علی (علیه السلام) در آینه شعر فارسی

[فاطمه]

... علی بود

تا صورت پیوند جهان بود، علی بود	تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود
شاهی که ولی بود و وصی بود، علی بود	سلطان سخا و کرم و جود، علی بود
هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس	هم صالح پیغمبر و داود، علی بود
هم موسی و هم عیسی و هم خضر و هم ایوب	هم یوسف و هم یونس و هم هود، علی بود
مسجود ملایک که شد آدم زعلی شد	آدم چو یکی قبله و سجود علی بود
هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن	هم عابد و هم معبد و معبود، علی بود
آن لَحمُک لحمی بشنو تا که بدانی	آن یار که او نفس نبی بود، علی بود...

مولانا جلال الدین مولوی

[فاطمه]

بنده اهل بیت

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی	خداوند امر و خداوند نهی
که من شهر علمم، علیم در است	درست این سخن گفت پیغمبر است
اگر خلد خواهی به دیگر سرای	به نزد نبی و وصی گیر جای
منم بنده اهل بیت و نبی	ستانیده خاک پاک وصی
گرت زاین بد آید گناه من است	چنین دان و این راه، راه من است
بر این زادم و هم بر این بگذرم	یقین دان که خاک پی حیدرم...

ابوالقاسم فردوسی

[فاطمه]

مقصود نبی ز لافتایی

ای گوهر گوهر ولایت	خورشید منور ولایت
ای مهر فروغ بخش اسلام	وی مشعل انور ولایت
ای آیت حق و روح قرآن	وی رایت و افسر ولایت
سلطان سریر عقل و ایمان	والی هنر، در ولایت
ای گوهر عشق و جان عرفان	تاج سر مفخر ولایت
مقصود نبی ز لا فتایی	ممدوح خدا ز هل اتایی

مهرداد اوست

[فاطمه]

در پی سیمرغ

شنیدم آب به جنگ اندرون معاویه بست	بروی شاه ولایت، چرا که بود خسی
علی به حمله گرفت آب و باز کرد سبیل	چرا که او کس هر بی کس است و دادرسی
سه بار دست به دست آمد آب و در هر بار	علی چنین هنری کرد و او چنین هوسی
فضول گفت که ارفاق تا بدین حد بس	که بی حیایی دشمن ز حد گذشت بسی
جواب داد که ما جنگ بهر آن داریم	که نان و آب نبندد کسی به روی کسی
غلام همت آن قهرمان کون و مکان	که بی رضای الهی نمی زند نفسی
تو هم بیاد تماشای حق و باطل کن	ببین که در پی سیمرغ می جهد مگسی

استاد محمدحسین شهریار

[فاطمه]

شیر مردان

مسلم اول شه مردان علی ست	عشق را سرمایه ایمان علی ست
از ولای دودمانش زنده ام	در جهان مثل گهر تابنده ام
از رخ او فال، پیغمبر گرفت	ملت حق از شکوهش پر گرفت
مرسل حق کرد نامش بو تراب	حق یدالله خواند در ام الکتاب
هر که دانای رموز زندگی است	سر اسماء علی دانه که چیست
شیر حق این خاک را تسخیر کرد	این گل تاریک را اکسیر کرد
هر که در آفاق گردد بوتراب	باز گرداند ز مغرب آفتاب
ذات او؛ دروازه شهر علوم	زیر فرمانش حجاز و چین و روم....

اقبال لاهوری

[فاطمه]

شاه ولایت

شیر خدا، شاه ولایت علی	صیقلی شرک خفی و جلی
روز احد، چون صف هیجا گرفت	تیر مخالف به تنش جا گرفت
روی عبادت، سوی محراب کرد	پشت بدرد سر اصحاب کرد
خنجر الماس، بدو آختند	چاک به تن، چون گلشن انداختند
غرقه به خون، غنچه زنگار گون	آمد از آن گلبن احسان برون
گل گل خونش، به مصلا چکید	گشت چو فارغ زنماز آن بدید
صورت حالش چو نمودند باز	گفت که سوگند به دانای راز
کز الم تیغ ندارم خبر	گرچه زمن نیست، خبر دارتر

عبدالرحمن جامی

[فاطمه]

شاهکار خلقت

ای ماه من، زمانه پس از ختم انبیا	بهتر ز ذات پاک تو، دیگر پسر نداشت
باشد خدا علی و تو را نیز نام اوست	شاخ حیات، از تو گلی خوبتر نداشت
بالله تجلیات جمال تو گر نبود	از جلوه و جمال خدا کس خبر نداشت
تیغ تو گر نبود شجاعت یتیم بود	داد تو گر نبود عدالت پدر نداشت
آغاز عدل از تو و انجام آن به تو	بود او تنی که بی تو بر اندام سر نداشت
در کارگاه خلقت اگر گوهرت نبود	نخل تناور بشریت، ثمر نداشت
تو شاهکار دستگه آفرینشی	عنوان نامه شرف و فضل و بینشی

بهجتی شفق

[گل مريم]

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را
که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را
دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين
به علي شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را
مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن
که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را
بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من
چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا
بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهداي کربلا را
چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان
چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را
بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت
که ز کوي او غباري به من آر توتيا را
به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت
چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را
چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم
که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را
«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي
به پيام آشنائي بنوازد آشنا را»
ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشستشهريارا

[گل مريم]

[فاطمه]

شمع جهان افروز...

خرم دلی که مجمع سودای حیدرست	فرخ سری که خاک کف پای حیدرست
جایی که جبرییل، بدانجا نمی رسد	برتر هزار مرتبه زآن، جای حیدرست
در دعوت ملایکه، بر خوان آرزو	هر نعمتی که هست، به آلای حیدرست
درّ خطیر معرفت و سر کاینات	یک قطره حقیر ز دریای حیدرست
علمی که هست عالم افلاک را زبر	عکسی ز نور خاطر دانای حیدرست
کس حال کاینات به علم الیقین ندید	ور دید، کار دیده بینای حیدرست
عقل ار چه در ممالک هستی، سرآمدست	دیوانه وار، واله و شیدای حیدرست...

ابن یمین فریووری