طور	523	27	67	ملک	562	29	82	انفطار	587	30	97	قدر	598	30	112	اخلاص	604	30
8	انفال	177	9	23	مومنون	342	18	38	ص	453	23	53	نجم	526	27	68	قلم	564	29	83	مطففین	587	30	98	بینة	598	30	113	فلق	604	30
9	توبه	187	10	24	نور	350	18	39	زمر	458	23	54	قمر	528	27	69	حاقه	566	29	84	انشقاق	589	30	99	زلزلة	599	30	114	ناس	604	30
10	يونس	208	11	25	فرقان	359	18	40	غافر	467	24	55	الرحمن	531	27	70	معارج	568	29	85	بروج	590	30	100	عادیات	599	30
11	هود	221	11-12	26	شعراء	367	19	41	فصلت	477	24	56	واقعه	534	27	71	نوح	570	29	86	طارق	591	30	101	قارعة	600	30
12	يوسف	235	12	27	نمل	377	19	42	شوري	483	25	57	حدید	537	27	72	جن	571	29	87	اعلی	591	30	102	تکاثر	600	30
13	رعد	249	13	28	قصص	385	20	43	زخرف	489	25	58	مجادله	542	28	73	مزمل	574	29	88	غاشیة	592	30	103	عصر	601	30
14	ابراهيم	255	13	29	عنکبوت	396	20	44	دخان	496	25	59	حشر	545	28	74	مدثر	575	29	89	فجر	593	30	104	همزه	601	30
15	حجر	262	14	30	روم	404	21	45	جاثية	499	25	60	ممتحنه	549	28	75	قیامة	577	29	90	بلد	594	30	105	فیل	601	30

التماس دعا

[مشعشع]

وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْيَتِكُمْ ۖ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ ﴿٨٢﴾ فَأَنْجَيْنَاهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كَانَتْ مِنَ الْغَابِرِينَ ﴿٨٣﴾ وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا ۖ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ ﴿٨٤﴾ وَإِلَىٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا ۗ قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ ۖ قَدْ جَاءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ ۖ فَأَوْفُوا الْكَيْلَ وَالْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا ۚ ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿٨٥﴾ وَلَا تَقْعُدُوا بِكُلِّ صِرَاطٍ تُوعِدُونَ وَتَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِهِ وَتَبْغُونَهَا عِوَجًا ۚ وَاذْكُرُوا إِذْ كُنْتُمْ قَلِيلًا فَكَثَّرَكُمْ ۖ وَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ ﴿٨٦﴾ وَإِنْ كَانَ طَائِفَةٌ مِنْكُمْ آمَنُوا بِالَّذِي أُرْسِلْتُ بِهِ وَطَائِفَةٌ لَمْ يُؤْمِنُوا فَاصْبِرُوا حَتَّىٰ يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنَا ۚ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ ﴿٨٧﴾ «161»

پاسخ قومش جز اين نبود كه به يكديگر گفتند : اينان را از شهرتان بيرون كنيد ؛ زيرا مردمانى هستند كه همواره خود را پاك نشان مى‏دهند .«82» پس او و اهلش را نجات داديم جز همسرش كه از باقى‏ماندگان [در ميان كافران] بود .«83» و بر آنان بارشى [بى‏نظير از سنگ‏هاى آتشين] بارانديم ، پس با تأمل بنگر كه سرانجام گنهكاران چگونه بود ؟ ! «84» و به سوى مردم مدين ، برادرشان شعيب را [فرستاديم ،] گفت : اى قوم من ! خدا را بپرستيد كه شما را جز او معبودى نيست ، يقيناً برهانى روشن از سوى پروردگارتان براى شما آمد ، پس پيمانه و ترازو را پُر و كامل بدهيد ، و از اجناس و اموال و حقوق مردم مكاهيد ، و در زمين پس از اصلاح آن [به وسيله رسالت پيامبران] فساد مكنيد ، اين [امور] براى شما بهتر است اگر مؤمنيد .«85» و بر سر هر راهى منشينيد كه كسانى را كه به خدا ايمان آورده‏اند [به مصادره اموال و شكنجه و باج خواهى] بترسانيد، و از راه خدا بازداريد ، و بخواهيد آن را [با وسوسه و اغواگرى] كج نشان دهيد ؛ و به ياد آوريد زمانى كه جمعيت اندكى بوديد ، ولى [پروردگارتان] شما را فزونى داد ، و با تأمل بنگريد كه سرانجام بدكاران عصيانگر چگونه شد ؟«86» و اگر گروهى از شما به آيينى كه من به آن فرستاده شده‏ام ، ايمان آوردند و گروهى ايمان نياوردند ، پس [شما اى مؤمنان] شكيبايى ورزيد تا خدا ميان ما داورى كند ، كه او بهترين داوران است .«87» «161» صدق الله علی العظیم

[صبور]

جز 9 قرآن کریم

[صبور]

۞ قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَا شُعَيْبُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَكَ مِنْ قَرْيَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۚ قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَارِهِينَ( 88 ) قَدِ افْتَرَيْنَا عَلَى اللَّهِ كَذِبًا إِنْ عُدْنَا فِي مِلَّتِكُمْ بَعْدَ إِذْ نَجَّانَا اللَّهُ مِنْهَا ۚ وَمَا يَكُونُ لَنَا أَنْ نَعُودَ فِيهَا إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّنَا ۚ وَسِعَ رَبُّنَا كُلَّ شَيْءٍ عِلْمًا ۚ عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنَا ۚ رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنْتَ خَيْرُ الْفَاتِحِينَ( 89 ) وَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ لَئِنِ اتَّبَعْتُمْ شُعَيْبًا إِنَّكُمْ إِذًا لَخَاسِرُونَ( 90 ) فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ ( 91 ) الَّذِينَ كَذَّبُوا شُعَيْبًا كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيهَا ۚ الَّذِينَ كَذَّبُوا شُعَيْبًا كَانُوا هُمُ الْخَاسِرِينَ ( 92 ) فَتَوَلَّىٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَنَصَحْتُ لَكُمْ ۖ فَكَيْفَ آسَىٰ عَلَىٰ قَوْمٍ كَافِرِينَ( 93 ) وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَبِيٍّ إِلَّا أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ( 94 ) ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّىٰ عَفَوْا وَقَالُوا قَدْ مَسَّ آبَاءَنَا الضَّرَّاءُ وَالسَّرَّاءُ فَأَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ( 95 )



از ميان اشراف قومش آنان که تکبّر ورزيده و ايمان نياورده بودند گفتند : اى شعيب ، قطعاً تو و کسانى را که ايمان آورده و با تواَند از شهرمان بيرون مى کنيم ، يا اين که به کيش ما بازگرديد . گفت : آيا هر چند ناخشنود باشيم ، باز هم بايد به کيش شما درآييم ؟ ( 88 )
ما آيين شما را نمى پذيريم ، چرا که اگر به آيين شما بازگرديم بعد از اين که خدا ما را از آن رهايى داده است قطعاً به خدا دروغ بسته ايم . ما را نشايد که به آن بازگرديم مگر اين که خدا که تدبيرکننده امور ماست عنايت خود را از ما برگيرد و ما به شرک روى بياوريم ، زيرا دانش پروردگار ما همه چيز را فراگرفته و اوست که مى داند تا چه زمانى ما درخورِ يکتاپرستى هستيم . ما بر خدا توکّل کرده و امر خود را به او وانهاده ايم . پروردگارا ميان ما و قوم ما که کافر شده اند به حق داورى کن و حق گريزان را نابود کن که تو بهترين داورانى . ( 89 )
و از ميان اشراف قومش آنان که کفر ورزيده بودند به مؤمنان گفتند : اگر از شعيب پيروى کنيد ، قطعاً شما در آن صورت زيانکار خواهيد بود . ( 90 )
آن گاه لرزش آنان را فراگرفت و در خانه هايشان به زانو درآمدند و با چهره بر زمين افتادند و هلاک شدند . (91)
کسانى که شعيب را دروغگو شمردند چنان نابود شدند که گويى در ديارشان اقامت نداشتند . کسانى که شعيب را دروغگو انگاشتند آنانند زيانکاران . ( 92 )
پس از آن که عذاب به سراغ کافران مدين آمد ، شعيب از آنان روى برتافت و گفت : اى قوم من ، به راستى من پيام هاى پروردگارم را به شما رساندم و شما را پند دادم ، از اين رو بر شما اندوه نمى خورم . چگونه بر مردمى که کافر شدند اندوه خورم ؟ ( 93 )
و ما در هيچ شهرى پيامبرى نفرستاديم مگر اين که مردم آن جا را به سختى و گزند دچار کرديم ، باشد که آنان در برابر خدا فروتنى کنند . ( 94 )
پس چون به راه راست نيامدند ، به جاى سختى ، آسايش آورديم تا اين که فزونى يافتند ( اموال و افرادشان بسيار شد ) گفتند : سختى ها و آسايش ها بازىِ روزگار است نه آزمون الهى ; به پدران ما نيز گزند و مايه سرور ( رفاه و آسايش ) رسيده است . پس ناگهان آنان را به عذاب فرو گرفتيم در حالى که آن را تصور نمى کردند . ( 95 )

صفحه 162

[صبور]

وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَىٰ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ ( 96 ) أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَىٰ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا بَيَاتًا وَهُمْ نَائِمُونَ ( 97 ) أَوَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَىٰ أَنْ يَأْتِيَهُمْ بَأْسُنَا ضُحًى وَهُمْ يَلْعَبُونَ ( 98 ) أَفَأَمِنُوا مَكْرَ اللَّهِ ۚ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ ( 99 ) أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِ أَهْلِهَا أَنْ لَوْ نَشَاءُ أَصَبْنَاهُمْ بِذُنُوبِهِمْ ۚ وَنَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ ( 100 ) تِلْكَ الْقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَائِهَا ۚ وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَمَا كَانُوا لِيُؤْمِنُوا بِمَا كَذَّبُوا مِنْ قَبْلُ ۚ كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ الْكَافِرِينَ ( 101 )وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ ۖ وَإِنْ وَجَدْنَا أَكْثَرَهُمْ لَفَاسِقِينَ (102)ثُمَّ بَعَثْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَظَلَمُوا بِهَا ۖ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ ( 103 ) وَقَالَ مُوسَىٰ يَا فِرْعَوْنُ إِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ( 104 )


و اگر مردم آن شهرها که به عذاب گرفتار شدند ، ايمان آورده و تقوا پيشه کرده بودند ، به يقين از آسمان و زمين برکت هايى بر آنان مى گشوديم ، ولى پيامبران و آيات ما را دروغ انگاشتند ، ما نيز آنان را به عذابى که نمود گناهانشان بود گرفتار ساختيم . ( 96 )
با اين حال ، آيا مردم شهرها ايمن بودند از اين که عذاب ما شبانه آن گاه که خفته اند به سراغشان آيد ؟ ( 97 )
و آيا مردم شهرها ايمن بودند از اين که عذاب ما آن گاه که آفتاب مى گسترد ، در حالى که به بازى روزانه مشغولند ، به سراغشان آيد ؟ ( 98 )
آيا آنان از مکر خدا ايمن بودند ؟ جز مردم زيانکار از مکر خدا احساس ايمنى نمى کنند . ( 99 )
آيا فرجام شوم پيشينيان ، کسانى را که زمين را پس از هلاکت ساکنانش به ارث مى برند راه ننموده و براى آنان اين حقيقت را آشکار نکرده است که اگر بخواهيم ، آنان را به گناهانشان گرفتار مى سازيم و بر دل هايشان مهر مى نهيم ، در نتيجه آنان سخن حق را نخواهند شنيد ؟ (100 )
ما بخشى از خبرهاى اين شهرها را بر تو حکايت مى کنيم ، و به راستى پيامبرانشان معجزاتى را که بر حقّانيتشان دلالت داشت براى آنان آوردند ولى آنها ايمان نياوردند ، زيرا چنين نبودند که به چيزى که پيش تر آن را دروغ شمرده اند ايمان بياورند . اين گونه خداوند بر دل کافران مهر مى نهد . ( 101 )
آنان با خدا پيمان بستند که او را بپرستند و براى او شريکى مپندارند ، ولى براى بيشترشان پايبندى به هيچ عهدى نيافتيم ، و بيشترشان را اين گونه يافتيم که عهدشان را مى شکنند . ( 102 )
سپس بعد از آن پيامبران ، موسى را با نشانه هاى خود ( معجزات ) به سوى فرعون و اشرافيان دربارش به رسالت برانگيختيم ولى آنها را از روى ستم دروغ شمردند و انکار کردند ، چرا که مردمى فسادگر بودند . پس بنگر فرجام فسادگران چگونه بود . ( 103 )
و موسى گفت : اى فرعون ، همانا من پيامبرى از سوى پروردگار جهان ها هستم . ( 104 )

صفحه 163

[صبور]

حَقِيقٌ عَلَىٰ أَنْ لَا أَقُولَ عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ ۚ قَدْ جِئْتُكُمْ بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِيَ بَنِي إِسْرَائِيلَ ( 105 ) قَالَ إِنْ كُنْتَ جِئْتَ بِآيَةٍ فَأْتِ بِهَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ( 106 ) فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ ( 107 ) وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ( 108 )قَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ( 109 ) يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ ۖ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ( 110 ) قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ( 111 )يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَاحِرٍ عَلِيمٍ (112) وَجَاءَ السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالُوا إِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ( 113 )قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ( 114 ) قَالُوا يَا مُوسَىٰ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَإِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ( 115 )قَالَ أَلْقُوا ۖ فَلَمَّا أَلْقَوْا سَحَرُوا أَعْيُنَ النَّاسِ وَاسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَاءُوا بِسِحْرٍ عَظِيمٍ( 116 )۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ ۖ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ( 117 )فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ( 118 ) فَغُلِبُوا هُنَالِكَ وَانْقَلَبُوا صَاغِرِينَ ( 119 ) وَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ(120 )


تلاش من اين است که جز سخن راست و درست به خدا نسبت ندهم و من سزاوار آنم . من براى شما از جانب پروردگارتان دليلى روشن ( معجزه اى آشکار ) بر رسالت خود آورده ام ; پس اى فرعون ، بنى اسرائيل را رها کن تا همراه من رهسپار شوند . ( 105 )
فرعون گفت : اگر معجزه اى آورده اى ، چنانچه در اين ادّعا از راستگويانى ، آن را بياور و نشان بده . (106 )
پس موسى عصايش را افکند و ناگهان آن اژدهايى شد که هيچ شک و ترديدى در آن راه نداشت . ( 107 )
و دست خود را از گريبان بيرون کشيد و ناگهان آن براى بينندگان سپيد و درخشان گرديد . ( 108 )
سران و بزرگان قوم فرعون در جلسه مشورتى گفتند : بى ترديد ، اين شخص جادوگرى دانا و زبردست است . ( 109 )
مى خواهد با پشتيبانى بنى اسرائيل شما را از سرزمينتان بيرون کند . اينک براى مقابله با او چه برنامه اى داريد و چه دستورى مى دهيد ؟ ( 110 )
پس بر آن شدند که با سحر به مقابله با وى برخيزند ; از اين رو به فرعون گفتند : در مجازات او و برادرش هارون شتاب مکن و کارشان را به تأخير انداز و گروهى را در شهرها براى جمع آورى جادوگران ماهر بسيج کن ، (111 ) که آنان هر جادوگر ماهر و زبردستى را نزد تو مى آورند . ( 112 )
چنين شد ، و جادوگران نزد فرعون آمدند و گفتند : اگر ما بر موسى پيروز شويم حتماً پاداشى بزرگ خواهيم داشت . ( 113 )
فرعون گفت : آرى ، و علاوه بر اين قطعاً از مقرّبان من خواهيد بود . ( 114 )
جادوگران با اطمينان از پيروزى خود گفتند : اى موسى ، يا تو نخست عصاى خود را بيفکن يا ما نخستين کسى باشيم که جادوى خود را مى افکنيم . ( 115 )
موسى گفت : شما بيفکنيد . پس هنگامى که عصاها و ريسمان هاى خود را افکندند ، ديدگان مردم را افسون کردند و آنان را به وحشت انداختند و جادويى بزرگ به ميان آوردند . ( 116 )
و ما به موسى وحى کرديم که عصايت را بينداز ، و او چنين کرد ، پس ناگهان آن اژدهايى شد و آنچه را به دروغ مى ساختند به سرعت در کام خود فرو مى برد . ( 117 )
پس حق پاى گرفت و افسونى که ساختند تباه شد . ( 118 )
آن گاه فرعون و يارانش در آن جا مغلوب شدند و خوار و بى مقدار بازگشتند . ( 119 )
و جادوگران بى اختيار به سجده درافتادند . ( 120 )

صفحه 164

[صبور]

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ( 121 )رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ( 122 )قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌ مَكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْهَا أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ( 123 )لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ( 124 )قَالُوا إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ(125 )وَمَا تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءَتْنَا ۚ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ( 126 )وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَآلِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءَهُمْ وَنَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ( 127 )قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ( 128 )قَالُوا أُوذِينَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنَا وَمِنْ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ( 129 )وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْصٍ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ( 130 )


گفتند : ما به پروردگار جهان ها ايمان آورديم ; ( 121 )
همان پروردگار موسى و هارون . ( 122 )
فرعون گفت : پيش از آن که به شما رخصت دهم به او ايمان آورديد . قطعاً اين نيرنگى است که آن را در اين شهر پرداخته ايد تا مردمش را از آن جا بيرون کنيد ، پس به زودى کيفر اين کارتان را خواهيد دانست . ( 123 )

سوگند ياد مى کنم که دست و پاى شما را يکى از راست و ديگرى از چپ به شدّت خواهم بريد ، سپس همه شما را در تنه هاى درختان خرما به صليب خواهم کشيد . ( 124 )
ساحران گفتند : بدين وسيله به سوى پروردگارمان باز خواهيم گشت و به لقاى او خواهيم رسيد . ( 125 )
و تو از ما ناخشنود نيستى و با ما هيچ دشمنى و کينه اى ندارى جز به سبب اين که چون نشانه هاى پروردگارمان براى ما پديدار شد ، آنها را باور کرديم . پروردگارا ، بر ما شکيبايى فرو ريز و ما را در حالى که تسليم تو هستيم بميران . ( 126 )
و اشراف قوم فرعون به او گفتند : آيا موسى و قومش را وامى گذارى تا در زمين تباهى به بار آورند و موسى تو و خدايانت را رها کند ؟ گفت : به زودى ـ همچون گذشته ـ پسرانشان را مى کشيم و زنانشان را براى خدمتگزارى زنده مى داريم ، و بى ترديد ما بر آنان برترى داريم و بر آنان چيره ايم . ( 127 )
موسى به قوم خود گفت : از خدا يارى بجوييد و بر دشوارى ها شکيبا باشيد که اين راه و رسم تقواپيشگى است . زمينى را که در دست فرعونيان مى بينيد از آنِ خداست نه فرعون . خدا آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد به ميراث خواهد داد و فرجام نيکو از آنِ تقواپيشگان است . ( 128 )
قوم موسى به او گفتند : هم پيش از آن که نزد ما بيايى و هم بعد از آن که نزد ما آمدى مورد آزار قرار گرفتيم . گفت : اميد است پروردگارتان دشمن شما را نابود کند و شما را در اين سرزمين جانشين گرداند تا شما را بيازمايد و بنگرد که چگونه رفتار مى کنيد . ( 129 )
و به راستى خاندان فرعون ( قبطيان ) را به خشکسالى ها و قحطى هايى چند و کمبود محصولات گرفتار ساختيم ، باشد که متذکر شوند و حقيقت را دريابند . ( 130 )

صفحه 165

[صبور]

فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ( 131 )وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ ( 132 ) فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ ( 133 ) وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ ( 134 ) فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ ( 135 ) فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ ( 136 ) وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ ( 137 )


پس هنگامى که نيکى ( وفور نعمت و گشايش روزى ) به آنان روى مى آورْد مى گفتند : اين ويژه ماست ; و اگر بدى ( قحطى و کمبود ) به آنان مى رسيد ، به موسى و کسانى که با او بودند فال بد مى زدند . بدانند که عذابشان که براى آنان مايه بدشگونى است فقط نزد خداست و از بين نمى رود ، ولى بيشترشان اين حقيقت را نمى دانند . ( 131 )
و به موسى گفتند : هر افسونى را که به گمان خود معجزه مى پندارى براى ما بياورى تا ما را به وسيله آن جادو کنى ما به تو ايمان نخواهيم آورد . ( 132 )
پس بر آنان طوفان آب و ملخ ها و کَنَه ها و غوک ها و خون را که نشانه هايى روشن بودند و جداى از يکديگر رخ مى نمودند فرستاديم ، ولى آنان تکبّر ورزيدند و به موسى ايمان نياوردند و قومى گناه پيشه بودند . ( 133 )
و هرگاه يکى از آن عذاب ها بر آنان فرود مى آمد مى گفتند : اى موسى ، به پيمانى که پروردگارت نزد تو دارد که دعايت را مستجاب مى کند ، براى ما از او درخواست کن . قطعاً اگر اين عذاب را از ما بردارى به تو ايمان مى آوريم و بنى اسرائيل را رها مى کنيم تا با تو رهسپار شوند . ( 134 )
و چون عذاب را از آنان برمى داشتيم و آنان به پايان مهلتى که براى وفا به پيمانشان تعيين شده بود مى رسيدند ، بى آن که انتظار رود پيمان خود را مى شکستند . ( 135 )
پس ، از آنان انتقام گرفتيم و آنان را در دريا غرق کرديم بدين سبب که آيات ما را دروغ انگاشتند و از آنها غفلت ورزيدند . ( 136 )
و به آن مردمى که پيوسته ضعيف و ناتوان نگاه داشته مى شدند ، مشرق ها و مغرب هاى سرزمين قدس را که در آن برکت بخشيده بوديم ، به ميراث داديم ، و قضا و وعده نيکوى پروردگارت براى بنى اسرائيل به پاس صبرى که پيشه کردند ، تحقق يافت ، و قصرها و کاخ هايى را که فرعون و قومش ساخته بودند و باغ هايى را که با داربست ها برافراشته بودند ، ويران کرديم . ( 137 )

صفحه 166

[صبور]

وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْا عَلَىٰ قَوْمٍ يَعْكُفُونَ عَلَىٰ أَصْنَامٍ لَهُمْ ۚ قَالُوا يَا مُوسَى اجْعَلْ لَنَا إِلَٰهًا كَمَا لَهُمْ آلِهَةٌ ۚ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ ( 138 ) إِنَّ هَٰؤُلَاءِ مُتَبَّرٌ مَا هُمْ فِيهِ وَبَاطِلٌ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ( 139 )قَالَ أَغَيْرَ اللَّهِ أَبْغِيكُمْ إِلَٰهًا وَهُوَ فَضَّلَكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ( 140 ) وَإِذْ أَنْجَيْنَاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ ۖ يُقَتِّلُونَ أَبْنَاءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ ۚ وَفِي ذَٰلِكُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ( 141 ) ۞ وَوَاعَدْنَا مُوسَىٰ ثَلَاثِينَ لَيْلَةً وَأَتْمَمْنَاهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقَاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً ۚ وَقَالَ مُوسَىٰ لِأَخِيهِ هَارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ ( 142 ) وَلَمَّا جَاءَ مُوسَىٰ لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ ۚ قَالَ لَنْ تَرَانِي وَلَٰكِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي ۚ فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَىٰ صَعِقًا ۚ فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ(143)





و بنى اسرائيل را از آن دريا عبور داديم ، پس بر مردمى گذر کردند که به بت هايى که داشتند روى آورده بودند و به بزرگداشت آنها مى پرداختند . گفتند : اى موسى ، براى ما نيز معبودى قرار ده همان گونه که براى آنان معبودانى قابل رؤيت است . موسى گفت : بى ترديد شما مردمى هستيد که نادانى مى کنيد . ( 138 )
به يقين راهى که آنان در آن قرار دارند نابود است و عباداتى که به جاى آورده اند تباه و بى ثمر است . ( 139 )
گفت : آيا غير از خدا معبودى براى شما بجويم در حالى که او شما را با آيينى درست و دادن آن معجزات بزرگ بر جهانيان برترى داده است ؟ ( 140 )
و ياد کنيد زمانى را که شما را از فرعونيان رهايى بخشيديم . آنان پيوسته عذابى ناگوار بر شما تحميل مى کردند ; پسرانتان را مى کشتند تا نسل شما را از بين ببرند و زنانتان را براى کنيزى و خدمتگزارى زنده مى گذاشتند ، و در آن ماجرا از جانب پروردگارتان آزمونى بزرگ بود . ( 141 )
و با موسى سى شب وعده نهاديم که در آن به عبادت و مناجات بپردازد ، و آن را با ده شب ديگر کامل ساختيم . پس موعد مقرر پروردگارش به چهل شب کامل شد ، و موسى چون خواست به ميعاد آيد به برادرش هارون گفت : در ميان قوم من جانشينم باش و کارها را اصلاح کن و در اداره امور راه و روشى را که فسادگران مى خواهند پيروى مکن . ( 142 )
و چون موسى در موعدى که براى او مقرر کرده بوديم آمد و پروردگارش با او سخن گفت ، گفت : پروردگارا ، خودت را به من بنماى تا به تو بنگرم . پروردگارش گفت : هرگز مرا نخواهى ديد ، ولى به اين کوه بنگر ، اگر پس از آن که من بر آن ظاهر شدم ، برجاى خود ماند ، مرا خواهى ديد ، و آن گاه که پروردگارش بر آن کوه جلوه کرد ، به جلوه اش کوه را از هم پاشيد و موسى بيهوش بر زمين افتاد و چون به هوش آمد گفت : پروردگارا ، منزهى تو ! به سوى تو بازآمدم و توبه نمودم و من از ميان کسانى که ايمان دارند که تو ديده نمى شوى ، نخستين نفرم . ( 143 )

صفحه 167

[صبور]

قَالَ يَا مُوسَىٰ إِنِّي اصْطَفَيْتُكَ عَلَى النَّاسِ بِرِسَالَاتِي وَبِكَلَامِي فَخُذْ مَا آتَيْتُكَ وَكُنْ مِنَ الشَّاكِرِينَ ( 144 )وَكَتَبْنَا لَهُ فِي الْأَلْوَاحِ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ مَوْعِظَةً وَتَفْصِيلًا لِكُلِّ شَيْءٍ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ قَوْمَكَ يَأْخُذُوا بِأَحْسَنِهَا ۚ سَأُرِيكُمْ دَارَ الْفَاسِقِينَ ( 145 ) سَأَصْرِفُ عَنْ آيَاتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الْغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ ( 146 ) وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَلِقَاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ ۚ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ( 147 ) وَاتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَىٰ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَهُ خُوَارٌ ۚ أَلَمْ يَرَوْا أَنَّهُ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا ۘ اتَّخَذُوهُ وَكَانُوا ظَالِمِينَ ( 148 ) وَلَمَّا سُقِطَ فِي أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا قَالُوا لَئِنْ لَمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ ( 149 )

و خدا گفت : اى موسى ، من با پيام هاى خود که به سويت فرستادم و به سخن گفتنم با تو ، تو را برگزيدم و به اين موهبت تو را بر مردم برترى بخشيدم ; پس آنچه را به تو داده ام بگير ( معارف آن را فراگير و به احکام آن پايبند باش ) و از سپاسگزاران باش . ( 144 )
و براى موسى در آن لوح ها ( لوح هاى تورات ) پندهايى که گزينش کرده بوديم نوشتيم و نيز شرح و تفصيل آنچه را که قومش در ايمان و عمل بدان نياز داشتند در آن نگاشتيم ; پس اى موسى آنها را به جدّ و جهد بگير و به قومت فرمان ده که در ميان آنها بهترينش را بگيرند ، و اگر چنين نکنند از راه درست بيرون شده اند ، و ديرى نمى گذرد که سراى کسانى را که از راه درست بيرون شده اند به شما مى نمايانم . ( 145 )
به زودى کسانى را که در زمين به ناحق گردنفرازى مى کنند ( خود را از مردم برتر مى شمرند ) ، از توجّه و گرايش به آيات خود باز مى دارم ، و نيز کسانى را که اگر هر نشانه اى از حق ببينند به آن ايمان نمى آورند و اگر راه درست را بنگرند آن را راه خود برنمى گزينند و اگر راه نادرست را ببينند آن راه را پيش مى گيرند . اين بدان سبب است که آنان پيش تر آيات ما را دروغ مى انگاشتند و از آنها غفلت مىورزيدند . ( 146 )
و کسانى که آيات ما و ديدار سراى آخرت را دروغ پنداشتند اعمال نيکشان تباه شده و پاداشى نخواهند داشت . آيا جز به کارهاى نيکى که کرده اند پاداش داده مى شوند ؟ ولى براى آنان کار نيکى نمانده است . ( 147 )
و قوم موسى پس از رفتن موسى به ميعاد پروردگار ، از زيورآلات خود تنديس بى جان گوساله اى که بانگ گوساله داشت ساختند و به عبادت آن پرداختند . آيا نديدند که آن تنديس با آنان سخن نمى گويد و به راهى هدايتشان نمى کند ؟ آرى آن را به خدايى گرفتند در حالى که ستمکار بودند و هيچ گونه عذر و توجيهى براى آن نداشتند . ( 148 )
و چون نادرستى کارشان ـ پس از بازگشت موسى ـ به دستشان افتاد و پشيمانى در آنان آشکار گرديد و ديدند که واقعاً گمراه شده اند ، گفتند : اگر پروردگارمان بر ما رحمت نياورد و ما را نبخشايد قطعاً از زيانکاران خواهيم بود . ( 149 )

صفحه 168

[صبور]

وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنْ بَعْدِي ۖ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ ۖ وَأَلْقَى الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ ۚ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَاءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ ( 150 )قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ ۖ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ ( 151 )إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۚ وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ ( 152 ) وَالَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئَاتِ ثُمَّ تَابُوا مِنْ بَعْدِهَا وَآمَنُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ ( 153 )وَلَمَّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ ۖ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًى وَرَحْمَةٌ لِلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ ( 154 ) وَاخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِمِيقَاتِنَا ۖ فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَإِيَّايَ ۖ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا ۖ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَنْ تَشَاءُ وَتَهْدِي مَنْ تَشَاءُ ۖ أَنْتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا ۖ وَأَنْتَ خَيْرُ الْغَافِرِينَ ( 155 )


و چون موسى خشمگين و اندوهناک به سوى قوم خود بازگشت به آنان گفت : پس از رفتنم مرا بد جانشينى کرديد . آيا مى خواستيد کار پروردگارتان ( فرو فرستادن تورات ) پيش از زمانش تحقق يابد ؟ آن گاه صحيفه هاى تورات را افکند و سر برادرش هارون را با چنگ زدن به موهايش گرفت و او را به سوى خود مى کشيد . هارون گفت : اى پسر مادرم ، اين قوم مرا به ناتوانى کشاندند و نزديک بود مرا به خاطر مخالفت با گوساله پرستى بکشند . پس دشمنان را با نکوهش من شادمان مساز ، و مرا در مخالفت با خود همراه اين ستمکاران مشمار . ( 150 )
موسى برادرش را معذور دانست و گفت : پروردگارا ، من و برادرم را ببخشاى و ما را به رحمت خويش درآور که تو مهربانترين مهربانانى . ( 151 )
به يقين ، کسانى که تنديس گوساله را به خدايى گرفتند ، به زودى خشمى شديد از جانب پروردگارشان و ذلّتى فراگير در زندگى دنيا به آنان خواهد رسيد . و ما کسانى را که به خدا دروغ مى بندند اين گونه کيفر مى دهيم . ( 152 )
و کسانى که کارهاى ناروا کردند ، سپس بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند ، قطعاً پروردگارت پس از توبه آنان آمرزنده گناهانشان است و بر آنان رحمت مى آورد . ( 153 )
و آن گاه که خشم موسى فرو نشست ، صحيفه هاى تورات را برگرفت ، و در نوشته آنها رهنمود و رحمتى است براى کسانى که از پروردگارشان بيم دارند . ( 154 )
و موسى از ميان قومش هفتاد مرد را برگزيد تا همراه او در آن زمانى که با او وعده نهاده بوديم ، به کوه طور آيند . آنان با درخواست رؤيت خدا مرتکب ستمى بزرگ شدند و به سزاى آن زمين لرزه اى برخاسته از صاعقه آسمانى آنان را بلرزاند و هلاکشان کرد . هنگامى که لرزش آنان را فراگرفت . موسى گفت : پروردگارا ، اگر مى خواستى ، آنان را پيش تر به هلاکت مى رساندى و نيز مرا . آيا ما را به کارى که بى خردانمان کرده اند نابود مى کنى ؟ اين جز آزمون تو نيست که هر که را بخواهى به وسيله آن گمراه و هر که را بخواهى هدايت مى کنى . تويى سرپرست ما ، پس ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور و تويى بهترين آمرزندگان . ( 155 )

صفحه 169